Sense Hofstede

Tag: international relations

  • Escalatie Chinese dreigementen aan Taiwan

    De spanning in de Straat van Taiwan neemt al een tijdje geleidelijk toe. Chinese staatsmedia en voormalige Chinese militairen benadrukken de recente oefeningen van het Volksbevrijdingsleger in de Oost-Chinese en Zuid-Chinese Zeeën. Hoewel een deel daarvan voorheen ook al plaatsvond met stille trom — en de ruchtbaarheid dus deels omweg de propaganda is — vinden er momenteel wel een ongebruikelijk groot aantal tegelijk plaats. Risico op escalatie tot oorlog is er altijd in de Straat van Taiwan, zeker nu de Chinese Communistische Partij onder Xi Jinping lijkt te denken dat de onstuitbare groei van het land inhoudt dat Peking niet meer zoveel rekening hoeft te houden met de rest van de wereld. De Chinese Droom van de Grootse Herrijzenis van het Chinese Volk moet voor het honderdjarig bestaan van de Volksrepubliek in 2049 bereikt worden — de annexatie van Taiwan is daar onderdeel van.

    Ik wil in dit bericht twee punten uitlichten met betrekking tot escalerende Chinese dreigementen aan Taiwan. Het eerste is een waarschuwing over een commentaar van de nationalistische tabloid Global Times naar aanleiding van (zo goed als zeker) ongefundeerde speculatie van het in Peking gevestigde ‘South China Sea Strategic Situation Probing Initiative’ (SCSPI). Het tweede gaat over het Chinese lawaai over het bezoek van de Tsjechische senaatspresident aan Taiwan en wat daar de consequenties van zijn.

    Commentaar Global Times

    In reactie op de stijgende druk in de Zuid-Chinese Zee zijn er een aantal semi-academische initiatieven ontstaan in de Engelstalige wereld die de bewegingen en landaanwinning in het gebied volgen, vaak aan de hand van satellietfoto’s en bijvoorbeeld vlucht- en vaarinformatie. Deze platformen zijn voornamelijk Westers, Amerikaans. In een poging om de Chinese versie van het verhaal ter berde te brengen is in april 2019 in Peking het ‘South China Sea Strategic Situation Probing Initiative’ (SCSPI) opgericht, met academici die oftewel verbonden zijn aan het Volksbevrijdingsleger of erom bekendstaan de Chinese claims te beargumenteren. Berichten van deze organisatie over de ‘inbreuken’ van de Amerikaanse marine in de regio zijn eerder al gerapporteerd in de Southern China Morning Post (SCMP), de Hongkongse krant die steeds pro-Peking-elementen in de berichtgeving krijgt. Nu speculeert de SCSPI op basis van ‘vreemd’ gedrag van een Amerikaans EP-3 spionagevliegtuig dat opeens op de trackingwebsite verscheen op zo’n manier dat het instituut suggereerde dat het misschien wel stiekem in Taiwan was opgestegen. Eerdere speculatie elders op basis van dezelfde soort trackinginformatie suggereerde dat een Amerikaans spionagevliegtuig was opgestegen van de luchthaven Songshan, midden in Taipei, de voormalige burgerluchtvaarthub omgeven door hoogbouw en heuvels en waar zoiets nooit onopgemerkt was gebleven. Dat weerhield de Global Times er niet van om met een oorlogszuchtig commentaar te komen.

    De Global Times is een nationalistisch tabloid dat buitenlandse observatoren vaak veel te serieus nemen. De Engelstalige versie is bovendien een stuk wilder dan de belangrijkere Chinese versie (环球时报 Huánqiú Shíbào), en bovendien dient de krant vaak als uitlaat voor proefballonetjes en frustraties uit de nationalistische hoek in China. Dat betekent niet dat de krant zomaar genegeerd kan worden, zeker als het gaat om een hoofdredactioneel commenteer, ook omdat het dient om extremere beleidssuggesties uit te proberen op het publiek. Het belang van dit specifieke commentaar werd onderstreept door het feit dat China Taiwan Net (中国台湾网), de nieuwsite van het Bureau voor Taiwanese Zaken van de Chinese regering, een samenvatting van het agressieve stuk deelde. Men moet echter wel in acht nemen dat ‘psychologische oorlogsvoering’ (心理战 xīnlǐ zhàn) één van de tactieken is die China gebruikt om tegenstanders zoals Taiwan te doen geloven dat de dreiging groter is, om zo verzet te ontmoedigen.

