Sense Hofstede

Category: Analyses

  • Beijing appears to try including Taiwan ‘prudence’ in US-China trade negotiation language

    Since Trump recklessly started a global trade war with his economically illiterate policies, understandably most attention has gone to tariffs and other trade measures. The US-China trade negotiations in Geneva and London make clear that both sides are hurting. It is not clear who will get ahead in the stand-off between Chinese export dependency and US reliance on rare earth imports. However, the curious appearance of Taiwan in Chinese material raises questions.

    After Donald Trump returned to the White House, some commentators worried that his simplistic world view and authoritarian sympathies would make him likely to seek grand bargains with Vladimir Putin and Xi Jinping over Ukraine and Taiwan. Now it appears global panic about rare earth shortages has helped Beijing discovered the strength of its leverage. Strikingly, next to demands on recent US tech restrictions, Chinese readouts since the Xi-Trump phone call now also include warnings on Taiwan policy.

    The Chinese side has warned the Trump administration about the Taiwan ‘red line’ for longer. The removal from the US State Department website that the US ‘does not support’ Taiwanese independence was a big trigger. However, several mentions in the context of the trade war stand out.

    The Chinese read-out of the 5 June phone call between Xi Jinping and Donald Trump has a separate paragraph on Taiwan:

    President Xi emphasized that the United States must handle the Taiwan question with prudence, so that the fringe separatists bent on “Taiwan independence” will not be able to drag China and America into the dangerous terrain of confrontation and even conflict. 

    In Chinese diplomatic practice, the pronouncements of the highest leader indicate the direction. Dialogues, talks, and ‘consensus’ reached between two leaders are the touch stone Chinese diplomats always come back to in bilateral relations. So also with this call.

    The CCTV-linked social media account Yuyuan Tan Tian 玉渊谭天 – used in previous trade war signalling – published a piece on 6 June taking apart the Xi-Trump phone call line by line. For the Taiwan line, it stresses the appearance of this topic in a trade call signals its weight. The key phrase, YYTT says, is ‘handle the Taiwan question with prudence’ (慎重处理台湾问题). It again repeats Chinese complaints about the State Department webpage change. It interprets Trump’s words in the Chinese readout shows a three-facetted consensus, one of which is the One China Principle (sic) and respect for China as the political foundation of the bilateral relationship (一是重申“一个中国原则”与对华尊重 ，这是中美关系的政治基础。).

    Xi’s language flowing from the top is repeated elsewhere, for example in the Zhong Sheng commentary in People’s Daily of 7 June. For good measure, China’s Taiwan Affairs Office drew attention during its 11 June regular press conference to Xi Jinping’s Taiwan line in the Trump phone call that Washington must ‘handle the Taiwan question with prudence’. All of the above points to the danger of support for ‘separatists’, indicating the unhappiness with the State Department webpage update. US behaviour related to Taiwan is now a fixed part of the Chinese language in the trade negotiations.

    Of course, Taiwan has always been a sticking point for Beijing. Mentioning it does not mean China will demand or get outright concessions from Washington on the US One China policy. However, the weakened US position in the face of rare earth blockages harming Western industry has already led to suggestions of concessions on tech restrictions. Given how little Trump has indicated he cares or understands about Taiwan, this might be an area where he could concede more easily. Beijing has never been satisfied with the US stating it ‘does not support Taiwanese independence’. Will it want the State Department to state Washington ‘opposes Taiwanese independence’ as a concession?

  • Europe is not essential for Xi Jinping at China’s epochal moment with the US. That offers opportunities too

    It is not just Beijing’s steadfast support for Putin’s Russia that raises questions about China’s true commitment to better ties with the European Union (EU). The charm non-offensive of empty gestures towards Brussels as the US-China trade war hots up also makes abundantly clear how Xi Jinping really thinks about Europe.

    Europe is not essential for Xi. The EU is a nice-to-have, not a must-have. The main show is the match between what the Chinese Communist Party (CCP) elites observe as declining US hegemonism versus the rising developing world with China at its core. To use Maoist terms: this is the principal contradiction of the current Moment in History. That is why Europe sees overpromising and underdelivering: there is no commitment to follow through at the highest levels in Beijing.

    It is the indifference rather than active antagonism that truly makes clear Europe’s lack of importance to Xi. Europe is a wavering middle force in the Maoist narrative. Yet this also makes it less necessary for Beijing to spend much capital on punishing Brussels. At the same time, Europe can make greater effort to drive home China’s need for access to the EU’s Common Market. The resulting position can offer Europe the space it needs to take the measures against Chinese threats to its industrial foundation without the fear of crippling Chinese punishment.

    Strategic indifference

    When Xi Jinping left Moscow following his 2023 state visit, the cameras famously caught him telling Vladimir Putin that they together were driving the ‘changes unseen in a hundred years’. Returning for another state visit in 2025, Xi signed three joint declarations with Putin that further operationalised their countries’ strategic partnership.

    The close diplomatic relationship between Beijing and Moscow goes back to the end of the last century. China has been indifferent to the harm caused to its ties with Europe by continued ideological alignment with Russia after its full-scale invasion of Ukraine in February 2022. President Zelenskyy complains about support for weapon production as visiting Europeans tell Beijing about their problems, only to be met with denials and justifications.

    The lack of Chinese moves to meet European concerns on Russia can be explained by the unique strategic importance of the bilateral relationship. The lack of clear consequences from Europe also strengthened Beijing’s conviction it can get away with it. Yet the real diplomatic damage must be obvious to the Chinese foreign ministry.

