Sense Hofstede

Tag: politics

  • Distinction between security threat and reprehensible politics essential in Chinese influence debate

    The foreign ‘influence’ activities of the Chinese party-state draw increasing attention in the Europe. From controversies about the FBI’s ‘China Initiative’ in the United States to Australian laws against foreign interference, we can see from other countries that this is an emotional debate with far-reaching personal consequences for those affected by or involved in it. But the problem it touches upon is very real. To deal with it in the right way, we have to take extreme care with defining what we talk about.

    Too much of the Chinese influence debate is framed in terms of national security. ‘Influence’ or ‘interference’ are nebulous terms. Much like words such as ‘terrorist’ or ‘freedom fighter’, their definitions often depend on the perspective of the observer. There is an inherent political element. Therefore, I argue that we have to clearly separate between national security threats emanating from China and the political challenge it represents. Given the nature of the Chinese government and its ethno-nationalism that politics may often be reprehensible. But people who support it need to face a political response to their bad politics, not legal threats.

    Neglected threat

    The People’s Republic of China is a threat that many European leaders have neglected for too long. We do indeed have to worry about the activities of the Chinese Communist Party (CCP) in Europe and prepare for more. This ranges from espionage and infiltration to attempts to intimidate European citizens to which Beijing lays claims of loyalty. There is no reason to expect Beijing will comply with international law if it goes against its perceived interests.

    The Party sees confirmation of its own superiority in China’s successes during the 2008 financial crisis and the pandemic of 2020, in the face of what it classifies as ‘Western’ failure. At the same time they are acutely aware of the risks stemming from the internal power struggles and decentralised practice of the supposedly unitary Chinese party-state. The official nationalist myth of the Century of National Humiliaton tells patriotic Chinese that the Western powers and Japan continuously seek to diminish China, whereas the legacy of the Self-Strengthening Movement preaches learning from Western and Japanese techniques. These various contradictions lead to a manic schizophrenia that William Callahan calls ‘pessoptimism’.

    A strong ethno-nationalism in a country that has never reckoned with its own imperialist past does not only feed internal oppression, but also demands of loyalty from certain foreign citizens and expectations of regional dominance as a natural right. The way in which Beijing is currently trying to get Australia to its knees shows China does not fear interfering directly in domestic politics to get its way. Europe needs to strengthen both its legal and its political defences against what will likely be the 21st century’s premier expansionist and aggressive power. This course correction, however, is going to be painful.

    Painful turn-around follows perspective correction

    When discussing ways to counter Chinese interference, we need to realise that this will inflict a personal cost on those who promoted engagement. Europeans who over the years have worked to encourage relations with China show resistance. Chinese who previously were treated as dialogue partners are disillusioned. The rules of engagement are changing. It is a nasty surprise for someone who was once invited to ‘explain’ the Chinese system to now be portrayed as a propagandist for oppression. Scientists who made possible European cooperation with Chinese institutes are shocked to discover some now regard them with suspicion.

    This discomfort is understandable. You cannot expect these people to like the transition. However, that is no reason to banish the unpleasant reality of contemporary China from happy receptions and enthusiastic board rooms.

    Changing our perspective to that of the countless victims of China’s aggressive ethno-nationalism, we actually get an entirely different shock. Then you notice the desperate Hong Kong student beaten senseless by the police; a Taiwanese with thousands of Chinese rockets aimed at his roof; a traumatised Uighur who lost her father as her people face genocide; ruined Vietnamese fishers whose boats are sunk by the Chinese coastguard; the Tibetans and ethnic Mongolians whose culture is being erased; and the Chinese student sentenced to six months for a tweet mocking President Xi Jinping. Then you recoil in disgust that we still toast so merrily with the proponents of this horror.

    Security threats and political acts

    The security threats from China are real. Europe should pay more attention to espionage and state-sponsored intellectual property theft. Beijing spreads disinformation. Critics in Europe are threatened by Chinese agents, sometimes with serious consequences for them or their families still in China. Beijing’s embassies in employ staff to control ethnic Chinese. United Front organisations work with Chinese community organisations and student groups to stifle alternative voices and surveil citizens abroad. These are threats to national and personal security that should be countered by governments with legal remedies.

    Some cooperation projects also actively help make the situation in China worse. The involvement of Chinese tech companies such as Huawei and SenseTime in expunging Uighur identity is well documented. Projects such as the cooperation of the universities in Amsterdam with Huawei to improve its ‘smart city’ technologies will actively harm people. There should be professional consequences for the managers and academics who work on this. Human rights legislation and university guidelines should intervene here.

    However, we must also acknowledge that a large part of the problem is a political issue. What United Front-linked organisations and pro-China individuals do is often merely normal assistance to compatriots abroad, or expressions of political support to their country of origin, or the kind of networking necessary to do business in the party-state. These are matters that fall under the freedoms of expression and assembly.

    Much of what happens in that ecosystem is not ‘dangerous’ for Europe itself. A hypothetical professor who interacts with such United Front organisations is not necessarily a danger to the intellectual property of their university. A businessperson who sponsors a booklet on the advantages of the Chinese system is not a ‘spy’. In Australia, New Zealand, and the United States the labeling of such political activities as ‘Chinese interference’ has led to certain people taking the real dangers less seriously.

    Beijing already has the habit of dismissing any criticism of its foreign interference as discrimination. Apart from furthering the actual racism that does play a role in some accusations, declaring certain individuals are ‘Chinese agents’ because of their political activities gives ammunition to this kind of bad faith defence in cases where it does not apply. It also reduces our understanding of what is really happens and thus handicaps our ability to respond to it.

    Answer moral failure with moral condemnation

    Because, the aforementioned hypothetical academic and businessperson do deserve moral condemnation for their political support to the awful regime in Beijing. We need to understand that China is not just a national security threat but also a political threat. Chinese ethno-nationalism, belief in its own superiority, and expansionism make the PRC one of the biggest threats the world—including the people in China—faces this century. To protect ourselves we need to take measures. But those depend on the right diagnosis. The challenge from China is political, too.

    Not all politics we do not understand is immediately evil. It is understandable that members of the Chinese communities in Europe still have an emotional band with the country from which they or their families come. We see the same with Turkish and Moroccan communities. Space should remain for this. Moreover, some political views more prevalent in such communities than in the European mainstream are perhaps uncomfortable. This does not mean they are worse than, say, the quixotic beliefs of Dutch orthodox calvinists.

    Some views, however, are in fact reprehensible politics. Active support for the current Chinese regime should be condemned. We need to ask whether dialogue and exchange with the current People’s Republic is not just of limited use, but also damaging. Treating support for the horrors in China as just another viewpoint only gives more credence to the inhumanity of its politics. However, the response to reprehensible politics should be political as well.

    As there appears nothing left in China to stop the erasure of Uighur identity in its homeland, Beijing’s victims increasingly depend on outside pressure to make any stand at all. This should be a political movement as opposed to a set of legal measures. Inspiration can be found in the Anti-Apartheid movement or the Boycott, Divestment and Sanctions (BDS) movement.

    Gatherings of groups praising China’s system are perfectly legal. However, they do deserve to be picketted by protestors. Chinese businesspeople who want to praise genocide deserve a citizens’ boycott. Ties to PLA universities such as those of the much-discussed University of Auckland professor Gao Wei have been misinterpreted and are often symbolic. But that does not mean such academics should avoid student protests or banners on campus denouncing their symbolic complicity and the administration’s appeasement.

    Portraying everything as a national security threat is damaging and ineffective. The battle is political. It has to be fought. We cannot legislate it away.

    This piece is based on an earlier Dutch post I wrote on the same topic.

  • Het probleem van het Chinese probleem: veiligheid en moraal

    De buitenlandse activiteiten van de Chinese overheid liggen steeds vaker onder een vergrootglas. Recent riepen in de NRC Jan Paternotte en Sjoerd Sjoerdsma van D66 op tot een parlementair onderzoek naar Chinese inmenging in de Nederlands samenleving. Ik sluit mij hierbij aan. Het is noodzakelijk dat beleidsmakers zich bewust worden van de groeiende invloed die China uitoefent in andere landen en internationale organisaties om de wereld veilig te maken voor zijn ambities. Dit kan echter niet zonder publiek debat.

    Ik wil mijn bijdrage hieraan leveren door te wijzen op wat we kunnen leren van de debatten die men al voert in de Engelstalige wereld. De belangrijkste les is dat het niet enkel gaat om staatsveiligheid, maar ook om politiek gedrag. Sommige activiteiten zijn misschien ‘fout’ maar nog niet meteen gevaarlijk.

    Verwaarloosde bedreiging

    De Volksrepubliek is een dreiging die we te lang niet serieus hebben genomen. We moeten ons zorgen maken over de activiteiten van de Communistische Partij van China in het buitenland en ons voorbereiden op meer. De Partij ziet haar superioriteit bevestigd door het eigen succes en het westerse falen tijdens de financiële crisis van 2008 en de pandemie van 2020. Tegelijkertijd zorgen de strubbelingen binnen de leninistische partijstaat dat de leiders zich al te bewust zijn van de zwaktes en leidt hun kijk op een geschiedenis van ‘nationale vernedering’ door buitenlandse mogendheden tot paranoia dat overal bedreigingen zijn.

