Wir sind ganz angstallein,
haben nur aneinander Halt,
jedes Wort wird wie ein Wald
vor unserm Wandern sein.
Unser Wille ist nur der Wind,
der uns drängt und dreht;
weil wir selber die Sehnsucht sind,
die in Blüten steht.
Author: Sense Hofstede
Archiving my youthful ignorance
My teenage years were for a large part spent online, in the Ubuntu community. This website, under changing domain names, covered most of this period. I published my first blog post on 25 December 2006, when I was still 13 years old. I have always been an eager participant in whatever debate I find, and during these years I did just that. Being still a child that did not even know how to write properly in English—or in Dutch, for that matter—not all of what I wrote stands the test of time, or was even outstanding at the time of publication. Some of it merely serves to chronicle mistakes I made.
Therefore, I have been tempted to remove everything before a certain cut-off date and that would probably be very helpful in making sure that I would not be haunted by these things in the future. However, I have decided not to do so. Instead, I have moved everything to a single category with this warning on top.
Whatever I have written before is kept for archiving purposes. My statistics show that certain posts still help people looking for information. I do not want to break links. I do want to remark, though, that whatever I wrote in the past does not necessarily reflect my current opinion. I have grown and I have changed. I hope that you will keep that in mind while reading the musings of a teenager.
Closed meritocracy in a segregated Dutch society
It must have been a news article on the occasion of a report from the Netherlands Institute for Social Research (Sociaal en Cultureel Planbureau; SCP) where I read this interesting observation: the Dutch upper class is both very open and closed. This outwardly nonsensical statement could be rephrased by saying that the Netherlands has ‘closed meritocracy’. It is very possible to join the elite, but once you have been allocated to a group, the borders close. Subsequently, there is very little interaction amongst the different groups. This is the direct consequence of the Dutch educational system.
Our school system in the Netherlands has three (four) tiers. After an optional stint at nursery school each child has to go to primary school for eight years when they turn four years old. An exam and the opinion of your teacher determines to what kind of secondary school you will go; your educational level is determined when you are twelve. In theory you can stack levels, but that rarely happens. Only the highest level, VWO, grants you direct access to an academic Bachelor.
The consequence is that once you get into the right secondary school and manage to stay in, your membership of the middle or upper class is virtually assured. Starting from puberty Dutch children are socialised into their stations in society. This allows everyone, even those from humble backgrounds, to learn ‘proper’ behaviour and keeps them on track to finish with the rest of their cohort. It also clearly demarcates the boundaries between the classes. People who are part of the elite not because of inalienable birthright constantly have to signal and stress their belonging.
My background is not humble, but it is also not spectacular. I come from a countryside family, and my brother and I are the first to go to university. In the Dutch system this is perfectly possible. Once we will graduate with a master’s degree, we will be part of the upper middle class. With that comes a set of thoughts, behaviour and social spheres that are very different from those of the world in which we grew up. Our meritocracy is open, because everyone can be selected, but closed, because the separation seals the groups off socially at a very early stage.
Dutch society in the past was plagued by what is called the verzuiling, the ‘pillar-isation’. Everyone was part of their own group. You had the labourers, the Catholics, myriads of Protestant denominations, the urbanite left-wing, and so on. These groups had their own news papers, public broadcasters, social organisations, political parties, and even shops. Even though the other was better, my grandparents would only shop at the baker who went to their church.
These denominational pillars are gone now. But commentators argue, and I agree, that a new kind of pillar system has come up: education. Whereas in the past people with different educational levels could be found in one pillar, these days different educational classes lead different lives. Papers and political parties seem now to be speaking to the world views of distinct educational groups—de Volkskrant used to be the Catholic daily, is now the paper of the centre-left elite—rather than of different religious or political convictions. If you have money, you go to concept stores, if you need to watch every penny, you shop at Aldi or Lidl.
There is very little exchange between the educational classes. SCP research showed that people marry within their class, have friends within their class and live amongst their class. When I leaf through the country’s main tabloid I see a different country.
The SCP argued that one important change with the past is that there are less people in the lower educated group that are there because they missed out on educational opportunities. Where I come from it was not uncommon in the past for parents to send their children to lower-level secondary schools than possible, because that was what befitted their station. Nowadays that would be unthinkable. Study finance and the growth of universities and polytechnics have done the rest. In other words: it seems that our meritocracy is working well, but because of that is only making inequality worse.