    However, Beijing’s strategic indifference is also obvious in other areas besides its important ties with ‘great power’ Russia. The global trade war launched by US President Donald Trump and the accompanying political attacks on Europe by Elon Musk and Vice President JD Vance have caused many in the EU to reconsider ties with the US. Yet Beijing has not meaningfully responded to the opportunities this offers.

    European Commission President Ursula von der Leyen and EU trade chief Maroš Šefčovič mollified their language on China following Trump’s election victory. Beijing responded with some supportive language and outreach in the form of visiting vice ministers. The meagre substance of what has been called a Chinese ‘charm offensive’ by some makes clear the message is that there is no new offer in the making. Beijing simply hopes that Brussels goes to Canossa and admits that the CCP was right about the danger of the US and that Europe’s economy cannot do without China.

    The first clear signal came when former ‘wolf warrior’ ambassador to Canada and France, Lu Shaye, was appointedBeijing’s special envoy for European affairs. Europe has to swallow complaints about Lu’s Soviet-friendly worldview and deal with him. In a recent interview with the CPPCC Daily Lu makes clear that there is no recognition that EU worries are legitimate. There are no fundamental conflicts of interests between Europe and China in his book, Chinese new technology exports helped the EU fight carbon emissions and inflation, and Lu heard many voices for the revival of the dead Comprehensive Agreement on Investment (CAI).

    Much was made off China lifting sanctions on members of the European Parliament. However, rather than create goodwill, this move only signalled Beijing’s cynicism. There had been months of rumours about discussion proposing mutual lifting of sanctions. The Commission was just not interested, given the view that the problems in Xinjiang had not improved while Beijing’s countermeasures had crossed a line. In return, Beijing worked with the European Parliament (EP) to create the suggestion of momentum without giving a crumb more than needed. It only lifted sanctions on sitting MEPs. That was enough to remove a blockade on official contacts with the EP and not a bit more.

    Meanwhile, European officials of various stripes increasingly feel that there is no chance for meaningful concessions from Beijing on core economic issues. EU ambassador Toledo suggested the EU might walk away due to the lack of progress. Beijing happily works with a select few member states to offer disappointing assembly factories while denying the complaints about structural issues.

    Principal contradiction

    Many experts have pointed out the obvious fact that Beijing cannot concede on many of the EU’s core worries, because it would require major modifications to the political and economic model that Xi Jinping deems essential for China’s grand rejuvenation. However, in the past China has shown it is willing to compromise if deemed essential to its interests. The problem for the EU is that to Beijing Europe is a side theatre to the main conflict of the Moment.

    Official CCP language has always been satiated with the language of struggle. The trade war between the US and China is no exception. Even when they might downplay the language in English, the original Mandarin makes clear in what terms the Party conceives of the trade war. The April Politburo meeting spoke about the ‘international economic and trade struggle’ while the Beijing Daily invoked Mao Zedong’s concept of ‘protracted warfare’.

    ‘Struggle’ is what a Marxist uses to resolve contradictions. The closer to resolution a contradiction gets, the more intense the situation becomes. The various commentaries in Chinese state media attack the US for the hegemonism and unilateralism of Trump’s tariffs and other trade measures. It places this in opposition to China’s openness and the Global South’s right to development. Beijing positioned itself as united the forces for the rules-based multilateral trading system.

    One of the ‘unique contributions’ of Maoism to Marxism-Leninism is the idea of the principal contradiction. In each arena at each specific moment of time, the configuration of structural forces gives rise to one contradiction that dominates. To move that arena forward in Time requires to first focus on resolving that principal contradiction. This gave rise to the so-called ‘united front strategy’, a tactic to isolate the main enemy by finding allies and weakening the resolve of potential opponents.

    To achieve this aim, minor contradiction can be temporarily put aside. This is why the CCP worked with third-party forces in the Chinese Civil War against the Chinese Nationalists. Of course, after the CCP’s victory, those third-party forces found themselves the targets of the new principal contradiction and were wiped out in turn. Struggle is never ending, as the later targets within the CCP found out a decade after that. Yet, until that moment, the new enemies of Mao Zedong’s Anti-Rightist Campaign and Cultural Revolution had been ignored.

    In the international area, the current principal contradiction is the tension between declining American hegemonism and unilateralism on the one side, and on the other side growing ‘democratisation’ and multilateralisation of the international system because of the rise of developing countries with China at its core. This is a story of the US lashing out in decline while China leads the Global South to a new, more democratic world order. Europe does not play a major role in this narrative. 

    Space for European interests

    It is important for Brussels to realise how little the EU matters to China’s top leaders. China is a big country with many interests. Beijing has a lot of officials that work on Europe. Yet, ultimately, they are limited in what they can do as far as it concerns Chinese core economic interests, because Xi Jinping simply does not think about Europe that much.

    The EU is important to Xi as far as its big market is nice to have and his story of a new multipolar world can benefit from a convincing European pole. Weakening the unity of the West by targeting ‘wavering middle power’ Europe can be part of a united front tactic to isolate the US. In the end, however, the position of the EU is not systematically important when Xi weights the forces of History of this Moment.

    This sobering reality should lower expectations in Brussels about what can be achieved in trade negotiations. The EU is not worth sacrificing what Xi Jinping regards as core strengths in China’s political and economic system in the struggle with the US. European industry must brace for impact.

    Yet, the relative indifference to Europe by China’s top leaders also offers space to develop responses to this. If the EU is not important enough under the current principal contradiction to offer major concessions, it is also not vital enough to waste large amounts of resources on in punishment. Brussels can be braver in adopting policies to protect the future of the EU’s industrial foundation in the face of an onslaught of underpriced Chinese goods. The EU is apparently not worth overly expensive carrots, but conversely also sticks too dear.

