Author: Sense Hofstede

Zelfs in China ontkom je niet aan “America’s Funniest Home Videos”: op de schermen in de bus die ik elke dag neem naar het centrum wordt niet alleen het nieuws getoond, maar ook jaren-90-video’s van Amerikaanse gezinnetjes die over de kop slaan bij het skiën op het water, in de sneeuw en op het land.

Na twee dagen Chinese les bij ken ik de bushaltes inmiddels goed genoeg om te weten waar ik uit moet stappen en weet ik de meest efficiënte looproute, waarbij ik de zon zoveel mogelijk vermijd – dé manier om het onvermijdelijke zweten een beetje binnen de perken te houden.

Mijn gastgezin woont in het noorden van het Westmeerdistrict, maar Mandarin Capital is in het zuiden, dichter bij het Westelijke Meer zelf, in een groot kantorencomplex. Ik moet dus ongeveer een half uur met de bus, langer als de spits extra druk is. Op weg naar de bus koop ik mijn ontbijt bij één van de vele eettentjes aan de straat en forens dan als een echte 杭州人 naar het centrum.

‘s Ochtends om negen uur beginnen we. Ik heb les samen met een Koreaanse Amerikaan, die hier al een week zit. Gelukkig had ik thuis al wat woordjes geleerd en had de geduldige 张博伦 (Zhāng Bólún) me een paar dingen uitgelegd voor ik vertrok, dus ik kan goed meekomen.

Het is heel erg prettig om zo kleinschalig les te krijgen. Er is veel meer gelegenheid om vragen te stellen en afwisseling tussen voor- en nadoen. We richten ons niet zo zeer op lezen of schrijven, maar op spreken en luisteren. Geen karakters tekenen dus, maar ‘pinyin’ – de romanisatie, fonetische weergave van de karakters – en vooral veel naspreken.

Ik moet zeggen dat ik het effect al merk. Vandaag had ik een heel leuk gesprek met de man des huizes van mijn gastgezin. Het ging absoluut niet vloeiend en ook moesten we nog veel gebaren gebruiken en was de spraakherkenning van Google Vertalen een grote hulp. Toch was ik in staat om een heus gesprek te voeren met iemand die enkel Mandarijn en zijn streektaal kent. 很好！

Tegen één uur zijn we klaar met de lessen van de dag en dan gaan we naar de kantine in de kelder voor de lunch. Voor heel weinig geld kun je daar prima eten. Een van de grote pluspunten in China is dat het eten wat je krijgt eigenlijk altijd wel goed is en het is ook nooit erg duur. Voor 15-30 元 (€1,85 – €3,70) heb je al prima avondeten.

‘s Avonds loop ik door de straten rondom het wooncomplex waar ik verblijf, op zoek naar een plekje om te eten, of kijkend bij de winkeltjes die nog open zijn. Het is één en al leven: op straat staan mensen te praten en op pleinen doen volwassenen oefeningen, terwijl kinderen rolschaatsen leren en de jeugd het geleerde vervolgens demonstreert. Een gezellige boel!

Natuurlijk is het nog vroeg in mijn verblijf hier. Ik heb nog maar twee dagen les gehad. In het begin maak je altijd makkelijker vorderingen en is alles aan het land nog nieuw en interessant. Ik ben heel benieuwd alles de komende zes weken gaat lopen!

晚安！

Een van de eerste dingen die me opvielen toen ik aankwam in Hangzhou, was dat er een lekker stevige wind stond. Niet dat het niet warm was, integendeel juist. Maar die wind maakte het allemaal iets dragelijker. De hoofdmeester van mijn Mandarijnschool zei dat ik inderdaad geluk had; de vorige dag was het nog enigszins windstil geweest, maar deze dag stond er een lekker wind. Dat kwam omdat tyfoon Soulik eerst noord-Taiwan geselde en nu de provincie Fujian lastig valt.

Maar voordat ik de lucht van Hangzhou kon voelen, moest ik eerst een lange reis afleggen. Het begon vrijdagochtend met vertrek van Schiphol naar Kopenhagen; ik vloog met SAS namelijk. Op Kopenhagen Kastrup zou ik eerst zes uur op mijn aansluiting hebben moeten wachten, maar dat werden er acht uur, vanwege vertraging. Half negen konden we uiteindelijke vertrekken naar Shanghai Pudong.

Ik kwam half één lokale tijd (6.30 CEST) aan in Shanghai en moest toen zoeken naar de bus naar Hangzhou. Omdat ik me fixeerde op de instructies die ik van internet had gehaald en de grote borden met daarop ‘Long Distance Bus’ eerst negeerde, duurde dat allemaal wat langer. Maar 14.00 kon ik tenslotte instappen.

Half vijf zette de chauffeur ons af aan een straat die ik natuurlijke niet kende en met bordjes die ik niet kon lezen. Een paar behulpzame buitenlanders en een gratis stadsplattegrond hielpen mij om toch de school te vinden, na een uur.

De hoofdmeester was een aardige man die me wat uitlegde over de stad en me vervolgens met een wild scheurende taxi naar mijn slaapadres was. Hoewel ik eerst in een gedeeld appartement met een andere student zou slapen, was ik nu vanwege redenen alsnog bij een gastgezin ingedeeld. Ze zijn alleraardigst, maar kunnen geen Engels, dus het is werken met handen, voeten en een woordenboekje.

Dat was allemaal zaterdag. Vandaag heb ik ook nog vrij voordat morgen de lessen beginnen. Ik heb die tijd gebruikt om een beetje van de stad te zien: op naar het beroemde Westelijke Meer: ‘world heritage’ en ‘patrimoine modiale’, zoals overal groot geschreven staat.

Het was druk, maar of het buitengewoon druk was weet ik niet. Zoveel van wat wij buitengewoon vinden is hier normaal. Zo heeft Hangzhou 10 miljoen inwoners. Als je zou denken dat dit betekent dat het een grote stad is, heb je het mis. Hangzhou is geen grote stad, zo werd mij verteld toen ik dat opmerkte, Shanghai en Beijing zijn groot, met hun meer dan twintig miljoen inwoners.

Ik heb een heel groot stuk gewandeld. Van de noordwesthoek van het meer tot aan de zuidoosthoek en weer terug. Mijn voeten zijn kapot. Maar het was de moeite waard: het meer is erg mooi. Ik kom zeker nog eens terug voor de bezienswaardigheden!

De terugweg was ook niet zonder problemen: ik slaagde er eerst twee keer niet in om mijn bus aan te houden, nam toen de verkeerde bus, moest dus dezelfde lijn de andere kant op terug nemen en geraakte toen pas in de goede bus. Gelukkig kon ik de juiste uitstaphalte nog herkennen, dus nu zit ik op mijn kamertje te typen.

Ik heb zin in morgen! Benieuwd naar de lesmethode en mijn medeleerling.

Ik vertrek. Morgenochtend vlieg ik naar het oosten, om zes weken in Hangzhou te trachten Chinees te leren. Na thuis op Memrise woordjes te hebben geleerd en met mijn Chinese huisgenoot uitspraak te hebben geoefend, is het nu tijd om het te gaan proberen op Mandarin Capital.

Omdat in de Volksrepubliek Twitter en Facebook nog altijd niet toegankelijk zijn, zal ik deze weblog gebruiken om iedereen op de hoogte te houden. Hoe makkelijk ik daar bij het internet kan, weet ik niet, maar ik zal proberen toch enkele keren per week wat te schrijven, over mijn vorderingen en over de omgeving.

(more…)