    Het artikel (“Commentaar: [we] moeten de Tsai Ing-wen–autoriteiten een fundamentele waarschuwing geven”) claimt dat een rode lijn is overschreden als een Amerikaans militair vliegtuig werkelijk op Taiwan zou zijn geland, en dat “als het Vasteland concreet bewijs vindt, dan kan het het relevante vliegveld en het op het vliegveld gelande Amerikaanse militaire vliegtuig vernietigen, waarmee oorlog in de Straat van Taiwan begint.” (如果大陆掌握了确凿证据，就可以摧毁相关机场和降落在该机场的美国军机，台海战争将就此打响。) Dit is niet een erg grote escalatie van de normale dreigende taal, hoewel het natuurlijk niet helemaal strookt met de claim dat China nooit het eerste schot zal lossen. De oplossing voor die schuldvraag komt later in het stuk: de suggestie dat de Chinese luchtmacht begint met patrouilleren in het Taiwanese luchtruim, zelfs boven het eiland zelf. Hiermee kan Peking haar soevereiniteit over Taiwan demonstreren en controleren of het Amerikaanse leger niet stiekem aanwezig is. En, “als het Taiwanese leger het waagt om het vuur te openen op vliegtuigen van het Volksbevrijdingsleger — het eerste schot lost — dan betekent dat uitlokking van oorlog. Het Volksbevrijdingsleger zal daarop meteen de strijdkrachten van Taiwan compleet vernietigen en ‘militaire hereniging’ bereiken.” (如果台湾军队胆敢向解放军飞机开火，打第一枪，就意味着挑起战争，解放军应立即对台湾军事力量给予全面摧毁，实现武统。) Deze suggestie is gestoord. Hij zal niet worden opgevolgd. Het is een voorbeeld van de manier waarop de Global Times dient als podium voor de fantasieën van extreme nationalisten. Maar zulke stukken helpen wel om het debat verder naar rechts te trekken.

    China zegt normaal ‘vreedzame hereniging’ (和平统一 hépíng tǒngyī) van Taiwan met China na te streven. De term ‘militaire hereniging’ (afgekort als 武统 wǔtǒng) duidt op de oplossing voor als dat niet lukt. Artikel 8 van de ‘Anti-Afscheidingswet’ geeft de drie voorwaarden daarvoor. Een directe invasie van Taiwan door het Chinese Volksbevrijdingsleger is onwaarschijnlijk op dit moment. In plaats daarvan zal Peking over de komende jaren langzaam de druk opvoeren. Russische salamitactieken kunnen daarbij als voorbeeld dienen. Hoewel ik dus niet verwacht dat we snel Chinese jachtvliegtuigen in de lucht boven Taipei kunnen zien, zit er wel een groot risico in het voorstel van het commentaar van de Global Times. Het is namelijk een extreme versie van de steeds regelmatigere verschijning van de Chinese luchtmacht in de Taiwanese ‘air defence identification zone’ (ADIZ). Het is niet onmogelijk dat deze missies steeds brutaler gaan worden en verder zullen gaan dat slechts het binnendringen van een ADIZ. Het doel is om Taiwan in te snoeren en een ‘nieuw normaal’ te creëren dat steeds meer richting de door Peking gewenste situatie gaat. Daarbij wordt echter wel het risico steeds groter dat iemand werkelijk het ‘eerste schot’ lost en we oorlog krijgen.

    Bezoek Taiwan voorzitter Tsjechische Senaat

    De wens om Taiwan voor een voldongen feit te stellen vindt zijn tegenhanger in een andere gebeurtenis die tot veel officiëler lawaai van Chinese kant leidde. Afgelopen zondag kwam een grote Tsjechische delegatie aan in Taipei onder leiding van de voorzitter van de senaat, Miloš Vystrčil. Zijn voorganger, Jaroslav Kubera, had het plan geopperd om Taiwan te bezoeken. Hij overleed echter aan een hartaanval vlak na dreigementen van zowel de Chinese ambassade als ook de pro-Chinese president van Tsjechië, Miloš Zeman, die hem hiervan moesten weerhouden. Dit resulteerde in grote politiek ophef en de belofte van opvolger Vystrčil om Taiwan te bezoeken, wat de regeringen in Praag en Peking er ook van mochten vinden. Deze week is deze delegatie van 89 mensen in Taiwan, waaronder ook de pro-Taiwanese burgemeester van Praag, Zdeněk Hřib, die eerder een aanvaring had met de Chinese ambassade over een zusterband met de stad Taipei.

    De Chinese reactie is niet zo extreem als hij had kunnen zijn, omdat Vystrčil en Hřib tot de oppositie behoren. Toch kwam er veel verbaal geweld. Op maandag verklaarde de Chinese minister van buitenlandse zaken Wang Yi dat de senaatsvoorzitter een ‘zware prijs’ zou betalen voor zijn ‘kortzichtigheid en politiek opportunisme’. Hierop riep de Tsjechische regering — die tegen het bezoek van Vystrčil is — de Chinese ambassadeur op het matje. Tijdens zijn persconferentie met Wang Yi eerder vandaag veroordeelde zelfs de Duitse minister van buitenlandse zaken, Heiko Maas, de dreigementen.