    Een overtuigd etnisch nationalisme in een land dat nooit heeft geworsteld met zijn eigen imperialistisch verleden voedt niet alleen interne onderdrukking, maar ook claims op de loyaliteit van buitenlanders van etnisch Chinese komaf en het gevoel dat Chinese dominantie in de regio een natuurlijk recht is. De manier waarop Peking momenteel probeert Australië op de knieën te krijgen laat zien dat het assertieve buitenlandbeleid nu al actief is. Een koerscorrectie kan ook in Nederland niet uitblijven. Maar dit is niet makkelijk.

    Pijnlijke ommekeer

    Onder de Europeanen wier taak het jarenlang is geweest om de betrekkingen met China aan te moedigen voel je weerstand. Onder de Chinezen die voorheen als dialoogpartners werden gezien is er ontgoocheling. De regels veranderen. Het is schrikken voor iemand die eerst werd uitgenodigd om het Chinese systeem ‘uit te leggen’ als hij nu wordt weggezet als propagandist voor onderdrukking. Wetenschappers die de samenwerking met Chinese bedrijven en universiteiten mogelijk maakten, gelden nu in sommige ogen als verdacht. Ongemak daarbij is begrijpelijk. Maar we kunnen de nare werkelijkheid van Pekings onderdrukking niet meer uit de gezellige recepties en enthousiaste boardrooms weren.

    Als we ons perspectief verleggen naar dat van de slachtoffers van China’s agressief etnisch nationalisme, dan schrik je juist dat we nog altijd zo beleefd zijn. Dan zie je de wanhopige Hongkongse student die kapot is geslagen door de politie, een Taiwanees met duizenden Chinese raketten op zijn dak gericht, een getraumatiseerde Oeigoer die haar vader is verloren in een concentratiekamp, een geruïneerde Vietnamese visser wiens boot is gezonken door de Chinese kustwacht, Tibetanen en ethnische Mongolen die hun eigen cultuur verliezen, of een Chinese jongere die een half jaar gevangenisstraf krijgt voor een tweet over President Xi. Het is weerzinwekkend dat we nog zo enthousiast proosten met de voorstanders hiervan.

    Reële bedreiging en politieke activiteiten

    De problemen zijn reëel. Diefstal van intellectueel eigendom en spionage behoeven meer aandacht. Critici in Nederland worden, soms via hun familie, bedreigd met serieuze consequenties. Chinese ambassade’s hebben personeel om de Chinese gemeenschap in hun gastland rustig te houden en via het Eenheidsfront bijvoorbeeld samen met gemeenschapsorganisaties en Chinese studentenverenigingen een oogje te houden op wat hun burgers zoal zeggen. Dit soort acties kunnen nare gevolgen hebben. Het is kwalijk dat de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit helpen Huawei beter te maken in onderdrukking.

    We moeten echter ook erkennen dat een deel van het probleem een politiek probleem is. Wat pro-Chinese groepen en individuen doen is vaak deels slechts normale hulp aan landgenoten in den vreemde, of politieke steun aan het land van herkomst, of het voor zakendoen noodzakelijke netwerken met de partijstaat. Dit zijn zaken die onder de vrijheid van meningsuiting en vergadering vallen.

    Veel van wat er in deze wereld gebeurt is niet ‘gevaarlijk’ voor Nederland zelf. Een hypothetische professor die zich met dit soort Eenheidsfront-verenigingen inlaat is niet per se een gevaar voor het intellectuele eigendom van de universiteit. Een zakenman die een boekje sponsort over de voordelen van het Chinese systeem is niet meteen een ‘spion’. In Australië leidt het bestempelen van zulke politieke activiteiten tot ‘Chinese inmenging’ er toe dat de echte problemen minder serieus worden genomen. Peking heeft al de gewoonte kritiek op haar inmenging af te doen als discriminatie en hysterie. Individuen vanwege hun politieke steun tot Chinese agent verklaren speelt dit in de kaart en vermindert ons begrip van wat er werkelijk speelt.

    Beantwoord moreel falen met morele veroordeling

    Maar deze hypothetische academicus en zakenman verdienen wel degelijk morele verontwaardiging over hun politieke steun aan zo’n regime. Het is begrijpelijk dat leden van de Chinese gemeenschap in Nederland een emotionele band hebben met het land waar de familie vandaan komt, net zoals we dat ook zien bij de Turkse en Marokkaanse gemeenschappen. Hier moet ruimte voor blijven. Maar op politieke activiteiten is het zeker gerechtvaardigd om met politieke activiteiten – veroordeling, afstand houden, demonstraties – te reageren.

    Wat de huidige Chinese regering doet is verwerpelijk. Het is de vraag of dialoog en uitwisseling überhaupt nog zin hebben met dit arrogante en agressieve regime. Mensen die dit actief steunen verdienen het om gevolgen daarvoor te ondervinden. Verenigingen die Pekings horrors goedpraten verdienen een protesthaag voor de deur. Maar arrestaties en vervolging zijn hierop het verkeerde antwoord. Een publiek debat over het probleem kan ons hier ook scherper op maken. Alleen is het belangrijk duidelijk te maken dat een politiek probleem niet gelijk een gevaar is voor de nationale veiligheid.

  • Waarom Taiwanese oppositie oproept tot herstel diplomatieke banden met Amerika

    Afgelopen dinsdag nam het Taiwanese parlement unaniem twee moties aan van de oppositiepartij KMT, de Chinese Nationalistische Partij (中國國民黨 zhōngguó guómín dǎng). De eerste riep de regering op om de Verenigde Staten ervan te overtuigen Taiwan meer te helpen zich te verdedigen tegen de Chinese dreiging. De tweede riep, verrassend genoeg, op tot het herstel van de formele diplomatieke betrekkingen tussen de VS en de Republiek China, die in 1979 verbroken werden. Sommige commentatoren zien hier een grote breuk in de Taiwanese politiek in. Ik niet. Hoewel de KMT zeker enige risico loopt de relatie van de partij met Peking te beschadigen, is deze politieke manoeuvre in werkelijkheid geen grote verandering van de status quo.

    De voortdurende neergang in de peilingen van de KMT baart de rap verouderende partij al langer zorgen. De meeste jonge Taiwanezen hebben geen trek in de partij, die niet alleen een erfenis van onpopulair ROC-Chinees nationalisme heeft, maar ook nog altijd de smet van de moorddadige dictatuur op Taiwan met zich meedraagt. De pro-Chinese neigingen van de partij schrikken de kiezer af. Tegelijkertijd heeft de partij minder nut voor Peking nu het al zo lang niet aan de macht is. Na het zware verlies van de populistische presidentskandidaat Han Kuo-yu (韓國瑜 Hán Guóyú) in januari werd Johnny Chiang Chi-chen (江啟臣 Jiāng Qǐchén) verkozen tot interimvoorzitter. Hij heeft enkele pogingen ondernomen om de KMT te hervormen en meer jongeren aan te trekken. Zijn poging om de partij’s impopulaire Consensus van 1992 (Één China) te vervangen is echter mislukt. Ondertussen zijn conservatieve Groot-China-nationalisten zoals oud-president Ma Ying-jeou (馬英九 Mǎ Yīngjiǔ) steeds luider aanwezig. De voorzitter moet iets.

    Naast een poging om nog iets van hervormingsgezindheid uit te stralen, kun je de twee moties dan ook zien als een tactiek van Chiang om de regering een hak te zetten en het regeringskamp te splijten. Minister van buitenlandse zaken Jaushieh Joseph Wu (吳釗燮 Wú Zhāoxiè) zei eerder in een interview met het Amerikaanse NPR dat Taiwan momenteel geen herstel van formele betrekkingen met de VS nastreeft. Hoewel dit begrijpelijk is gezien de precaire situatie in de Straat van Taiwan en de onwaarschijnlijkheid dat Washington de ambassade in Peking wil sluiten, is het ook een doorn in het oog van de radicalere Taiwanese nationalisten (‘diep-Groen’) in het kamp van regeringspartij DPP (Democratische Vooruitgangspartij, 民進黨 mínjìndǎng) dat Taipei het niet eens probeert. De KMT zelf viel deze opmerking van Wu eerder ook al aan. Alleen steekt deze ‘pro-Amerikaanse’ campagne een beetje raar af bij de recente KMT-campagne tegen de beslissing van President Tsai om ‘gevaarlijk’ Amerikaans varkensvlees toe te laten in een poging blokkades voor een vrijhandelsverdrag uit te de weg te ruimen.