The current situation of deep cleavages is not conducive to the solidarity that is necessary to keep up our welfare state. If there is no interaction amongst the classes, there is no understanding of what matters to people outside your own group. A clear example was the public outrage against salary increases for the directors of state-owned (because state-rescued) bank ABN AMRO of €100,000 a year. When the bankers appeared before a parliamentary commission they were incredulous. To them it seemed very reasonable.
Worse is that empathy is necessary for the good functioning of our government. Policy makers need to have some relation to the life world of all classes in our society. If voters all live in their own world, they will drive their parties to different extremes and be estranged from politics when inevitably compromises have to be made that seem inconceivable from the voter’s perspective.
Another issue is that the meritocracy is not entirely fair. The primary school teacher’s advice matters more than the final exam when it comes to your secondary school level. It is a well-known fact that non-white pupils get lower advices than white pupils. When I tried to find the recent newspaper article to support this claim, I instead found one from 2007; this issue has been playing for a while.
Moreover, social mobility is never absolutely blind to background. Children from parents with an academic background have higher changes of making it to university too. This is in part related to natural selection, but has also to do with their environment: better family life, more stimulation, better neighbourhoods with better schools, and so on. As the educational classes become more physically concentrated, this disparity will only become more pronounced.
What can be done against this? Discrimination is obviously something that has to be eradicated via action. But if besides that our meritocracy works well, the education system ought to be left alone. Instead, we should look carefully into ways to weaken the walls between the groups. Perhaps one solution can be gleaned from officially multiracial Singapore.
There, around 80% of all housing is public and the government uses that to enforce a policy whereby every flat has to reflect the ethnic composition of the population. The Netherlands, whose urban planning was a source of inspiration for Singapore, could be inspired in its turn: the government ought to make neighbourhoods a reflection of the educational composition of our population.
Lucebert – “ik draai een kleine revolutie af…”
ik draai een kleine revolutie af
ik draai een kleine mooie revolutie af
ik ben niet langer van land
ik ben weer water
ik draag schuimende koppen op mijn hoofd
ik draag schietende schimmen in mijn hoofd
op mijn rug rust een zeemeermin
op mijn rug rust de wind
de wind en de zeemeermin zingen
de schuimende koppen ruisen
de schietende schimmen vallenik draai een kleine mooie ritselende revolutie af
en ik val en ik ruis en ik zing
ik draai een kleine revolutie af… – Lucebert (source)
Reis door Korea: de laatste weken van de zomer
Voor ik vertrok naar Korea beloofde ik hier om niet zo’n typische reisblogger te worden die elk wissewasje met het thuisfront deelt. Daarin ben ik geslaagd: ik heb in Korea welgeteld één blogbericht geschreven. Gefeliciteerd! Maar ik denk dat ze thuis toch wel ietsje meer hadden willen horen. Daarom, nu ik in een kleine maand al weer terug vlieg naar Nederland, een overzichtje van waar ik me zoal mee bezig heb gehouden in de afgelopen maanden. Eerst de zomer!
Suncheon
Toen ik mijn laatste teken van leven gaf, was ik nog maar net begonnen met mijn rondreis door het land. Dat is jammer, want wat volgde waren misschien wel de interessantste twee weken hier. Ik was net vanuit Daejeon aangekomen in Gongju en stond op het punt om verder te trekken naar de zuidkust.
Daar zat ik drie nachten in een hostel in Suncheon. De stad zelf lag niet aan de kust, maar met de trein was je binnen twintig minuten bij Yeosu, een kustplaats bekend van het schildpadschip van admiraal Yi Sun-shin en de Expo van 2012. Maar het meest bijzondere uitzicht lag dichter bij mijn hostel: de Baai van Suncheon, een wadlandschap omgeven door rijst- en rietvelden. De zonsondergang die ik daar vanaf een heuvel zag tussen de ontelbare koppels, die je in Korea over ziet, was de meest indrukwekkende die ik ooit gezien heb.