    There is a method behind seemingly erratic Chinese punishments for European infractions in the past. The campaign against Lithuania after the Taiwan office in Vilnius and extreme Chinese countersanctions after EU restrictions on Xinjiang officials concerned issues that were core enough to reach elite people and did not require a large amount of capital to punish. This does not necessarily apply to economic measures. 

    Brussels can also create more space. Beijing’s neatly rounded Marxist story of history can leave out some essential facts. China’s export economy will only grow more dependent on the EU’s Common Market. Europe is poised to be the largest remaining rich consumer economy now the US is closing itself off. Beijing needs to be reminded of this fact and, through a show of unity, disabused of the notion that it can continue dividing the member states with meagre offers.

    Countless think tanks have produced reports on what the EU needs to do to save its economic future. The Draghi report was well-received because of the realisation it is time to act. It is not necessary to repeat the recommendations here when better-equipped people have written more eloquently about them. It remains to point out that there is more room to move than some think.

    Beijing has been very good at inculcating fears for retribution in foreign capitals. Yet Europe too should not pre-emptively disarm itself. Its lack of importance in China’s narrative means it cannot expect much from Beijing. However, it can be a blessing, when Europe realises it does offer the space to not look for gifts from China but do itself what is necessary in its own epochal struggle.

  • Trends in Chinees-Nederlandse diplomatieke betrekkingen op basis van data

    Nederlands buitenlandminister Caspar Veldkamp (NSC) was deze week in China voor zijn kennismakingsbezoek. Dat biedt een mooi excuus om de staat op te maken van de diplomatieke betrekkingen tussen Den Haag en Peking. Hoe goed is onze band eigenlijk, na al die ASML-ophef en Oekraïne-zorgen? Best goed, blijkt uit mijn gegevens.

    De saaie voorspelbaarheid van Chinese staatsuitingen maken ze erg geschikt voor analyse. Op basis van de vaste formule waarop het Chinese ministerie van buitenlandse inkomende en uitgaande bezoeken aankondigt, heb ik een database gebouwd. Eerder schreef ik op basis hiervan een algemene analyse voor China Brief van The Jamestown Foundation en een stukje over Rusland voor The Strategist van ASPI. Een policy brief over de EU is onder redactie.

    In deze blogpost licht ik mijn gegevens over Nederland eruit. Mijn database beslaat alle bezoeken die aangekondigd worden op de website van het Chinese ministerie van buitenlandse zaken (MFA). Mijn classificatie volgt die van het Chinese MFA, niet die van het Nederlandse Buitenlandse Zaken (BZ). Uit de data blijkt dat Nederland een voorspelbare en stabiele diplomatiek band heeft met China die relatief intensief is in vergelijking met andere EU-landen.

    Het Chinese MFA staat bekend als een relatief machteloze uitvoerder van een buitenlandbeleid dat bepaald wordt door de Chinese Communistische Partij (CCP). Het zogeheten ‘buitenlandse zaken-systeem’ (外事系统 wàishì xìtǒng) omvat álle organen van Partij en staat die zich met buitenlanders bezighouden. MFA is daar slechts een deel van. Het ‘buitenlandse zaken-systeem’ staat onder leiding van de Commissie voor Buitenlandse Zaken-Werk van het Centraal Comité van de CCP (CFAC).

    Het veldwerk van de Singaporese onderzoeker Dylan Loh maakt echter duidelijk, dat MFA een onderschatte rol speelde in het steeds ‘assertievere’ Chinese buitenlandbeleid. Als stem van China in het oog van de wereld en organisator van diplomatieke contacten, zet MFA in grote mate de toon. China en de wereld ervaren elkaar voornamelijk door tussenkomst van de Chinese diplomaten.

    Dat maakt de bezoeken in mijn database een belangrijk onderdeel van pogingen om te begrijpen hoe Nederland wordt gezien in China. Niet alleen de frequentie doet ertoe. In een leninistische partijstaat als China zijn uitingen en ontmoetingen strak geregisseerde signalen. Uit hoeveelheid, niveau, woordkeuze, enz. is veel af te lezen.

    Mijn database houdt bij wie wanneer uit/naar welk land bezocht, welke titels de beide kanten gebruikten, op wiens uitnodigingen het bezoek was, welk type bezoek het was en of het om bepaalde fora ging. De periode loopt van het aantreden van Hu Jintao als president op 15 maart 2003 tot het heden en is voor het laatst bijgewerkt op 21 mei 2025. Ik filter op bezoeken van ministerieel niveau of hoger.

    Nederlandse bezoeken aan China

    Maar drie Nederlandse hoogwaardigheidsbekleders zijn in de gekozen periode meerdere keren in China geweest. Dat zijn Mark Rutte (5 keer), Jan-Peter Balkenende (3 keer) en Koning Willem-Alexander (2 keer). Beide premiers hadden slechts één ‘officieel bezoek’ (正式访问 zhèngshì fǎngwèn). Balkende verder nog twee keer het ‘bijwonen’ (出席 chūxí) van de Shanghai Expo-opening en het Bo’ao Forum for Asia. Rutte deed het iets beter met twee ‘werkbezoeken’ (工作访问 gōngzuò fǎngwèn), een ‘bezoekt China’ (访华 fǎng huá) tijdens één van de twee Bo’ao Forums For Asia waar hij bij was – de andere keer was een ‘bijwonen’.

    De Koning had één staatsbezoek (国事访问 guóshì fǎngwèn), in 2015, en een ‘werkbezoek’ in 2018. Er is slechts één keer eerder een Nederlands staatsbezoek aan China geweest. Koningin Beatrix ging in 1999. Het staatsbezoek dat voor 1989 gepland stond, werd op het laatste moment afgeblazen, vanwege het bloedig neerslaan van de protesten in Peking en elders in China.