    Daarnaast kun je het zelfs ook zien als cadeautje voor een deel van het conservatieve KMT-kamp (‘diep-Blauw’). De motie gaat namelijk niet in tegen het Één-China-Beleid dat de Republiek China formeel ook nog heeft. Hoewel de gewone Taiwanezen zelf ‘Republiek China’ (ROC) vooral als formele naam van de Taiwanese staat zien, moet Taipei nog vasthouden aan de formele claim in de grondwet dat de ROC het enige ‘echte’ China is. Niet alleen heeft Peking geen betrekkingen met landen die Taipei erkennen, maar wanneer een land de Volksrepubliek erkent, dan verbreekt Taiwan ook zelf actief de relatie op basis van dit Beleid. Als Taiwan die claim opgeeft, dan zou Peking dat namelijk interpreteren als formele onafhankelijkheidsverklaring, een casus belli volgens de Anti-Afscheidingswet. Tegelijkertijd bestaat er nog een kleine (meestal bejaarde) groep KMT-prominenten die nog werkelijk het idee van de ROC als het echte China aanhangen. De moties doen ook hun een plezier.

    De reden dat het parlement beide moties unaniem heeft aangenomen, heeft te maken met het feit dat beide kampen uiteindelijk voor het versterken van de ‘Republiek China’ zijn (of, zeker in het geval van het pro-Peking deel van de KMT, moeten doen alsof), ondanks het feit dat ze verschillende definities van de ‘ROC’ hanteren. Daarnaast is de motie die oproept tot Amerikaanse steun voor de verdediging van Taiwan zeker nu erg relevant. Eerder schreef ik al dat Europa nu na moet gaan denken over het risico van een Chinese invasie van Taiwan. Tot nu toe is Taiwans verdediging vooral afhankelijk van de VS. Verdere versterking van deze band is hard nodig.

    De Chinese dreiging neemt onverminderd toe. Een voorbeeld van het soort taalgebruik is de reactie op de moties van het Kantoor voor Taiwan Zaken (TAO) van de Chinese Staatsraad. Na eerst vooral de regeringspartij DPP aan te vallen, stelt de woordvoerder dat: ‘Elk woord en elke daad die in strijd zijn met het Één-China-Principe of de fundamentele belangen van het Chinese Volk beschadigen, zullen op de resolute tegenstand van het geheel van de zonen en dochters van het Chinese ras stuiten.’ (任何违背一个中国原则、损害中华民族根本利益的言行，都将遭到全体中华儿女的坚决反对。) Bloomberg had vandaag een goed stuk over de steeds toenemende invasiedreiging. Taiwan heeft dit jaar al €755 miljoen uitgegeven aan het tegengaan van de scherp toegenomen plaagstoten van de Chinese luchtmacht. De druk neemt toe.

  • Taiwanese regering ontkent dat oorspronkelijke bewoners ‘Chinees’ zijn

    Ophef over twee gebeurtenissen laat zien dat de positie van de oorspronkelijk bewoners van Taiwan nog altijd politiek gevoelig is. Politici veroordeelden kritiek in de media op de outfit van de 16-jarige winnaar van een Gouden Klok, de jeugdtelevisiepresentator Pangoyod. Daarnaast uitten de Raad van Oorspronkelijke Bewoners en regeringspartij DPP kritiek op een lid van de Amis-stam dat op Chinees eenheidsfront-evenement stelde een troste Chinees te zijn. Een blik op de geschiedenis van Taiwans oorspronkelijke bewoners helpt de gevoeligheden te begrijpen en laat zien waarom het politiek zo belangrijk is voor een land dat zijn onderscheid met China benadrukt.

    Volgens het Chinese nationalisme is Taiwan altijd al onderdeel geweest van ‘China’. Op basis van de aanwezigheid van enkele Chinese handelaren op het eiland, verwijzingen naar Taiwan op kaarten en in reisverslagen, en een kortstondige militaire aanwezigheid op de kleine Penghu eilandengroep van de Ming-dynastie claimt Peking dat Taiwan sinds de oudheid (自古以来 zìgǔ yǐlái) onbetwistbaar onderdeel is van ‘China’. Dit is dezelfde methode waarmee Chinezen de eilanden in de Zuid-Chinese Zee claimen. In het geval van deze eilanden negeert China niet alleen het belang van hedendaags internationaal recht, maar is ook nogal etnocentrisch: het waren niet alleen Chinese vissers en ontdekkingsreizigers die naar deze ‘eilanden’ ver van de Chinese kust gingen, er waren net zo goed Vietnamese en Filipijnse en andere lokale mensen – ze liggen namelijk vlak voor de kust van deze landen in Zuidoost Azië. Alleen telt hun geschiedschrijving blijkbaar niet.

    Dit is nog erger als het op Taiwan aankomt. Volgens het Han-centrische etno-nationalisme dat nu hoogtij viert in China zijn alle ‘minderheden’ onderdeel van het Chinese Volk (中华民族 zhōnghuá mínzú) en hebben dezelfde oorsprong als de Hàn (汉). Hier is geen bewijs voor. Daarnaast is het ook nogal beledigend om de oorspronkelijke bewoners ‘minderheden’ (少数民族 shǎoshù mínzú) te noemen in hun eigen land. Het klopt dat dankzij kolonisatie en stimulans van migratie de Tibetanen, Oeigoeren, Mantjsoerijnen en Mongolen in China nu overal numeriek in de minderheid zijn. Ook de oorspronkelijke bewoners van Taiwan zijn verdreven van hun landerijen en maken nu nog maar 2.4% uit van de Taiwanese bevolking. Maar ooit waren ze eigen baas.

    Want Taiwan was helemaal geen onderdeel van ‘China’ voordat de Qing de boel overnam in 1684. De verschillende stammen – samengevat als oorspronkelijke bewoners (原住民 yuánzhùmín, Engels: ‘aborigines’ of ‘indigenous peoples’) – bestuurden zichzelf. Deze groepen spreken verschillende talen en zijn verwant aan de volken in de Stille Oceaan, Filipijnen, Borneo, en Maleisië. In de 17e eeuw kwamen de Europeanen naar Oost-Azië. Na enkele mislukte Spaanse pogingen stichtte de Nederlandse VOC de kolonie Formosa op Taiwan in 1624, met als hoofdstad Zeelandia in de huidige stad Tainan. Het was de VOC die, net als op Java, in grote aantallen immigranten uit het Chinese keizerrijk hield om het land te ontginnen. In 1662 nam de Japans-Chinese piratenkoning en Ming-loyalist Koxinga (國姓爺 Kok-sèng-iâ, ook: 鄭成功 Zhèng Chénggōng) de boel over en dreef de Nederlanders van Taiwan. De Qing, die vanaf 1644 de baas waren in China, voelden zich bedreigd en namen in 1684 Taiwan over. Voor het eerst werd het eiland door een Chinees rijk bestuurd, tot het in 1895 werd afgesplitst. Tegenwoordig stelt het Chinese nationalisme dat Koxinga een Chinese nationale held was die Taiwan ‘terugveroverde’ op de Nederlandse imperialisten en de Chinezen daar ‘bevrijdde’.

    In die tijd koloniseerden de Han-Chinezen het eiland. De oorspronkelijke bewoners werden geassimileerd of de heuvels ingedreven. Tijdens de Japanese koloniale periode van 1895–1945 en de KMT-dictatuur van 1945 tot de jaren 90 kwamen de ‘achtergebleven’ stammen onder nog meer druk te staan om te ‘moderniseren’. Nu nog worden de verschillende stammen opgedeeld in twee groepen, de ‘plains aborigines’ (平埔族 píngpǔzú) en de ‘mountain aborigines’ (高山族 gāoshānzú). Volgens het Één-China-Principe van de Volksrepubliek is Taiwan met al zijn bewoners echter een onderdeel van China. Dit betekent ook dat de oorspronkelijke bewoners niet ‘oorspronkelijk’ genoemd mogen worden volgens de politieke correctheid van de Partij. Dat zou namelijk kunnen suggereren dat de ‘Chinezen’ niet de ‘oorspronkelijke’ eigenaren van het eiland zijn! In de officiële classificatie van Peking vallen de verschillende stammen op Taiwan dan ook allemaal onder één van de officieel erkende ‘minderheden’, namelijk de ‘Kaoshan’ (高山族 gāoshānzú). Net als alle minderheden, kun je ook die vrolijk zien dansen op festivals in China.

    Recent hield China in Xiamen het jaarlijkse ‘Cross-Strait Forum’, dat als doel heeft om pro-China figuren uit Taiwan naar China te halen en een indruk te geven dat ‘hereniging’ brede steun geniet. Een van de sprekers was een lid van de Amis-stam, Yang Pin-hua (楊品驊). Hij stelde een trotste Chinees te zijn, in lijn met de orthodoxie. Hierop kwam een felle reactie van de Raad van Oorspronkelijke Bewoners in Taiwan, een overheidsorgaan dat de belangen van de stammen vertegenwoordigt en de regeringspartij DPP. De regering stelde dat de oorspronkelijke bewoners van Taiwan geen onderdeel zijn van het ‘Chinese Volk’ (中華民族 zhōnghuá mínzú) en niet de ‘nazaten van Yan en de Gele Keizer’ (炎黃子孫 Yán-Huáng zǐsūn) zijn – de mythische voorouders van de Chinezen. Peking doet er juist alles aan om te stellen dat alle ‘minderheden’ onderdeel zijn van het Chinese Volk met de Han als voorbeeld en standaard. Voor de Taiwanezen is het daarentegen belangrijk om het verschil met China te benadrukken. Dat uit zich niet alleen in het creëren van een burgernationalisme met democratie en vrijheid als belangrijke elementen van de Taiwanese identiteit, het bestaat ook uit het benadrukken van de erfenis van de Japanners, de Nederlanders, en de oorspronkelijke bewoners. Maar het incident Pangoyod laat zien dat er nog genoeg werk te doen is om de cultuur van de oorspronkelijke stammen respect te tonen.