In Suncheon ontdekte ik ook het plezier van het reizen langs hostels door Korea. In de zomer zijn er veel groepen of enkele Koreanen die ook door het land reizen, buiten de enkele buitenlander. In Suncheon regelden de eigenaar ‘s avonds het meest typische Koreaanse studentenvoer – gefrituurde kip met cola en bier – en op die ‘chicken parties’ leer je mensen kennen! Dan zit je zomaar in een bar met wildvreemde mensen in een willekeurige stad ergens in Korea.
Daegu
Mijn volgende uitvalsbasis voor vier nachten was de grote stad Daegu. Vlakbij is een grote Amerikaanse militaire basis en dat was te merken in het winkelpubliek. Daegu was zelf niet heel erg interessant, maar het lag precies tussen drie plaatsen die ik wilde zien in: het nog altijd bewoonde Hahoe Folk Village bij Andong, de oude Shilla-hoofdstad Gyeongju met haar vele oudheden, en de Haein-tempel waar ze al bijna zeshonderd jaar de bijna achthonderd jaar oude Tripitaka Koreana bewaren, de oudste en meest complete kopie van de boeddhistische geschriften in Chinese karakters. In het hostel hier kwam ik vooral buitenlanders tegen die Engelse les gaven, maar ook een Koreaan die leerde voor dirigent en opgewonden was binnen niet al te lange tijd in Amsterdam het Concertgebouworkest zijn geliefde Mahler te kunnen horen spelen.
Busan
De laatste dagen van mijn vakantie was ik in Busan. Ik had gehoopt op een rustige strandvakantie om bij te komen van bijna vijf weken non-stop wandelen, maar helaas begonnen mijn vijf dagen daar met regen en mist. Maar niet getreurd, want er was genoeg te zien! In Suncheon had ik twee jongens uit Busan leren kennen, die hadden aangeboden mij hun stad te laten zien en dus kreeg ik een dagtour langs een indrukwekkende tempel die haast over de rotsen aan de zee gedrapeerd leek, de VN-begraafplaats, waar ook 122 Nederlands liggen, en het drukke stadscentrum. Busan heeft onder andere het grootste warenhuis ter wereld (Shinsegae) en is de thuisplaats van het grootste filmfestivals van Azië. Toen het de laatste dagen ook nog mooi weer werd, leek Busan haast een leukere stad van Seoel!
Maar zaterdag 23 augustus was het toch echt afgelopen met mijn gereis. Ik ging weer terug naar mijn startpunt: met de hogesnelheidstrein (KTX) naar Seoel om me daar weer tussen de toch altijd schrikbarende drukte naar de metro te begeven, op weg naar wat voor de volgende vier maanden mijn thuis zou zijn: de Universiteit van Korea.
“An Echo from Willow-Wood” — Christina Rossetti
Two gazed into a pool, he gazed and she,
Not hand in hand, yet heart in heart, I think,
Pale and reluctant on the water’s brink,
As on the brink of parting which must be,
Each eyed the other’s aspect, she and he,
Each felt one hungering heart leap up and sink,
Each tasted bitterness which both must drink,
There on the brink of life’s dividing sea.
Lilies upon the surface, deep below
Two wistful faces craving each for each,
Resolute and reluctant without speech:—
A sudden ripple made the faces flow,
One moment joined, to vanish out of reach:
So those hearts joined, and ah were parted so.
— An Echo from Willow-Wood – Christina Rossetti (ca. 1870)
Drie weken Seoel, Jeonju, Gongju
Inmiddels drie weken en drie dagen geleden landde ik voor de eerste keer in Korea. Wat volgde was een drukke tijd vol met paleizen en musea. Na afgelopen vrijdag afscheid te hebben genomen van een reisgenoot en een weekeinde bijkomen van de stadse drukte in het rustige Gongju, kom ik er nu eindelijk aan toe iets te schrijven over wat ik zoal heb meegemaakt.
Het grootste deel van de afgelopen tijd was ik natuurlijk in Seoel, vanaf mijn aankomst op 17 juli tot de reis naar Jeonju vorige week dinsdag. Seoel is een indrukwekkende stad met zoveel te zien en te doen, dat je aan twee weken niet genoeg hebt, Toch heb ik het gevoel dat ik aardig geslaagd ben: ik heb zoveel gedaan!