    Interessant op de langere termijn is precies wat voor ‘zware prijs’ de senaatsvoorzitter zal moeten betalen. Als dat meevalt, dan geeft dit als signaal aan andere Europese politici dat het bezoeken van Taiwan helemaal niet zo eng is. We zien in de veroordeling van het dreigement ook dat er een risico is op een terugslag als Peking te hard reageert. Maar China heeft er alle belang bij om de afschrikkende werking van zijn dreigementen op dit vlak in stand te houden Zoals Edward Lucas opmerkte, kan Peking vrij weinig meer doen als niet één maar alle landen mensen naar Taiwan sturen. Dan staat de Partij eens voor een voldongen feit.

    Er zit al verandering in, vooral door initiatieven van de Verenigde Staten. Recent bracht de Amerikaanse minister van gezondheid Alex Azar een bezoek aan Taiwan. Deze week publiceerde de VS enkele voormalig geheime documenten waarin beloftes aan Tapei betreffende defensie en soevereiniteit stonden. Onderminister David R. Stilwell gaf bovendien een toesprak waarin hij de voorheen bewust vaag gehouden beloftes nog maar eens expliciet herhaalde. Washington voelt steeds minder de behoefte om halfslachtig te doen.

    Ook in Nederland zie je dat men minder krampachtig wordt. In oktober 2019 ging een delegatie onder leiding van Henk Krol naar Taiwan. Interessanter dan de aanwezigheid van de inmiddels al oud-leider van 50Plus was de deelname van voormalig buitenlandwoordvoerder voor de VVD, Han ten Broeke. Van de Tweede Kamer-leden houden verder Martijn van Helvert (CDA), Roelof Bisschop (SGP), en Sjoerd Sjoerdsma (D66) zich met Taiwan bezig. De naamswijziging van de Nederlandse vertegenwoordiging in Taiwan van ‘Netherlands Trade and Investment Office’ tot ‘Netherlands Office Taipei’ leidde weliswaar tot een démarche van de Chinese ambassade en wat geklaag in de nationalistische Global Times, maar daar bleef het bij. China kan het zich niet veroorloven om Europe te veel van zich te vervreemden nu de spanning oploopt in vrijwel al zijn bilaterale relaties.

    Ik verwacht niet dat Nederland pionier zal zijn in risicovolle ondernemingen; er staat daarvoor te veel op het economische spel in China. Echter, er zijn ook belangen in Taiwan. Als op termijn de norm eenmaal verschoven is, dan zal Den Haag niet achter willen blijven.

  • Stop comparing countries’ Covid-19 numbers!

    As the Covid-19 pandemic rages around the world, we should not let our desire for clear hard numbers blind us for the pitfalls of public health statistics. The havoc caused by SARS-CoV-2 is increasing every day since its terror began in Wuhan, China. Understandably, the public wants something to chart this novel coronavirus’ terrifying progress around the globe and to hold to account their leaders. Several massive failures compare abysmally to some success stories. Numbers help quantify that difference and give a feeling that you can grasp what is going on. Sadly, things are not so simply. Countries’ numbers of Covid-19 cases and fatalities are a tempting source of clarity. However, the raw numbers are false prophets. You should not compare country numbers directly. Journalists who continue to do so are misleading their audience.

    (more…)

  • The China Model for the world: the real revisionism is trying to stop the ‘inevitable historical trend’, according to Beijing

    Earlier in 2019, Jessica Chen Weiss wrote a well-considered article for Foreign Affairs in which she argues that China does not seek to export authoritarianism, but merely wants to make the world safer for itself. There is indeed no National Endowment for Socialism with Chinese Characteristics, nor has Beijing set up a Peaceful Co-existence Radio seeking to help liberate people from the tyranny of political bickering and mediocre economic growth rates. The question whether a rising China is a revisionist power has been debated many times before. People often point to official rhetoric to support the claim that China supports the status quo, and that it benefits from the status quo. But before we can make such definite claims, we first have to establish how ‘revisionism’ is defined in China. When doing so, we cannot ignore the ways the legacies of Marx, Lenin, and Mao continue to shape the thought of those in power. That makes clear that from the CCP’s perspective the status quo is not a snapshot of the current situation frozen in time, but the current historical trend as it is developing over time. Supporting this process is not revisionist. China’s ‘rejuvenation’ is part of the current historical trend. What is revisionist in Beijing’s view is trying to stop this.