  • Een onzekere en triomfantelijke Chinese Communistische Partij viert zichzelf (en het Covid-19 succes)

    In tegenstelling tot Europa heeft China inmiddels de Covid-19-pandemie onder controle. Hoewel er nog steeds strenge regels van kracht zijn op inreizen vanuit het buitenland, gaat het leven in China steeds meer weer zijn gang. In vergelijk met de chaos in de Verenigde Staten en de onvolledige respons in Europa lijkt voor de gemiddelde Chinees de dagelijkse werkelijkheid daar erg goed. Daarbij wordt hij geholpen door een gezonde dosis triomfantelijk nationalisme en een opgeschoonde propagandaversie van wat er de afgelopen maanden is gebeurd. Maar de grootste ceremonie in Peking dinsdagochtend om dit te vieren verbloemt ook grote onzekerheid.

    Mijn tijdlijn van het verloop van de Covid-crisis tijdens de eerste helft van dit jaar laat zien dat China ook grote fouten heeft gemaakt. Eind december en begin januari was al bekend in delen van het systeem dat het nieuwe virus van mens op mens kon worden overdragen. Alleen zorgde de paranoïde in het systeem en de grote macht van de partijsecretaris op elk niveau voor structurele belemmeringen van snelle doorgave van deze informatie en snelle handeling daarop. Deze hele viering is echter gebaseerd op de notie dat China deze grootse overwinning op het virus juist heeft behaald vanwege het systeem.

    Men moet niet vergeten dat er twee belangrijke filters aan het werk zijn in China. Het eerste is een sterk Chinees nationalisme, wat gekenmerkt wordt door wat William A. Callahan ‘pessoptimisme’ noemt: slachtofferschap en superioriteitsgevoel. Het tweede is de censuurmachine en staatsmedia die de partijlijn moeten volgen. Daarnaast zijn Chinezen als niet-Westerse mensen natuurlijk minder gebonden aan het Westerse zelfbeeld en kunnen dus makkelijker onze slechte kanten erkennen. Nu zijn er twee grote crises geweest die in de optiek van het Chinese wereldbeeld bewijs zijn van de zwakte van het ‘Westen’ en de kracht van het Chinese systeem.

    Economen maken zich zorgen over de manier waarop China zich met schuldenopbouw door de economische crisis van 2008 heeft geslagen. Er zijn grote structurele problemen met de Chinese economie die door de manier van het herstel alleen nog maar erger zijn gemaakt. Echter, in de officiële Chinese optiek liet 2008 juist zien dat er grote contradicties zijn in het Westerse kapitalisme en was het China dat de crisis goed wist te doorstaan. Nu komt daar nog de pandemie bij op. Veel Chinezen geloven niet dat het virus werkelijk uit Wuhan komt. Dus China heeft geen schuld. In plaats daarvan heeft China juist één van de beste reacties gehad, terwijl Amerika juist volledig faalt. Onvolkomenheden en plaatselijke misstanden worden genegeerd in ruil voor een groots propagandaverhaal van triomf waarin geen ruimte is voor negatief geluid.

    Dit voedt alleen maar de notie dat het nu de beurt is van China in de wereld. Het Westen (Verenigde Staten) is aan het neergaan. Een historisch materialistische kijk op de geschiedenis zou laten zien dat China’s opkomst nu onvermijdelijk is. Dat alles is mogelijk dankzij de voordelen van het leiderschap van de Communistische Partij van China en van het Socialisme met Chinese Karakteristieken. Jammer genoeg proberen nu echter jaloerse Westerse mogendheden dit te stoppen. Terwijl onzekerheid over de veiligheid van China’s positie in de wereld groeit in Peking neemt het blinde zelfvertrouwen in het eigen systeem toe.

    In zijn toespraak begint president Xí Jìnpíng (习近平) de opsomming van de zes belangrijkste lessen van de pandemie met de volgende claim als eerste les:

    “De grootse praktijk van de strijd tegen de pandemie bewijst nogmaals dat de ongeëvenaard krachtige leiderschapmacht van de Communistische Partij van China in tijden van storm en regen de meest betrouwbare toeverlaat is van het Chinese volk.”
    抗疫斗争伟大实践再次证明，中国共产党所具有的无比坚强的领导力，是风雨来袭时中国人民最可靠的主心骨

    习近平：在全国抗击新冠肺炎疫情表彰大会上的讲话

    China-expert David Bandurski leest in het verslag van de ceremonie op de voorpagina van partijkrant Volksdagblad een ander belangrijk punt: het hele circus is onderdeel van het versterken van de centrale rol van Xi Jinping en het centrum van de Partij in het Chinese politieke systeem.

    “The final, penultimate paragraph of this shelun (社论) provides the clearest picture of what the pomp and circumstance today were really about – namely, the home stretch in the leadership’s marathon re-positioning of the COVID-19 pandemic as a story about the power and position of Xi Jinping and the CCP.”

    Trumpets and Whispers – David Bandurski for the China Media Project

    Want Peking maakt zich wel degelijk zorgen over de macht van lokale partijsecretarissen, een probleem inherent aan een leninistisch partij-staat dat niet alleen rol speelde bij de uitbraak van de pandemie in Wuhan maar continu beleid van de centrale overheid frustreert. Een charismatisch element in het systeem gericht op Xi Jinping kan helpen om deze blokkades te omzeilen. Het bewustzijn van de noodzaak om wat te doen aan de relatieve binnenlandse zwakte van de Chinese nationale leiders is nog weer eens een bewijs voor de schizofrenie in Peking. Aan de ene kant zien we steeds triomfantelijker geloof in de superioriteit van China. Aan de andere kant is er groeiend angst over de eigen zwakte en tegenstand in de internationale gemeenschap. Dit kan tot rare sprongen leiden.

  • Onrust in Singapore over groot aantal buitenlandse medewerkers

    De Zuidoost-Aziatische stadstaat Singapore heeft 5.7 miljoen inwoners. Maar slechts 3.5 miljoen daarvan zijn staatsburger. Dat betekent dat, afgezien van de 500,000 mensen met een permanente verblijfsvergunning (Permanent Residents, afgekort: PRs), Singapore 1,7 miljoen buitenlandse inwoners heeft. (Ter vergelijking: met zulke verhoudingen zouden in Nederland slechts 10 van de 17 miljoen inwoners staatsburger zijn, in België 7 van de 11 miljoen.) Deze zijn te verdelen in ruwweg twee groepen: laagbetaalde gastarbeiders en huishoudelijke hulpen die veelal in grote slaapzalen in de buitenwijken wonen en hoogbetaalde expats in luxe condominiums. Daartussen bevindt zich de Singaporese middenklasse, die grotendeels onderdeel is van de 80% van de lokale bevolking die in de gesubsidieerde publieke woningbouw woont (HDBs). Voor hen zijn die grote aantallen buitenlandse arbeiders een gevoelig punt dat altijd onder de oppervlakte van het streng gecontroleerde publieke discours aanwezig is.

    Hoewel Singapore het vrij goed deed aan het begin van de Covid-19-pandemie, ging het land toch op slot van begin april tot eind juni nadat het virus in de overvolle slaapzalen van de gastarbeiders terecht was gekomen. Daarbovenop kwam nog de grote economische klap voor de erg van internationale handel en reizen afhankelijke economie. Bestaande ontevredenheid met de regeringspartij PAP (People’s Action Party) werd hierdoor aangewakkerd en bij de verkiezingen van 10 juli won de oppositie een ongekend hoog aantal van 10 [sic] van de 93 zetels. Sindsdien is de kwestie van buitenlanders die Singaporese banen ‘stelen’ weer tot leven gekomen, hoewel de door de overheid in toom gehouden media probeert de boel niet te veel op te voeren.

    Hoewel de zorgen breder zijn, gaat een groot deel van de onrust — in bedekte termen — over het grote aantal Indiërs dat in de financiële sector zou werken en baantjes door zou geven aan familie en vrienden uit India. De woede richt zich op het vrijhandelsverdrag tussen India en Singapore, CECA. Het enige bewijs daarvoor zijn anekdotes op sociale media, maar de overheid geeft zoals ze gewend is vrij weinig gegevens vrij, dus het kan ook niet makkelijk weerlegd worden. Racisme speelt zeker een rol. Driekwart van de Singaporezen is van etnisch Chinese komaf en dankzij de quotas die ervoor zorgen dat de etnische samenstelling van de publieke woningbouw de landelijke bevolkingsopbouw volgt zijn de Chinese-Singaporezen gewend om bijna overal de meerderheid te zijn. Alleen in de private woningsector ontstaan nu langzaam aan buurten waarin Indiase expats dominant zijn. Gekoppeld aan het feit dat immigranten uit China en India zich niet meer zo sterk aanpassen aan de lokale Singaporese versie van Chinese en Indiase cultuur, leidt dit tot ressentiment.