    Nederlandse buitenlandministers gingen in de onderzochte periode ieder tot nu toe maar één keer. Normaal krijgt een buitenlandminister een ‘officieel bezoek’ (正式访问 zhèngshì fǎngwèn). Dat was het geval bij Jaap de Hoop Scheffer (CDA), Ben Bot (CDA), Maxime Verhagen (CDA), Uri Rosenthal (VVD), Bert Koenders (PvdA) en Wopke Hoekstra (CDA). Stef Blok (VVD) kreeg slechts ‘bezoek’ (访问 fǎngwèn) staat. Caspar Veldkamp (NSC) gaat nog een treetje lager met slechts een ‘bezoekt China’ (访华 fǎng huá).

    Frans Timmermans (PvdA), Halbe Zijlstra (VVD), Sigrid Kaag (D66), Tom de Bruijn (D66), Ben Knapen (CDA), Liesje Schreinemacher (VVD) en Hanke Bruins Slot (CDA) zijn niet in China geweest tijdens hun periode als hoogste minister op BZ. Timmermans valt op, als enige niet tijdelijke of kortzittende minister in dit rijtje.

    Doorgaans gaat een minister ongeveer een jaar na aantreden. Uitzonderingen zijn Rosenthal, die pas na twee jaar China bezocht, en Verhagen, die al na drie maanden ging.

    Nu Veldkamp zijn bezoek heeft gehad aan China, is het tijd voor de nieuwe premier Dick Schoof, zoals Veldkamp ook al aangaf na zijn ontmoeting met tegenhanger Wang Yi.

    Chinese bezoeken aan Nederland

    Wat betreft de bezoeken uit China náár Nederland valt op dat geen enkel Chinese ambtsdrager meer dan één keer langs is geweest. Dit lijkt ook nog te kloppen, wanneer we de periode van vóór 2003 meenemen.

    Het staatsbezoek van Xi Jinping in 2014 was het eerste en enige Chinese staatsbezoek aan Nederland. Het en viel samen met de grote nucleaire top in Den Haag.

    De achtereenvolgende premiers Li Peng (1998), Zhu Rongji (2000), Wen Jiabao (2005) en Li Keqiang (2018) zijn allemaal in Nederland geweest. Nu Li Qiang twee jaar in functie zit als premier, zou hij ook best wel eens langs kunnen komen.

    Nederland heeft twee keer in korte tijd opvolgende Chinese vicepresidenten op bezoek gehad. Wang Qishan kwam langs voor een ‘officieel bezoek’ in 2019, zijn opvolger Han Zheng deed Nederland aan voor een ‘bezoek’ in 2023 na de kroning van Charles III.

    Samen met het recente ‘bezoek’ van vicepremier Ding Xuexiang is die hoogte van bezoek een bewijs van intensificatie van de diplomatieke relatie in vergelijking met voorgaande jaren. Omdat de meeste funtionarissen echter maar één keer lijken te komen, zou er na een bezoek van premier Li Qiang wel weer een rustigere periode aan kunnen breken, zoals we ook als zagen in 2007–14. Dat was de tweede helft van de regeerperiode van Hu Jintao (2003–13) en het eerste jaar van de nieuwe regering van Xi, waarin Nederland nog geen prioriteit is.

    Scroll omlaag voor de tabellen.

    Nederland in Europees vergelijk

    In EU-verband staat Nederland relatief hoog. In de Europese context onderschatten Nederlanders echter nog wel eens hoe groot hun land is met 18 miljoen inwoners. Per capita zijn er grotere uitschieters dan Nederland. Absolute aantallen doen er echter toe.

    Zelfs gecorrigeerd voor het feit dat Xi Jinpings inmiddels al meer dan 12 jaar aan de macht is, versus de 10 jaar van Hu Jintao, kun je uit de tabellen hieronder aflezen dat Den Haag grotere aandacht krijgt van Peking onder Xi. Dit maakt volgens mij duidelijk dat niet alleen het belang van Nederland is toegenomen in Chinese ogen, maar ook de zin van interactie. Blijkbaar is het nuttig en ‘verdient’ Nederland de aandacht.

    De meeste Chinese interactie binnen de EU is er met Frankrijk en Duitsland. De Europese Commissie staat derde en daarom heeft België ook een relatief hoge notering in uitgaande Chinese bezoeken. Italië en Spanje zijn de andere grote Europese landen. Maar dan komen autocratenvriend Hongarije en Nederland.

    Scroll omlaag voor Europese ranglijsten van de periodes Hu en Xi.