    (more…)

  • Fretting over systemic tension while ignoring the substantive reasons for worry: China is run by people not by ‘forces’

    Recently, a friend attended a conference on Sino-American relations in Singapore. He perceptively remarked that, amid all the talk of rising tension, no one seemed to dare to mention why countries around the world are getting wary of China. Although there are plenty of reasons to highlight systemic causes for tension between a declining United States and a rising China, I argue here that the stress on the systemic can turn into a pretext not to have to talk about the substance.

    We can find enough Chinese academics who anxiously remark on the risks of structural tensions as Beijing grows more powerful in a world hitherto dominated by the Washington consensus. The problem here is that many of the answers that this kind of analysis suggests in response to the question posed by a resurgent PRC consist of encouraging various forms of temperance and self-discipline. But this view treats the development as natural and something to be managed by virtuously restrained behaviour. Such an approach is obviously in the interest of the rising power. It also conveniently excuses the scholars from having to seriously engage with the reasons why, not just the US, but many different countries are rather wary of China these days.

    Because, there are plenty of substantive reasons to be scared of China under the Chinese Communist Party, reasons that go beyond systematic tension. Beijing is currently ruled by an authoritarian regime that continually stresses the importance of strengthening the control of the Party over ever greater parts of life. China runs concentration camps in Xinjiang that hold more than one million Uighurs and other muslims in an effort that can be described as cultural genocide. The CCP regime has not only refused to denounce its totalitarian past, but is bringing back historical lessons from the Mao period as its oppression continues to expand nationwide. In economics and international trade, it applies different rules to Chinese and to foreign firms. Abroad, Beijing maintains its irredentist ambitions, with a list of territorial claims not limited to Taiwan, the South China Sea, and large parts of India. At home, the Party hones an aggressive and entitled nationalism, fed by revanchist narratives of National Humiliation.

    Many people have good reasons to be scared in the prospect of a more powerful China, beyond fearing for their relative power.

    China’s nationalism brings us to a second point. For all the systemic causes that might compel China to expand its role in the world, it also stems from policy. No matter if you dress it up as ‘peaceful rise’, there is a contradiction when Beijing claims to want to maintain and protect the current international system and at the same to want to ‘democratise’ the international system by offering the miracle concept of a community of common destiny for mankind. Regardless of the content, regardless of the claims that it is not revisionist, there is an active policy in place whose goals cannot but include an aim to change the international system. China’s behaviour is not merely passive, there is an active element to it. It does no good to cover up this agency.

    Sacrificing the Uighurs on the altar of your grand theory might make you an admirably restrained realist, but it turns international politics into an abstract game of chess. For too many Chinese and Americans who live in ‘Chimerica’, the main problem seems to be to suppress the ‘irrational’ squabbles between both sides. But, in the battle for humanity there is not such an abstract thing as chess. At the same time, an obsession with the systemic tension of the ‘power transition’ lets nationalist Chinese International Relations scholars get away with too much. It allows them to naturalise China’s ‘rise’. By stressing the American or Western responsibility to not be too anxious about China, they avoid having to deal with the unpleasant reality of the current regime in Beijing. Instead, they get to place the onus of restraint on the ‘West’. But China is a country too, with its own agency.

    When we discuss the ‘Rise of China’, it is easy to fall into tropes and abstractions. Let us not forget that in the end, the world is made up of people. We should care about their suffering and our analysis should concern their actions. Systems shape the people, but people also shape the system.

  • Hedley Bull’s downside of nuclear deterrence: not so stable after all

    Students of International Relations are probably familiar with the concept of nuclear deterrence so loved by especially neorealism. Simply put, the utter and complete destruction that today’s nuclear weapons are capable of, combined with second-strike capabilities, they say, create stability in the international system. Because attacking a nuclear power is too costly, no state will do so.

    However, in his book ‘The Anarchical Society’, famous English School theorist Hedley Bull highlights an important deficit in the line of reasoning followed here by the neorealists. Bull paraphrases Spinoza discussing Hobbes’ “warre of all against all”. The problem, Spinoza says, is that man has to sleep sometime. He can be sick or distracted or deluded. In the absolute anarchy of Hobbes, where there is no authority, this is incredibly dangerous. Because it takes only one good hit to kill a person.

    Note that it is the Hobbesian kind of international anarchy that neorealists hold for true.

    But, says Bull citing Von Clausewitz, war between states is not as immediate as the act of killing a person. It takes several different blows for one state to ‘kill’ another, but most wars do not even end in the complete annihilation of one party. This means that the anarchy experienced by states is not so Hobbesian after all.

    However, since states have acquired nuclear weapons, from a neorealist conception the Hobbesian anarchy seems to be more and more realised. Nuclear powers now have the ability to kill an entire state at once. How more states become nuclear powers, how closer we get to the kind of Hobbesian anarchy as described by Spinoza.

    So, Bull shows in an aside from the main line in his book, strive for nuclear deterrence might only increase the state of anarchy for a neorealist.