    De werkeloosheid in Singapore is (was?) onder de drie procent en werkgevers klagen over het feit dat ze niet genoeg geschikte mensen kunnen vinden. Toch komt de overheid — die normaal de houding heeft dat ze het altijd beter weten dan de gewone burger vanwege hun meritocratische selectie — met maatregelen om de zorgen tegemoet te komen. Tijdens de campagne hamerde de PAP trots erop dat al 60,000 van de ‘flexible schil’ buitenlandse werknemers hun baan hadden verloren. Daarnaast is het minimuminkomen voor expats om een werkvergunning te krijgen verhoogd van S$3.300 (< €2.000) per maand tot S$3,600 (> €2.200) per maand, met een nog hogere vereiste voor de financiële sector.

    Maar politiek verandert er niet zo heel snel. Parlementslid voor de oppositiepartij Workers’ Party (WP) Sylvia Lim riep op tot herziening van de rol van ras op veel beleidsterreinen, onder andere in de publieke woningbouw, maar ik verwacht niet dat de regering daar echt op in zal gaan. Ondertussen viel premier Lee Hsien Loong weer terug op de oude gewoonte van de PAP om met dreigende taal de oppositie af te doen als een risico voor de eenheid van Singapore. Een verdediging van het belang van een open immigratiebeleid voor Singapore is nodig om te voorkomen dat de bevolking zich er nog verder tegen keert, maar om dat te bereiken zal de regering ook moeten laten zien dat ze in staat zijn de luisteren naar de zorgen die er leven onder een bevolking die te kampen heeft met groeiende ongelijkheid.

  • In Taiwanese politics, the DPP is taking over the KMT’s stable narrative niche

    Now that the DPP’s Tsai Ing-wen (蔡英文) has begun her second term as President of Taiwan and her defeated KMT opponent Han Kuo-yu (韓國瑜) has successfully been recalled as Mayor of Kaohsiung, it is useful to look at the changes in the Taiwanese political landscape in recent times. Six years after the Sunflower Movement protests against then President Ma Ying-jeou (馬英九) over his rapprochement to China and four years after the Democracy Progressive Party (DPP, 民主進步黨) captured the majority in the Legislative Yuan for the first time in history, it seems that the Chinese Nationalist Party (KMT, 中國國民黨) is no longer the risk-free default choice during elections. In its early years, the DPP had to fight against a negative reputation of its members as provincial rabble-rousers seeking to overthrow the state, more skilled at throwing chairs in the legislature than steering Taiwan’s development. But things have changed. The dynamics of the January 2020 presidential elections and the unrest in Hong Kong only confirm that a sovereign Republic of China Taiwan (中華民國台灣 zhōnghuá mínguó táiwān) is now the status quo in Taiwanese politics. Moreover, the Tsai government‘s globally praised response to the Covid-19 pandemic is the last step in the KMT losing its monopoly on the claim to providing reliable governance, even facing the first successful recall of a mayor. I argue that, in terms of political narrative, it is no longer the case that the DPP’s goals that ask Taiwanese voters to support radical change, but rather that the KMT’s views of Taiwan now require the reporters to risk an uncertain future.

    (more…)

  • Bekijk Taiwan niet steeds door een Chinese lens: vier misverstanden voor de komende verkiezingen

    Op 11 januari zijn er in Taiwan verkiezingen voor de president en voor het parlement, de Wetgevende Yuan. In de korte geschiedenis van deze jonge democratie zijn dit de meest cruciale verkiezingen tot nu toe. Kiest de bevolking voor weerstand bieden aan Peking of voor langzame integratie? Het eiland komt meestal in het nieuws in verband met de Volksrepubliek China, en hoezeer ook vele Taiwanezen het liefst een normale democratie zouden zijn, is ook nu de houding tegenover Peking het belangrijkste punt in het politiek debat.

    China claimt Taiwan en heeft in de afgelopen jaren de druk langzaam opgevoerd. De keuze de de Taiwanese kiezer in januari maakt zal voor een groot deel bepalen in welke mate Taipei hier weerstand tegen zal kunnen bieden. De DPP van de huidige president Tsai Ing-wen is voor uiteindelijke onafhankelijkheid en werkt aan het versterken van defensie en de economie. De KMT doet altijd vaag rondom verkiezingen, maar een bevriende journalist sprak met een hoge adviseur van Tsai’s uitdager Han Kuo-yu, die defaitistisch zei dat China uiteindelijk toch wel wint, dus dat Taiwan maar beter kan gaan onderhandelen nu het nog enige invloed heeft. Als China de controle over Taiwan verwerft, zal dat niet alleen het einde betekenen van een bloeiende democratie in een vrije samenleving, maar ook een geopolitieke aardverschuiving in de regio veroorzaken die ook voor Europa gevolgen zal hebben.

    De komende dagen zullen er veel nieuwsberichten over de aanstaande verkiezingen in de pers verschijnen die de nadruk zullen leggen op de Chinese factor. Helaas is daarbij de neiging groot om China-experts te gebruiken. Maar om de politieke situatie in Taiwan echt te begrijpen, moeten we eerst de sinocentrische bril afzetten. In dit stuk wil ik vier misverstanden weerleggen, misverstanden die vaak het gevolg zijn van het feit dat men verslaggeving over Taiwan te vaak als onderdeel van verslaggeving over China beschouwt. Echter, bij het beoordelen van nieuws uit Taiwan is het belangrijk om in het hoofd te houden hoe de Taiwanezen zelf denken.

    Het eerste punt betreft Taiwans ‘onafhankelijkheid’. Wanneer de pers het heeft over de strijd voor ‘onafhankelijkheid’ van ‘zelfbesturend’ Taiwan, dan lijkt men er van uit te gaan dat het gaat om het verklaren van de onafhankelijkheid van de Volksrepubliek China. Het klopt dat juridisch gezien de status van Taiwan gecompliceerd is. Officieel houdt Taipei de naam ‘Republiek China’ aan, terwijl het standpunt van Peking is dat die staat ophield te bestaan toen Mao Zedong op 1 October 1949 de Volksrepubliek uitriep. Maar Taiwan is geen ‘afvallige provincie’ van dit Nieuwe China. De eilanden die onder het gezag van Taipei staan zijn nooit door de Chinese Communistische Partij geregeerd. Voor Taiwanezen betekent onafhankelijkheid in de meeste gevallen dan ook het verklaren van een Republiek Taiwan ter vervanging van de Republiek China, de regering die pas in 1945 naar het eiland kwam en door sommige Taiwanezen ook als buitenlandse macht werd gezien. Peilingen laten een overweldigende meerderheid zien voor óf te zijner tijd een formeel onafhankelijk Taiwan, óf het handhaven van de status quo. Die status quo is vanuit het Taiwanees perspectief de huidige situatie van de facto onafhankelijkheid onder de naam Republiek China. Peking speelt hierbij geen formele rol.

    Dit brengt mij bij het tweede punt, dat van ‘hereniging’. Het is een mooie aanleiding voor een nieuwsbericht als Peking weer eens maatregelen uitrolt om Taiwanezen naar het Chinese Vasteland te lokken, of als een ondoordacht harde uitspraak van President Xi Jinping een boze reactie van Taipei uitlokt: wat zal dit wel niet betekenen voor de steun in Taiwan voor hereniging?! Los van het feit dat een deel van de Taiwanezen de term ‘hereniging’ verwerpt — als Taiwan nooit onderdeel is geweest van de Volksrepubliek, dan is er eerder sprake van ‘annexatie’ — is ook zo’n vraag nogal sinocentrisch. In Taiwan is samengaan met China geen serieuze optie. Volgens de cijfers van de NCCU Election Survey Centre (ESC) uit juni 2019 is slechts 10,4% van de bevolking voor ‘hereniging’ nu of op een later moment. 57,5% is voor het behouden van de status quo. 25,7% is voor formele onafhankelijkheid nu of later. Werk uit eind 2016 van Emerson Niou en anderen van de Taiwan National Security Survey laat zien dat steun voor formele onafhankelijkheid een duidelijke meerderheid krijgt als je voorwaarde toevoegt dat Peking niet aanvalt. Wat men bedoelt met ‘status quo’ in de ESC-peiling is dus niet per se de betekenis die Peking er aan geeft en steun voor de status quo is soms ook pragmatisch.

    De voorstellen die China doet zijn niet populair. Een peiling die Taiwans Mainland Affairs Council in oktober liet uitvoeren liet zien dat 89,3% tegen ‘Een Land, Twee Systemen’ is, de oplossing die Xi Jinping steeds voorstelt. Zelfs de kandidaat van de China-vriendelijke KMT spreekt zich er actief tegen uit. Het politieke debat in Taiwan gaat er over hoe nauw de economische banden tussen China en Taiwan moeten zijn. Maar — afgezien van een kleine groep oudere politici en academici die vanwege historische redenen een buitenproportioneel groot podium hebben — is politieke samenvoeging met de Volksrepubliek voor de gewone Taiwanees geen optie, of deze nou voor ‘Taiwan’ is of voor de ‘Republiek China’.