    EU-lidstaten met minder dan 1 miljoen inwoners tellen niet mee i.v.m. vertekening beeld.
    Bezoeken van China (EU27) onder HuBezoeken aan China (EU27) onder Hu
    Duitsland18Duitsland17
    Frankrijk14Europese Commissie17
    Europese Commissie11Frankrijk14
    Italië8Spanje8
    België7Italië8
    Hongarije7Roemenië8
    Spanje6Hongarije7
    Ierland5Nederland7
    Portugal5Finland6
    Griekenland5Ierland6
    Finland5Cyprus6
    Polen5Oostenrijk6
    Oostenrijk5Letland6
    Zweden5Zweden6
    Cyprus4Portugal5
    Kroatië4Luxemburg4
    Tsjechië4Slowakije4
    Roemenië4Slovenië4
    Denemarken4Tsjechië4
    Luxemburg3Denemarken4
    Slovenië3Bulgarije4
    Slowakije3Kroatië4
    Bulgarije3Polen3
    Nederland2België3
    Estland2Griekenland3
    Letland2Litouwen3
    Litouwen2Malta2
    Malta1Estland2
    Bezoeken van China (EU27) onder XiBezoeken aan China (EU27) onder Xi
    Frankrijk31Frankrijk31
    Duitsland27Duitsland18
    Europese Commissie14Europese Commissie15
    Italië13Hongarije12
    Spanje9Italië11
    België7Nederland11
    Hongarije7Denemarken9
    Nederland7Griekenland9
    Griekenland7Tsjechië7
    Kroatië5Polen7
    Tsjechië5Spanje7
    Portugal5Finland6
    Ierland4Luxemburg5
    Finland4België5
    Polen4Malta5
    Slovenië4Portugal5
    Roemenië3Ierland4
    Luxemburg2Oostenrijk3
    Cyprus2Bulgarije3
    Bulgarije2Kroatië3
    Oostenrijk2Estland3
    Malta1Litouwen3
    Slowakije1Roemenië3
    Estland1Slowakije3
    Letland1Letland2
    Litouwen1Slovenië2
    Denemarken0Zweden2
    Zweden0Cyprus1
    naamstarteindealstypeforumuitgenodigd door
    Ding Xuexiang22/01/202524/01/2025lid Permanent Comité Politburo & vicepremierbezoek–regering
    Han Zheng10/05/202312/05/2023vicepresidentbezoek–regering
    Wang Yi26/08/202027/08/2020staatsraad & buitenlandministerofficieel bezoek–tegenhanger
    Wang Qishan28/05/201930/05/2019vicepresidentbezoek–minister-president
    Li Keqiang14/10/201816/10/2018minister-presidentofficieel bezoek–tegenhanger
    Xi Jinping22/03/201425/03/2014presidentstaatsbezoek3rd Nuclear Security Summittegenhanger
    Yang Jiechi28/02/201401/03/2014staatsraad BZbezoek–regering
    (Wu Dawei)(31/03/2009)(viceminister buitenlandse zaken)(bijwonen)(International Conference on Afghanistan)–
    Hui Liangyu08/04/200711/04/2007vicepremierofficieel bezoek–regering
    Wen Jiabao07/12/200409/12/2004minister-presidentofficieel bezoek7th China-EU Leaders’ Meetingtegenhanger
    Chinese bezoeken aan Nederland tijdens de regeringen van Hu en Xi.
    naamtitelstarteindetegenhangertypeforumuitgenodigd
    Caspar Veldkampbuitenlandminister 21/05/202522/05/2025Politburolid & buitenlandminister Wang Yibezoekt China–tegenhanger
    Mark Rutteminister-president26/03/202427/03/2024minister-president Li Qiangwerkbezoek–tegenhanger
    Wopke Hoekstrabuitenlandminister 23/05/202324/05/2023staatsraad & buitenlandminister Wang Yiofficieel bezoek–tegenhanger
    Mark Rutteminister-president27/06/201927/06/2019minister-president Li Keqiangwerkbezoek–tegenhanger
    Stef Blokbuitenlandminister 19/06/201922/06/2019staatsraad & buitenlandminister Wang Yibezoek–tegenhanger
    Mark RuttePrime Minister08/04/201813/04/2018–bezoekt ChinaBo’ao Forum for Asia‘op uitnodging’
    Willem-AlexanderKoning07/02/201808/02/2018president Xi Jinpingwerkbezoek–tegenhanger
    Willem-AlexanderKoning25/10/201529/10/2015president Xi Jinpingstaatsbezoek–tegenhanger
    (Herman Tjeenk Willink)(Minister van Staat)(03/09/2015)(–)(bijwonen)(overwinningsparade 1945 Beijing)(‘op uitnodiging’)
    Bert Koendersbuitenlandminister18/06/201519/06/2015buitenlandminister Wang Yiofficieel bezoek–tegenhanger
    Mark Rutteminister-president25/03/201531/03/2015–bijwonenBo’ao Forum for Asia–
    Mark Rutteminister-president15/11/201316/11/2013minister-president Li Keqiangofficieel bezoek–tegenhanger
    Uri Rosenthalbuitenlandminister08/10/201209/10/2012buitenlandminister Yang Jiechiofficieel bezoek–tegenhanger
    Jan-Peter Balkenendeminister-president01/05/2010–bijwonenShanghai World Expo opening ceremony–
    Jan-Peter Balkenendeminister-president23/10/200829/10/2008minister-president Wen Jiabaoofficieel bezoek7th ASEM Summittegenhanger
    Jan-Peter Balkenendeminister-president08/08/2008–bijwonenBeijing Summer Olympics opening ceremony–
    Maxime Verhagenbuitenlandminister15/05/200717/05/2007–officieel bezoek–‘op uitnodiging’
    Ben Botbuitenlandminister09/04/200514/04/2005buitenlandminister Li Zhaoxingofficieel bezoek–tegenhanger
    Jaap de Hoop Schefferbuitenlandminister24/08/200326/08/2003buitenlandminister Li Zhaoxingofficieel bezoek–tegenhanger
    Nederlandse bezoeken aan China tijdens de regeringen van Hu en Xi.

    Aanvullingen en correcties zijn welkom.

  • China is klaar met het Westen, maar niet met Europa

    Terwijl het Westen een existentiële crisis doormaakte, was in Peking de jaarlijkse parlementszitting. Zorgvuldig uitgekozen afgevaardigden hoorden hoe de Chinese regering doorgaat met haar ambitieuze plannen voor een nieuw tijdperk.