Seoel heeft de Vijf Grote Paleizen en ik ben ze allemaal bij langs geweest: van Gyeonghuigung, waarvan enkel de troonhal herbouwd is, tot het groots opgezette Gyeongbokgung. Je kunt zien dat Korea druk bezig is alle paleizen te herstellen tot hun oorspronkelijke staat. Vooral bij het grootste, Gyeongbokgung, gaan ze daarin ver. De Japanse bezetters hadden grote delen gesloopt en voor de troonhal stond pontificaal het gigantische gebouw van het gouvernement-generaal. Dat wordt nu allemaal weer ongedaan gemaakt.
Het is onderdeel van manier waarop een steeds assertiever (Zuid-)Korea zich aan het presenteren is: een trotse natie met een trotse geschiedenis. De paleizen zijn daar gigantische herinneringen aan en zijn daarnaast ook buitengewoon mooi – het is allemaal wat ingetogener en meer uitgebalanceerd dan het bombast in Peking.
Dit nationale verhaal komt erg duidelijk naar boven in het Korean War Memorial Museum, waar niet alleen de slachtoffers in grote ernst worden herdacht, maar waar om de reflectiekamer heen een oorlogsmuseum zit met een martiale toon die je haast een beetje verrast. Heldendaden van strijders voor lang vergane staten worden met terugwerkende kracht in sterke nationalistische taal op één lijn gezet met de huidige verdedigers van het land.
Het herinnert je eraan dat je in een land bent dat officieel nog in staat van oorlog verkeert. En die zin mag dan misschien inmiddels wel cliché nr. 1 zijn in alle stukjes die over dit land geschreven worden, maar je ontkomt er wel niet aan. Van de musea, tot de metrostations die tegelijkertijd schuilkelders zijn, en de dienstplichtige jongens die je overal in het openbaar vervoer ziet, in uniform op weg van of naar de basis.
Maar makkelijk vergeten doe je het wel. De hoge torens van Gangnam, Yeouido en Jung laten een flitsende kant van Korea zien die nog eens versterkt wordt in het gedrag tussen de Koreanen en de talloze Chinese toeristen in de winkelstraten van Myeong-dong. Maar dan loop je ineens in een buurt waar sinds de jaren tachtig niks meer gedaan lijkt te zijn, of staat er ineens een groot boeddhabeeld buiten een tempel tegenover een gigantisch conventiecentrum.
Een ander deel van de geschiedenis kwam langs in een trip met een vriend naar de ‘House of Sharing’ in het kleine Gwangju even buiten Seoel. Dat centrum niet alleen een museum over het Japanse seksslavernijsysteem, maar ook het tehuis voor enkele van hen, aangezien de meeste na de oorlog geen gezin meer konden beginnen door de schande.
Na een rondleiding door een gepassioneerde en goed belezen vrijwilliger, hadden we vijfenveertig minuten om via een tolk met de vrouwen te kunnen praten. Omdat het woord ‘troostmeisje’ &ndash want wie werden er eigenlijk ‘getroost’ &ndash te beladen is en ‘seksslaaf’ veel te hard, gebruikt men in Korea ‘halmoni’ (할머니), oftewel: grootmoeder.
Deze trip was niet per se ‘leuk’, maar wel enorm interessant en leerzaam. Het rondsloffen door paleismusea steekt er een beetje schril tegen af. Qua gewicht kwam alleen de tocht naar de DMZ, de grens met Noord-Korea, een week later enigszins in de buurt, maar dat was toch veel meer een attractie, compleet met vrolijke muziekjes die tentoonstellingen met machinegeweren opluisterden.
De trip van drie dagen naar provinciehoofstad Jeonju in het zuiden van het land was een welkome verandering van omgeving na de vloedgolf van prikkelingen die Seoel is. Samen met nog iemand sliep ik in een hanok, een traditionele Koreaanse woning, waar je ‘s nachts voor het slapen gaan je bed eerst moet uitrollen op de grond. Jeonju had frisse lucht, een feestelijke atmosfeer tussen alle Koreaanse toeristen – en wonder boven wonder een Nederlands gezin – en geweldig eten. Alles was net wat frisser, net wat lichter dan in Seoel. Alleen de kimchi is daar beter. Op een regenachtige laatste morgen had ik de meest klassieke ervaring tot nu toe, toen we in een oud theehuis langzaam een potje gele thee opmaakten terwijl de regen de bladeren in de speciaal vormgegeven tuin waarop we uitkeken bespeelde.