    Dat is ook hoe we het derde punt moeten zien, dat van de nationale identiteit. Het is inderdaad waar dat nog niet iedereen op Taiwan zich identificeert als ‘Taiwanees’ alleen. Uit hetzelfde onderzoek van het Election Study Centre blijkt dat 56,9% zich identificeert als ‘Taiwanees’ bij een keuze tussen ‘Taiwanees’, ‘Chinees’, of ‘beide’. Er zijn er ook veel die zich identificeren als ‘Taiwanees én Chinees’, 36,5%. Maar slechts 3,6% ziet zichzelf als enkel ‘Chinees’. Alleen moeten we dat ‘Chinees’ niet gelijk zien als Pekings definitie van ‘Chinees’. Een deel van de klompendansende conservatieve Republikeinen uit Holland, Michigan noemt zich ook ’Nederlander’, maar geven daar een andere inhoud aan dan wij in Europees Nederland. Hoe Chinees of niet Taiwanezen zich voelen, de meerderheid heeft weinig affiniteit met de Volksrepubliek van Xi Jinping.

    Het vierde en in mijn optiek belangrijkste misverstand over Taiwan gaat er dan ook over hoe de huidige staat is ontstaan. Het vaakst vertelde verhaal gaat over de Nationalisten. De KMT kwam onder leiding van Chiang Kai-shek in 1949 naar Taiwan, nadat ze de Chinese Burgeroorlog hadden verloren van de communisten en vanaf toen ging Taiwan als ‘Vrij China’ zijn eigen weg. Dit beeld is versterkt doordat tijdens de periode van dictatuur deze zogeheten Vastelanders alle goede banen in handen kregen en ook vaak degenen waren die in het Engels over Taiwan schreven en die met buitenlanders in contact kwamen. Het past ook het beste bij het beeld dat Peking heeft van Taiwan: tijdelijk ontnomen aan het Vaderland door een vluchtende kliek verliezers. Op die manier hoeft men niet onder ogen te zien hoe lang Taiwan al erg anders is.

    Taiwan namelijk niet pas in 1949 van China afgescheiden, maar al in 1895. In dat jaar moest het keizerlijk hof in Peking het toen nog achtergebleven eiland Taiwan afstaan aan het Japanse Keizerrijk nadat het een oorlog over de controle over Korea had verloren van Tokyo. Het is Japan dat Taiwan over de daaropvolgende 50 jaar moderniseerde. Juist in die periode ervoer China de bepalende hervormingen, protestbewegingen en revoluties die de moderne Chinese identiteit vorm hebben gegeven. Dit alles ging voorbij aan de Taiwanezen, die naar Japanese scholen gingen en binnen het Japanese Keizerrijk aan het strijden waren voor zelfbeschikkingsrecht. De Vastelanders die in 1949 aankwamen op Taiwan waren een groep van ongeveer één miljoen vluchtelingen op een bestaande bevolking van zes miljoen. Hun invloed was groot, maar ze kwamen aan als ontheemde minderheid in een bestaande samenleving met een eigen identiteit. Het was deze lokale identiteit die de decennia-lange strijd voor democratie en ‘Taiwanisering’ voedde. Afgezien van de roerige burgeroorlogjaren 1945–49, toen de problematische voormalige kolonie werd bestuurd als een bijzondere regio, is het eiland nooit onderdeel geweest van een moderne Chinese staat. De politieke strijd op Taiwan ging altijd over zelfbestuur, tegen de Nederlandse kolonisator in de 17e eeuw, later tegen de Japanse koloniale overheid, en ten slotte tegen de Nationalisten die de bestuurlijke en sociale rol van de Japanners over hadden genomen.

    De campagne voor de verkiezingen in januari gaat nu voor een deel over de rol die ‘China’ speelt in de Taiwanese identiteit. Nog nooit is het zo duidelijk geweest waar welke partij voor staat. In 2007 benadrukte de toekomstige President Ma Ying-jeou nog zijn Taiwanese identiteit, voorheen ondenkbaar voor een kandidaat van de voormalige dictatoriale KMT. Maar in de huidige campagne heeft de verdedigende President Tsai Ing-wen van de DPP het altijd over ‘Taiwan’, terwijl haar uitdager Han Kuo-yu van de KMT het heeft over de ‘Republiek China’, een populistisch appèl op nostalgie voor het autoritaire tijdperk. Han beschuldigt Tsai ervan niet van de Republiek China te houden. Tsai beschuldigt Han ervan Taiwan in gevaar te brengen door teveel toe te willen geven aan Peking.

    Taiwan is al de facto onafhankelijk vanaf 1949. ‘Hereniging’ met China is geen serieuze optie voor de gemiddelde Taiwanees, zelfs voor diegenen die nauwere economische betrekkingen voorstaan. De meerderheid van de Taiwanezen identificeert zich namelijk nauwelijks met ‘China’ als land, laat staan met de communistische Volksrepubliek. Dat is logisch, want Taiwan is al op zichzelf vanaf 1895. De vraag die verslaggevers zich moeten stellen bij de politieke ontwikkelingen in Taipei is dus niet of het Taiwan lukt onafhankelijk te worden, maar om onafhankelijk te blijven.

  • Hong Kong shows that ‘communism’ is the most efficient creator of alienation

    As Hong Kong is gripped in chaos and violence, there is something interesting about the ‘strongly condemn’ statements that Hong Kong SAR Chief Executive Carrie Lam Cheng Yuet-ngor (林鄭月娥) puts out at her rare press conferences. Completely in line with the rules prevalent on the Mainland, the first thing she condemns is always the harm done to national symbols of the People’s Republic. A stained national crest or flags thrown into the harbour get precedence over the violence and disorder that has parents dragging their tear-gassed children into lifts to escape the mayhem around their own homes. Much has been written in the recent weeks about the causes of Hongkongers’ disaffection with Beijing and their local government. However, besides the economic and political fundamentals that are not going away, one more problem prevents the people from getting closer to a resolution: total alienation from their leaders.

    Every time they turn on their television, the average Hong Kong citizen is faced with the surreal alternative world inhabited by the local elite. There is a strong disconnect between what people see on their streets and the statements coming from officials, pro-Beijing politicians, mainstream celebrities, and the pro-Beijing press. The Chinese Communist Party’s attempts to bring the elite in line with its ideological orthodoxy is creating radical alienation. This is something that happens everywhere the Party aims to expand its control, but the extreme situation makes Hong Kong a good example of the difficulty of totalitarian soft power without totalitarian hard power.

    As Václav Havel has pointed out, when a classically totalitarian country changes into a post-totalitarian system, the all-powerful dictator is replaced with that of a self-contained structure of lies: the ‘ideology’. No longer do the commands and wishes of the Dear Leader run the state and fight off challengers. Instead, the self-replicating system of lies maintains power for the Party. Statements such as ‘serving the proletariat’—which formerly had at least some substance—have by now become signalling devices that indicate submission to the Party. The Leninist vocabulary that people have to internalise serves only to prolong its hold over power.

    In the uttering of Hong Kong’s elite, the words ‘One Country Two Systems’ and ‘rule of law’ have become unrelated to their original substance; now they make the leaders complicit in the lie. They are shibboleths that signal the person who utters them submits to the system. In return for surrendering their credibility to a logic that only works within the system, they get to partake in its benefits.

    But since in Leninism the power of the Party trumps everything else, you cannot burst the bubble of its self-contained logic of lies. A post-totalitarian state has to ‘falsify’ everything: all actors have to live within its lies that reproduce its power at all levels of society. People who, as Havel put it, ‘live within their truth’ are dangerous, because they bring in a logic that the Party cannot control. The plot of reality has its own, uncontrollable direction that has no sympathy for the Party’s supposed infallible and sacrosanct power. It has to be kept at bay.

    Under direct rule, the Party can impose a truth under the threat of violence and using its monopoly on media and education. However, outside its direct rule, it cannot use hard power to deal with people living their own truths. This is a problem, because its system depends on forcing compliance with the CCP’s own reality. As a good Leninist party, it uses the United Front to co-opt groups outside the Party. What the United Front does is take over or found groups and force them into the party reality. That is how you get groups for Chinese overseas in New Zealand waxing lyrically about Xi Jinping (习近平)’s great diplomatic acumen and the wonderful benefits of the Belt and Road Initiative. It does not matter how far divorced from the daily life of the average Chinese-Newzealander such party-speak is. This is how the organisation reproduces the Party’s power, which then allows the Party to use similar newspeak to instruct them to undertake certain actions.