    Xi Jinping heeft het nooit zo op het Westen gehad. Nu ziet hij het Atlantische bondgenootschap uiteenvallen terwijl zijn investeringen in industrie vruchten afwerpt. Het ‘Mondiale Zuiden’ lonkt. Toch kan Peking nog niet zomaar zonder Europa.

    Om te begrijpen welk wereldbeeld in het Nationaal Volkscongres tentoon werd gespreid, is de persconferentie van buitenlandminister Wang Yi instructief. Na de verplichte loyaliteitsuitingen aan Xi was de tweede vraag gelijk voor het Russische staatspersbureau TASS.

    Wangs antwoordde dat de vriendschap tussen China en Rusland dient als baanbrekend voorbeeld voor een ‘nieuwe soort grootmachtbetrekkingen’. Wang wees op de noodzaak van een ‘correcte’ blik op de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, die Peking en Moskou samen vochten en wonnen. De naoorlogse orde en het VN-systeem die daaruit voortkwamen moeten worden beschermd.

    Wat hij daaronder verstaat, werd duidelijk bij een vraag over Taiwan. Pekings claim op het onafhankelijke eiland in twijfel trekken zou niet alleen „absurd en gevaarlijk” zijn, maar ook het gezag van de VN en de naoorlogse orde ondermijnen. Zijn nadruk op steun van het Mondiale Zuiden voor Chinese initiatieven die deze orde zouden verbeteren, illustreerde hoe Peking de Westerse visie op internationaal recht achterhaald vindt.

    De huidige trans-Atlantische spanningen zullen voor Xi een bevestiging zijn, dat het Westen ondertussen zelf wel uit elkaar valt. Peking richt zich op de VN – waar het Mondiale Zuiden een meerderheid heeft – en op het bouwen van eigen structuren. Toch lonkt Peking nog wel steeds naar samenwerking met Europa, ook in de persconferentie van Wang.

    Verschillende media berichten van een diplomatiek charmeoffensief richting Europa. Onderministers bezoeken Europese hoofdsteden. Chinese diplomaten steunen Europese betrokkenheid bij de gesprekken tussen Oekraïne en de Verenigde Staten. Veelzeggend is echter dat Peking geen concrete nieuwe toezeggingen doet richting de Europese Unie.

    Het Chinese leiderschap ziet de geopolitieke omwenteling als bevestiging van het eigen gelijk. Wang Yi is niet de enige die duidelijk maakt, dat Peking hoopt dat Europa de gang naar Canossa maakt. Men vindt het tijd dat Europa handelt naar het inzicht, dat China altijd al gelijk had over het gevaar van vertrouwen op de Verenigde Staten.

    Europa had echter gegronde zorgen over China. Die zijn niet minder geworden. Sander Tordoir wijst er in Foreign Policy terecht op dat, in vergelijking met de meer uitgeholde Verenigde Staten, Europa nog een sterkere industriële basis heeft. Deze industrie is wat Europeanen aan het werk houdt en herbewapening mogelijk maakt.

    Naast Trump is een grote bedreiging voor dit Europese machtsfundament de groeiende dominantie van Chinese fabrieken en de daardoor afnemende vraag naar Europese producten. Deze situatie zal alleen maar erger worden: hij is het doel van economische plannen die ook de afgelopen weken weer bevestigd werden. 

    China blijft bovendien dicht bij Rusland staan. Sommige mensen vrezen dat Trump en Poetin elkaar vinden in denken in invloedsferen. Peking sprak vanaf het begin van de volledige invasie echter al in termen die Russische inmenging in Oost-Europa legitimeerden.

    Xi wil dat China de meest geavanceerde technologische industriemacht in de wereld wordt. Peking is een eind op weg. Het probleem voor het vervolg is, dat de Chinese consument zelf te weinig besteedt. Ook het Mondiale Zuiden kan die dure producten niet allemaal absorberen.

    Nu de Verenigde Staten op slot gaan achter Trumps tariefmuren, is de rijke Europese gemeenschappelijke markt de belangrijkste uitweg voor de hoogwaardige Chinese productie. Dat geeft Brussel macht. De geopolitieke situatie van Europa is benard. Maar gelijk toegeven, dat onderkent onze vele belangen én sterktes.

  • Xi Jinpings Chinese Droom maakt handelsconflict met Europa onvermijdelijk

    Elektrische auto’s zijn de inzet van oplopende handelsspanningen tussen China en de Europese Unie. Chinese staatssteun zou een bedreiging zijn voor de Europese auto-industrie, een essentiële pijler van de Europese economie. Brussel is een onderzoek begonnen. In juni kwamen er al voorlopige invoerheffingen. Daarop nam Peking al cognac, brandy en varkensvlees uit Europa in het vizier.

    Dat weerhield Brussel er niet van door te gaan. Nu reageert China op de volgende stap in het EU-onderzoek door zijn pijlen te richten op Europese zuivelproducten. Dreigende geluiden in de richting van Europese auto’s met verbrandingsmotoren worden ook concreter. Een handelsconflict lijkt nog lastig te vermijden. Tegelijkertijd moet Europa niet onderschatten welke troefkaart het in handen heeft dankzij de gemeenschappelijke markt. 

    Het is duidelijk dat Peking een gerichte campagne is begonnen. Doel is om een meerderheid van EU-lidstaten te overtuigen tegen te stemmen, wanneer in de herfst de definitieve beslissing genomen moet worden genomen over het onderzoek naar elektrische auto’s. Duitsland was vooraf al tegen. Nederland moet er echter vanuit gaan, dat de meeste EU-lidstaten niet anders kunnen dan doorzetten.