Inmiddels ben ik al via Daejeon naar Gongju gegaan, zo’n anderhalf millennium geleden een tijd de hoofdstad van Baekje, een oud koninkrijk, waar ik in een via AirBnb geregeld appartement van een particulier zit. Het uitzicht over de Geumgang vanaf de bruggen is spectaculair en de bezienswaardigheden zijn best interessant.
Morgen trek ik verder naar Suncheon, aan de zuidkust.
Onderweg naar Korea
Morgenochtend vroeg vertrek ik via Frankfurt naar Seoel, voor uitwisseling aan de Universiteit van Korea. Daarvoor heb ik eerst heb een dikke vijf weken om het land te leren kennen. Het beloven vijf interessante maanden te worden!
Net als mijn reis naar Hangzhou van vorige zomer wil ik ook deze keer mijn blog bijhouden voor de thuisblijvers en de andere geïnteresseerden. Ik zal proberen het leuk te houden door er zo min mogelijk een droog reisdagboek van te maken – met die details kan ik thuis wel lastig vallen via Skype of de mail – en in plaats vooral het land te laten zien en wat ik onderweg leer.
Met vijf weken heb ik ruim genoeg tijd om het land te leren kennen, maar dan moet je natuurlijk niet in de grote stad blijven hangen. De eerste twee weken is dat nu juist wel mij plan; ik blijf in Seoel om op mijn gemak te kunnen wennen aan het land. Bovendien is daar meer dan genoeg te doen! De definitieve plannen voor de rest van mijn zomer moet ik nog maken, maar één ding staat vast: 23 augustus meld ik me bij de universiteit voor mijn introductie. Dan zal ik Korea van weer een heel andere kant leren zien.
Allemaal mooie dingen om naar uit te zien!
Ironies of history captured in photo
The above picture shows the delegation of the Dutch prime minister, who is currently on a trade mission in Indonesia, meeting with their Indonesia hosts inside the Presidential Palace in Jakarta. The irony here is that Merdeka Palace—named after the slogan of the Indonesia struggle for independence, ‘freedom’—was built as Paleis Koningsplein, the residence of the governor-general of the Dutch East Indies.
Where now hang portraits of former presidents, once were the solemn gazes of Dutch kings caught in paint. The very red and blue flag standing proudly in this room stands for everything that was prosecuted from here.
The Delftware in the back and the Dutch colonial architecture show there is a historical link that cannot be forgotten. But it is clear that the tables are turned. Where the power of The Hague was once on display, the Dutch prime minister is now a humble guest, hoping to be noticed amongst other possible trade partners. This is the irony of history.
Speak out against trivialisation of the North Korean issue
Today an issue played regarding a September publication in fashion magazine Elle that listed ‘North Korean Chic’ as a top fashion trend for this autumn. Small as this slight may seem, it is a good example of trivialisation that happens with regard to the North Korean issue. Look at those silly North Koreans in their retro uniforms and their retro concentration camps!
One problem is the lack of realisation that what is going on there is seriously horrific. We are talking about a country where in the past few years up to 100,000 inmates have disappeared from the concentration camps, many of which presumably starved when the new regime redirected scarce food resources to prop up its support base. Regardless of the accuracy of that number—earlier reports talked about 20,000—it is still an incredibly crime that merits global attention on its own. Jokes about the outfits of North Koreas Army, essentially ten years of forced corvée labour for the men, is not fitting.
However, of course is has not only got to do with a lack of knowledge, but also with defining a group so much as the Other, that empathy is reduced. Only that can explain the fact that things like the grueling, child-abusing Arirang Mass Games are filed under entertainment. Stories about sex scandals and executions are passed on like Snowden files at a journalist get-together, only for their entertaining value. We have to stop seeing North Korean lives as worth less worry and care than those of people we can culturally and physically relate to more easily.
I believe that the above justifies that even such small issues such as the Elle gaffe should be addressed, proportionally of course. A few angry responses to Elle Magazine have already sorted some effect: the magazine has removed the reference and expressed regret. This is a good way to address this issue and I encourage every reader of news media to do the same.
Is your news source of choice oversimplifying the situation, trivialising suffering or just being plain racist? Send a letter and show the editors that you care!