    However, this takes the Party’s agents out of the target population’s truth. In the case of such overseas Chinese business groups they can ameliorate that by having all businesspeople repeat the lies, but they still only capture the elite. Merchants have hard financial interests in playing along. Normal people can only be reached with soft power. But it is hard to build soft power on lies. If you are dealing with large populations, that leads to problems. More recent migrants might still be plugged into the alternative universe on WeChat or Weibo, but in the other cases, it leads to alienation. You have effectively walled off the co-opted elite from the people and their daily reality.

    Karl Marx coined the term alienation to point out how far factory work controlled by capitalists removed the worker from what had meaning to themselves. They became tools whose inner consciousness was no longer required. Under the planned economies of the Soviet Union and Maoist China, this alienation was taken to an extreme when the state—now in total control of all productive factors—determined the everyday lives of its workers with absurd detail. Party secretaries even had to sign off on marriage partners. Your entire life had become a tool for the glory of the socialist economy. A similar situation is the case with the post-totalitarian system: you do not live according to your own convictions, but according to the lies the system tells you to make your own.

    Since the PRC began preparing for the return of Hong Kong to a Chinese government, the Party has moved to get the city’s elite in line. It becomes clearer every day how many heavy-handed CCP attempts there are to force in line community leaders, unofficial organisations, media, publishing, mainstream celebrities, and local politicians. The result is double blindness. When Beijing turns on official television, it will only hear the reality it has itself created. Real Hongkongers love China, One Country Two Systems is the best, rule of law depends on following the government, the people of Hong Kong are upset by the damaging of national symbols, the police is only fighting rioters, there was no gang attack. Local elite starts spreading non-sense about foreign agents instigating protests, because they seemingly cannot conceive a reality where these protests come from genuine popular sentiment.

    Meanwhile, the common people of Hong Kong—no matter to what degree they support protest and democratisation—see a surreal spectacle when they look at their own leaders. Rather than a serious appraisal of the teargassed reality outside their own window, they hear their Chief Executive and celebrities echo inane CCP-approved speaking points. There is no official actor left in Hong Kong that has not been reduced to spreading the official lies.

    How can Hong Kong reconcile the conflict in its society when the people are worse off than lacking representation? The daily observations of an average city-dweller are so out of the CCP-approved reality that they cannot even be mentioned by those in charge. The Party’s ontology is such that every ‘fact’ has to comply with the Party’s unquestioned correctness or it cannot be observed. The result is that the PRC’s only solution will be suppression. Admitting the equal standing of the truth in which Hongkongers live will damage the lie that upholds the system.

    We saw a different iteration of this problem on Taiwan under then-President Ma Ying-jeou (馬英九). The KMT’s platform now consists of the promise that only its appeasement of the PRC can give Taiwan safety and dignity. With this agenda, President Ma sought to increase economic integration with China, most notable under the Economic Cooperation Framework Agreement (ECFA). However, this led to great alienation among the Taiwanese public. As part of its appeasement of Beijing, the government in Taipei had to make statements about Taiwan’s international situation that were obviously at odds with its de facto independence. Moreover, both the KMT and CCP were ontologically unable to admit the reality of continued Chinese aggression against Taiwan. All of this came to head during the violence of police and unidentified gangsters against peaceful demonstrators during the Taipei visit of the mainland’s Taiwan Affairs Office head Chen Yunlin (陈云林), which also saw the government remove ROC symbols along Chen’s route. This made a mockery of the KMT’s claim that only accepting the 1992 Consensus would give Taiwan respect, driven home once more by the public humiliation of Taiwanese K-Pop star Chou Tzu-yu (周子瑜) for daring to wave an ROC/Taiwan flag on a live broadcast in South Korea.

    In 2016 the people of Taiwan resoundingly rejected the KMT and its presidential candidate Hung Hsiu-chu (洪秀柱), who had gone so far into accepting the CCP’s system of lies that she seemed to be speaking about a different Taiwan altogether. However, the CCP’s United Front tactics have since continued to gain ground in Taiwan, even giving it some hard power. Most notably, it shapes public discourse in Taiwan through Tsai Eng-meng (蔡衍明)’s Want Want China Times Media Group. Both Reuters and the Financial Times have argued that the Taiwan Affairs Office (partially) controls the coverage of part of the popular press. Because of this, the lies of KMT presidential candidate Han Kuo-yu (韓國瑜) might not be as alienating to some members of the public, since so many have already been drawn into the falsity.

    However, polling data shows that Han Kuo-yu is not universally popular on the island. Although many Taiwanese are eager for the economic benefits of cooperation with China, they are not ready to suspend belief in reality. Similarly, survey data from Hong Kong shows that over the past years—when Beijing’s control of the SAR’s elite only increased—the number of Hongkongers identifying as Chinese only has decreased. Its heavy-handed attempts at exporting its version of reality has only fed alienation. Without complete hard power, elite capture in Hong Kong and elsewhere only works to estrange the public from its rulers. That is dangerous, because it leaves few people to control the resulting popular dynamic. It is the cause of what Western press agencies call China’s ‘restive regions’. Xinjiang and Tibet show that once a separate identity has taken root, even inhumane usage of extreme hard power is often not enough to make the people follow their subjugated elites.

    If you are not used to it, to understand what it is like to live under a system so radically different as the PRC’s, you have to read widely, preferably authors who do have that direct experience. Some suggestions:

    Armstrong, J.D. 1977. Revolutionary Diplomacy: Chinese Foreign Policy and the United Front Doctrine. Berkeley: University of California Press.

    Havel, Václav. 2010. ‘The Power of the Powerless’. In The Power of the Powerless: Citizens Against the State in Central-Eastern Europe, edited by Steven Lukes and John Keane, translated by Paul Wilson, 10–59. London: Routledge. doi:10.4324/9780203857229.

    Salecl, Renata. 1996. ‘National Identity and Socialist Moral Majority’. In Becoming National: A Reader, edited by Geoff Eley and Ronald Grigor Suny, 418–24. New York: Oxford University Press.

    Scott, James C. 1998. ‘Chapter 5: The Revolutionary Party: A Plan and a Diagnosis’ in Seeing Like a State: How Certain Schemes to Improve the Human Condition Have Failed. New Haven: Yale University Press.

    Selznick, Philip. 1952. The Organizational Weapon: A Study of Bolshevik Strategy and Tactics. New York: McGraw-Hill.

    Walder, Andrew G. 2015. China Under Mao: A Revolution Derailed. Cambridge, MA: Harvard University Press.

  • Party Not Required: nationalism’s long-term threat to the Chinese Communist Party

    Xi Jinping’s well-documented attempts to become ‘chairman of everything’—as several observers have argued before me—are in fact a testament to his need to shore up weak central power. The Chinese party-state works through broad project campaigns, launched through the apparatus of party committees and propaganda organs. Local leaders take the cue to come up with actual policies, of which the centre then picks a few to serve as example. This works under leninism-enforced ideological unity. However, the fundamental shift in Chinese society since the Opening and Reform period has cast the ship of party-state on unruly seas. Local authorities’s power and responsibilities have grown while discipline of thought has slackened. In response to this uncertainty the leadership’s party reflexes have brought about the authoritarian turn of the past decade. The old story of Mao’s revolution discredited, the Chinese Communist Party’s hold over is now first of all material. The Party needs a new legitimising tale to mobilise its people. It better be convincing. So now it attempts to equalise the Party with the State with the Nation with the People. But by turning to traditional nationalism, the formerly revolutionary replace a self-written story with an older narrative that does not necessarily require the Party.

    These narratives matter. People make sense of the world through stories they tell themselves. These stories have their own internal logic, a plot that explains how we got here and points to the future. We cast the people and groups we encounter as characters in this story, allowing us to quickly make sense of everyone’s (and everything’s) place and extrapolate from there. The Cold War was such a powerful frame, because it was a good story. For the people on both sides the two camps of good and evil made it easier to place countries and individuals, and decide how to behave towards them.

    Xi Jinping’s tenure has sped up the post-1989 nationalist turn in Chinese politics. The CCP’s shift in legitimising narrative—away from communist revolution of the workers of the world, to a nationalist rejuvenation of the Chinese ethno-nation—means that the dictatorship of the proletariat, i.e. continued rule by a leninist vanguard party, is not longer absolutely essential to the official goal. Instead, the main actor has now become the Chinese Nation, an old and familiar character. The new story is the Chinese Dream, which in full is the ‘Chinese Dream of the Grand Rejuvenation of the Chinese (Ethno-)Nation’ (中华民族伟大复兴的中国梦 zhōnghuá mínzú wěidà fùxīng de zhōngguó mèng).

    To an orthodox marxist-leninist communist narrative the revolutionary party is fundamental. The vanguard has supposedly achieved awareness of the laws of history, and use their understanding to lead the proletariat to victory. Party cadres and other government officials in China still learn the theories of marxism-leninism-maoism in the party schools they have to regularly attend for training and retraining. This socialises them in party thought: the goal is for them to learn there is how to think, speak, and write in terms of the latest ideological orthodoxy. However, even for the average bureaucrat, the future of China is less about achieving communist utopia than it is about national revival, albeit phrased in terms of historical materialism. It seems less obvious that the continued existence of communist party rule in China is an essential requirement of the nationalist narrative of the Great Rejuvenation.