    De economische botsing is namelijk structureel. Subsidies waren altijd al ingebouwd in het Chinese politieke systeem. Nu vereisen de plannen van president Xi Jinping dat buitenlanders nog meer delen van hun industrieën opofferen aan goedkope producten uit China. Daarmee brengt hij zijn land op ramkoers met de halve wereld. Nu gaat het conflict namelijk om de lucratiefste, hoogwaardige producten.

    Xi Jinping introduceerde in 2012 de Chinese Droom. Doel is de ‘terugkeer’ van China naar zijn ‘historische’ rechtmatige positie als grootmacht. Voor rechtgeaarde marxist Xi is een fundament van economische kracht hierbij essentieel. Juist aan dat fundament schort het de laatste tijd. De Chinese consumptie is zwak sinds de coronapandemie. Dat komt boven op de vastgoedcrisis, begonnen met maatregelen om onhoudbare speculatie een halt toe te roepen.

    Stimulans blijft echter uit. De communisten in Peking menen dat ‘gratis geld’ de Chinese burger net zo lui zou maken als de decadente Europeanen al zijn. Volgens hen is een economie die tastbare producten maakt in plaats van ongrijpbare diensten consumeert een vereiste voor de macht die de Chinese Droom mogelijk maakt.

    Het ‘nieuwe ontwikkelingsparadigma’ (xīn fāzhǎn géjú 新发展格局) van Xi uit mei 2020 voorziet hiertoe in de zogenaamde ‘dubbele circulatie’ (guónèi guójì shuāng xúnhuán 国内国际双循环), twee onafhankelijke economische sferen. Een onafhankelijke ‘binnenlandse circulatie’ moet de Chinese economie beschermen tegen sancties en schokken. In de ‘internationale circulatie’ moeten de mondiale leveringsketens juist afhankelijk worden van China, wat Peking geld en macht oplevert.

    Het zijn de technologieën van de toekomst die de werelds afhankelijkheid van China moeten versterken. Dat staat bekend onder weer een ander xiïsme als de ‘nieuwe productieve krachten’ (xīn zhí shēngchǎnlì 新质生产力). Dit zijn de technieken achter elektrische auto’s en kunstmatige intelligentie – niet om streaming en spellen. Brussels subsidieonderzoek is een bewijs van Pekings succes.

    De Wall Street Journal legt uit hoe dit er in de praktijk uitziet. Onder de noemer van „eerst maken, dan breken” (xiān lì, hòu pò 先立后破) zet Peking in op high-tech industrieën waarin China graag dominant wil worden. Ondertussen moeten de oude ‘laagwaardige’ maakindustrieën nog behouden blijven. Het gevolg is dat overheden elkaar overtreffen in subsidies voor nieuwe producenten terwijl verlieslijdende fabrieken ook in de lucht worden gehouden.

    Teruglopende bouw is echter funest voor de vraag naar bijvoorbeeld staal. Onzekere consumenten hebben minder geld voor nieuwe auto’s. De buitenlandse markt moet daarom uitkomst geven. Als China niet meer consumeert maar wel meer produceert, dan zullen buitenlanders de spullen moeten kopen die Chinese fabrieken maken. Als die buitenlanders niet plotseling veel rijker worden, betekent dit dat de rest van de wereld minder moet produceren.

    Handelsblatt schrijft dat de Duitse industrie een nieuwe China Shock wacht. Westerse bedrijven hebben lang veel geld verdiend door de laagwaardige stappen in hun productieproces naar Chinese fabrieken te verplaatsen. Chinese producenten leerden vlug en konden al snel zélf goedkope producten te maken die het al langer goed doen in ontwikkelingslanden. Nu zijn Chinese techbedrijven en automerken echter opgeklommen naar het hogere segment.

    Chinese merken vormen nu een directe bedreiging voor Westerse kampioenen. Berlijn én Brussel kunnen Pekings succes niet langer negeren. Europa zal de eigen industrie niet helemaal kapot laten gaan om alles vervolgens uit China te importeren. De kortermijnbelangen van Duitse automakers met fabrieken in China wegen uiteindelijk niet op tegen de langtermijnbelangen van het continent. Het begin van die botsing zien we nu.

    Ons voordeel is, dat de Europese markt essentieel is voor het slagen van China’s transitie naar de ‘nieuwe productieve krachten’. De minder kapitaalkrachtige consumenten in ontwikkelingslanden vormen (nu nog) een te kleine markt voor de afzet die de Chinese industriële opwaardering nodig heeft. De Amerikaanse markt is hermetisch gesloten. Consumptie in eigen land blijft achter. De enig overgebleven rijke markt van serieuze grootte is de Europese.

    Bij de exportcontrolemaatregelen die ASML treffen valt nog te twisten of het de Chinese voortgang effectief bevriest. Dit handelsconflict is echter geen complex technisch vraagstuk, maar een simpele economische afweging. Een open vraag is of Peking uit wanhoop aan gaat sturen op een totaal handelsconflict, of dat het uiteindelijk te afhankelijk is van Europese vraag (en componenten) om veel meer dan kaas en cognac tegen te houden. Wat het ook wordt, Nederland kan zich maar beter toeleggen op de juiste uitvoering dan het stoppen van dit onvermijdelijke conflict.

  • The politics of Beautiful Taiwan

    Taiwan’s excellent public broadcaster PTS (公視 gōngshì) has a four-part series on YouTube called ‘Island of Mountains’ (群山之島與不去會死的他們). Thanks to its bilingual English/Mandarin subtitles it is a great way to practice your Chinese. It is also a nice example of a certain stream in Taiwanese politics that is about treasuring and caring for the Ilha Formosa, the Beautiful Island (美麗島 měilì dǎo).

    People who have watched aerial photography film ‘Beyond Beauty: Taiwan from Above’ (看見台灣) by Chi Po-lin (齊柏林 Qí Bólín) might have recognised the same political message on the need to care for a vulnerable Taiwan. ‘Island of Mountains’ also follows a conservationist in its third episode. But the series also portrays mountaineers back from abroad who get emotional over the realisation that Taiwan too contains magnificent sights.

    Getting to know the Taiwanese landscape is a salving experience for the people presented in the movie. It is also a journey with a long political pedigree. Formosa or the Beautiful Island is not only a common name invoked by pro-Taiwan groups in a show of nationalism. Its discourse is also a political act of breaking with the impositions of orthodox Republic of China (ROC) nationalism that forced Taiwanese to care about China and neglect their own island.

    During the martial law era, state-sanctioned education, literature, and media forced Taiwanese to imagine themselves on a map of China, memorise the sights and wonders of China, appreciate poetry on the natural beauty of China, and care about the suffering caused by the communists in China. Under such circumstances, appreciating the beauty of Taiwan became a radical act. Caring about Taiwan, its people, culture, history, and nature became a way to express one’s opposition to ROC nationalism when open political fights were banned.

    Even now Taiwan still faces the legacy of decades of forced Chinese nationalism, the lingering cultural power of elite Mainlanders from the Blue Camp, and distortions forced on Taiwan by Beijing and other, misunderstanding foreigners. Putting Taiwan front and centre continues to be a political act of defiance against these pressures. Documentaries such as the one by PTS do not only provide us outsiders with an opportunity to practice Mandarin listening skills, but also to practice discerning Taiwanese political history.

  • In Taiwanese politics, the DPP is taking over the KMT’s stable narrative niche

    Now that the DPP’s Tsai Ing-wen (蔡英文) has begun her second term as President of Taiwan and her defeated KMT opponent Han Kuo-yu (韓國瑜) has successfully been recalled as Mayor of Kaohsiung, it is useful to look at the changes in the Taiwanese political landscape in recent times. Six years after the Sunflower Movement protests against then President Ma Ying-jeou (馬英九) over his rapprochement to China and four years after the Democracy Progressive Party (DPP, 民主進步黨) captured the majority in the Legislative Yuan for the first time in history, it seems that the Chinese Nationalist Party (KMT, 中國國民黨) is no longer the risk-free default choice during elections. In its early years, the DPP had to fight against a negative reputation of its members as provincial rabble-rousers seeking to overthrow the state, more skilled at throwing chairs in the legislature than steering Taiwan’s development. But things have changed. The dynamics of the January 2020 presidential elections and the unrest in Hong Kong only confirm that a sovereign Republic of China Taiwan (中華民國台灣 zhōnghuá mínguó táiwān) is now the status quo in Taiwanese politics. Moreover, the Tsai government‘s globally praised response to the Covid-19 pandemic is the last step in the KMT losing its monopoly on the claim to providing reliable governance, even facing the first successful recall of a mayor. I argue that, in terms of political narrative, it is no longer the case that the DPP’s goals that ask Taiwanese voters to support radical change, but rather that the KMT’s views of Taiwan now require the reporters to risk an uncertain future.

    (more…)

  • The year of Taiwan’s separation from China is 1895, not 1949

    Apart from the incorrect ‘breakaway province’ cliché, another favourite of the press when writing on Taiwan is to mention that the island was separated from China in 1949, at the end of the Chinese Civil War. In this piece I argue that this is wrong. Taiwan was separated from China in 1895, when the Treaty of Shimonoseki ceded Taiwan to the Japanese Empire. There has been a distinct Taiwanese society ever since. The chaotic 1945–9 period during which it was part of a Nanjing-based Republic of China (ROC) was too short and tenuous to undo this. The post-1949 period was indeed initially dominated by refugees from the Mainland, but they were migrants making a new home in an existing society. The fact that they brought their Chinese cultural background with them and sought to remould Taiwanese society in that light does not change the fact that the end-product was something new and different. The real point of divergence for Taiwan was 1895.

    (more…)

  • Timeline of the Covid-19 outbreak

    This is my timeline of the outbreak of a novel coronavirus known as SARS-CoV-2 that first appeared in Wuhan, China and led to a global Covid-19 pandemic. Besides the events in China, it may be also somewhat slanted to places I take a professional and personal interest in, mostly Singapore, Taiwan, and the Netherlands. Among the many articles previously shared on my Twitter account I rely on, I want to single out the China Change translation of the censored article ‘The Regret of Wuhan’ of China Newsweek, as well as the translated The Initium article ‘Fighting COVID-19 in Singapore, Taiwan, Hong Kong’. Reporting from AP, Caixin, Reuters and SCMP, and a newsletter by Natasha Loder have been very helpful in understanding the early days. One caveat is that you have to ask yourself what was the content of the ‘report’ when certain persons or institutions warned others, not just note that a report was made.

    I will continue to update this post as more becomes known and as people point out errors and gaps. Updated: 2021/09/14

    (more…)

  • Stop comparing countries’ Covid-19 numbers!

    As the Covid-19 pandemic rages around the world, we should not let our desire for clear hard numbers blind us for the pitfalls of public health statistics. The havoc caused by SARS-CoV-2 is increasing every day since its terror began in Wuhan, China. Understandably, the public wants something to chart this novel coronavirus’ terrifying progress around the globe and to hold to account their leaders. Several massive failures compare abysmally to some success stories. Numbers help quantify that difference and give a feeling that you can grasp what is going on. Sadly, things are not so simply. Countries’ numbers of Covid-19 cases and fatalities are a tempting source of clarity. However, the raw numbers are false prophets. You should not compare country numbers directly. Journalists who continue to do so are misleading their audience.

    (more…)