    This does not mean that the CCP has been weakened already. Short-term, nationalism probably boosts the Party’s popular support. Leninist systems provide immensely powerful organisational tools that few Chinese nationalists would discard lightly. After all, the defeated Nationalist Party, the Kuomintang, attempted to use the same organisational model. However, this strategic legitimising shift has knocked out a few key supporting beams in the narrative structure. For an orthodox bolshevik revolution, one absolutely needs a vanguard party. Its continued monopoly of power is required for the eventual transition to communism. The marxist-leninist one-party state is at the centre of this well-worn plot. But national revivals can take many forms. Already, mainland New Confucians are reviving talk about ‘national religion’ and reintroducing the old Chinese-barbarian distinction. Far right commentators seem to care little beyond whatever can provide national power. If, amid escalating censorship, it has not become much easier to talk about a China without the Party in official discourse, it has at least become possible.

    When the era of high maoism came to its end, the CCP under Deng Xiaoping began updating the Party’s ideological justification: the need to sacrifice consumer welfare for the eventual achievement of communism was replaced with economic growth in the now. After the brutal crackdown on the June 4 movement in 1989 that famously centred around the Tiananmen Square protests, the Party’s ability to achieve nationalist goals and material benefits became the key to make people forget about politics. Even then Deng maintained that the eventual goal of communism was still the Party’s target. But—as with any millenarian faith forced to deal with the failure of the end-time to arrive within the promised timespan—the leader now held that this was still generations away. Still, the goal was maintained, if only formally. Xi Jinping, descendent of a revolutionary hero and allegedly a true believer in the Party, has given this idea a new lease of life. Last April, Qiushi, the theory journal of the CCP, republished an expanded version of a 2013 speech by him that stressed that China is still a socialist country and that it still aims to (eventually) achieve ‘the lofty ideals of communism and the common ideals of socialism with Chinese characteristics’.

    This reverses a decline in the importance given to the revolutionary narrative of the CCP’s right to rule. Under Xi Jinping the CCP is pursuing ideology at the cost of economic growth. Party control and the dominance of state-owned enterprises (SOEs) goes above trade and private companies. The flexibility offered by sleights of hand such as ‘XX with Chinese characteristics’ and updating the ‘primary contradiction’ does reduce the distance between ideology and reality that Václav Havel identified as post-totalitarianism’s weakness. But the communist ideology still might only appeal to the Party bubble.

    Deng Xiaoping limited his Reform to what was required for economic growth, leaving the constitutional system and the elite layer largely intact. For the average Chinese the period of Opening and Reform was a massive change. But the party nomenklatura still live their separate lives in the system. Party schools, cadre housing, preferential health care, and for some even a separate food supply mean that they live in a different world, even into retirement. Privileged cadres read internal newspapers and socialise with their own. In the past, the whole of society was integrated into the communist system through the hierarchy of work units. Now, most people no longer follow the same logic. Even the recently arrested marxist students do not subscribe to the CCP’s official ideology, but act outside the Party.

    The leadership is in fact aware of the problem. The Politburo stresses the critical need to improve effectiveness of political education in schools for a reason. Propaganda campaigns strive to bring home the orthodoxy all the way to your apartment’s lift. But for most—for as far as they pay attention—the main take-away from this onslaught consists of the two remaining sources of party legitimacy: economic well-being and Chinese nationalism. The improvement in Chinese living standards has been so substantial and is so recent that the Party’s claim to the credit would probably survive a recession. Moreover, the political system allows control over the fiscal and monetary levers, as well as the statistics. The Belt and Road Initiative, backed by state policy banks, guarantees that the debt-fuelled model of growth through infrastructure will go on for a while, just as China’s work on building higher-level domestic manufacturing are showing results. The narrative is clear: China’s growth was made possible through the Opening and Reform policies, an achievement of the Chinese Communist Party. The risk is not that this narrative turns against the Party, but that it fades away as the middle classes become accustomed to regarding their middling wealth as the norm.

    The problem is the nationalist narrative. The Chinese Communist Party propaganda and the ‘patriotic education’ that began in the schools in 1990s base themselves on an old narrative: the idea of cleansing the shame of the ‘Century of National Humiliation’ (百年国耻 bǎinián guóchǐ). The Century refers to the period of Western and Japanese despoliation of the country, roughly starting with the First Opium War in 1839 and ending after the Second World War. This is a powerful story, but not one that was written by any particular party.

    Work by William Callahan traces the first National Humiliation Day to 1915. In late May the National Teachers’ Association picked 9 May to commemorate the shame of the Japanese imperialist Twenty-One Demands that were put to the government on that date. The May Fourth movement of 1919— the centennial of which just passed—called for wholesale modernisation to end the nightmare of impotence. When the Kuomintang got hold of the Republic of China in 1927–8 it made National Humiliation Day a national holiday. Just as the Chinese Civil War picked up again, it declared the national shame ‘cleansed’ by its efforts: the Western powers had given up their extraterritorial rights in 1943 and Japan was defeated in 1945. Soon they would be swept aside in a ‘humiliation’ their propaganda blamed on the imperialist Soviets. In their turn, the communists claimed to have cleansed the nation’s shame with their victory in the Chinese Civil War in 1949, when Mao Zedong proclaimed from the rostrum of the Forbidden City that China had finally ‘stood up’.

    But after 1989 the narrative made a comeback with the nationalist turn in propaganda. National Defence Education Day is now a public holiday. Cleansing the shame of national humiliation is linked explicitly to the Chinese Dream of the Grand Rejuvenation of the Chinese Ethno-Nation that the Party is supposed to bring about. The end of British colonial rule in Hong Kong was a major cause for celebration. Controlling the South China Sea, achieving great power, and ‘returning’ Taiwan status are all markers of this revival.

    But the Party should be careful what it awakens. The narrative of national humiliation has roots in late-19th century nationalism. Its main concern was to, before anything, create a Chinese nation, and then find a means to defend it. It did not matter what means. In fact, this utilitarian approach is what brought many Chinese intellectuals to communism in the first place: without having read much marxism they put their hopes on bolshevism to salvage ‘China’ after the October Revolution in Russia had proven its power. The history of China until 1949 is one of ministers and governments who were seen as weak and unable to stop the humiliation becoming the target of irate nationalists one by one. Some of the most successful CCP propaganda in the 1930s and 1940s was based on accusing Chiang Kai-shek and his Nationalist Party of selling out to the Japanese and Western imperialists. Chiang, in turn, accused the CCP of being a pawn of the equally foreign Soviets.

    The main point is that the logic of the story has changed. The old nationalist narrative, now revived by the Party, has a different plot: rather than a revolutionary narrative of making China communist, this story is about saving the Chinese nation. The quest it has always contained within itself is to find a method that can finally achieve this. The CCP still has good grounds to argue that it has found the solution. But in reality history does not progress in simple linear fashion. The narrative now no longer absolutely requires a revolutionary vanguard party to safeguard the dictatorship of the proletariat. The dictatorship of the proletariat is now merely a means to be judged on its efficacy. When some unforeseen setback to the nationalist project makes it appear that the CCP is but a necessary evil or even a hindrance, inconsistencies will begin to pop up. A narrative can persist with such contradictions for a long time, but a crisis can force a reevaluation of the ‘logical’ conclusion of the plot. Thus weakened, the building of legitimation may prove to be unable to withstand next time a storm comes about.

    If Beijing notices that this starts to happen, it will have to devise ways to make sure people do not think for themselves too much. This is why Xi Jinping is so obsessed over ideological control. The more the lower ranks lose faith in communism, the more he needs to centralise power to the core holdout of remaining faithfuls. But such moves weaken the effectiveness of the leninist organisation model. Leninist parties operate in a modular fashion with a great deal of de facto decentralisation. This is possible because its people have been moulded into its ideology and submit to the party, which they see the indispensable means to a shared (often millenarian) goal. When that is no longer the case, its authoritarian instincts will induce the party elite to pursue a project of centralisation that unavoidable reduces government effectiveness.

    Of course, one solution to this problem would be for the CCP to come up with a new, coherent narrative of which it is an integral part and force it on the whole of society into it. After all, in Singapore, the ‘leninist-inspired’ PAP still manages to sell itself as indispensable, despite the absence of a revolutionary narrative. However, achieving this is exceedingly difficult, especially in a country much larger and much more diverse. The rhetoric of Chinese socialism is still the only way party cadres are taught to think about politics, even as nationalism dominates the propaganda outside the Party. Just as a growing part of the Singaporean population feels increasingly detached from its leaders’ policy-speak, so do many Chinese simply brush off Xi Jinping’s New Thought. Cynical compliance because of material inducement is a paltry replacement for true faith in the Cause. A switch to a properly neo-fascist nationalism would probably require a war of aggression. A radically new narrative often needs a Big Event to gain hold. But not only would that have dire consequences for China’s neighbours, the current creeping inconsistency in the narrative also means it could have unexpected consequences for he who is for now still safely ensconced in the Forbidden City as the Chairman of Everything.