Sense Hofstede

Tag: international relations

  • Xi’s gesprek met Scholz illustreert dat China niet kan of wil snappen hoe Europa over Oekraïne denkt

    Maandag 9 mei had de Chinese president Xí Jìnpíng (习近平) een videotreffen met de Duitse bondskanselier Olaf Scholz. Na de gebruikelijke Chinese boilerplate over de noodzaak tot een samenwerking die al niet meer past bij de groeiende Europese scepsis over Pekings intenties, volgde opmerkingen over Europa’s rol in de oorlog in Oekraïne, die weer eens blootlegden hoe China niet kan of wil snappen wat voor betekenis de Russische invasie heeft voor ons.

    Noah Barkin schreef het al in zijn goed ingevoerde maandelijkse nieuwsbrief over de betrekkingen tussen China en Europa: „more than two months after the invasion began, European diplomats are still not convinced that China has fully understood the gravity of the conflict for Europe.” Recente opmerkingen van Chinese diplomaten over Europa als slachtoffer en speelbal zijn haast beledigend in hun focus op Amerika en de ‘Amerikaanse’ NAVO als enige relevante actor.

    Gisteren ook vertelde Xi aan Scholz dat Europa haar „historische verantwoordelijkheid en politieke wijsheid moet tonen” en een verantwoordelijke oplossing moet aandragen. China steunt de strategische autonomie van Europa – wat volgens Peking neerkomt op onafhankelijkheid van de verfoeide Verenigde Staten – en dus vindt dat „de veiligheid van Europa in de handen van de Europeanen zelf moet worden gehouden”.

    Naast een uitnodiging aan Duitsland om bij Xi’s Rusland-vriendelijke ‘Global Security Initiative’ (全球安全倡议 quánqiú ānquán chàngyì) te komen, bestaat die oplossing voor een door Europeanen gecontroleerde veiligheidsordening dus ook uit de „gebalanceerde, effectieve en duurzame Europese veiligheidsraamwerk” (均衡、有效、可持续的欧洲安全框架 jūnhéng, yǒuxiào, kě chíxù de ōuzhōu ānquán kuàngjià) waarachter – zo legde ik uit in de Clingendael Spectator – een visie op soevereiniteit en nationale belangen zit die overeenkomt met Moskous excuus voor de invasie. Xi eindigt dan ook met de oproep aan de „relevante partijen” om Rusland en Oekraïne te ondersteuning bij het „bereiken van vrede door onderhandeling”.

    Dit past in de Chinese veroordelingen van wapenleveranties aan Oekraïne en sancties op Rusland als contraproductief. Volgens Peking verlengt Westerse steun de oorlog alleen maar. Alleen is dit volgens het Chinese leiderschap vooral ‘Amerikaanse’ steun. Het valt op hoe weinig respect en begrip men aan de Chinese kant heeft voor de werkelijke betekenis van en oprechte zorgen over de Russische invasie van Oekraïne in Europa. Op het beledigende af schilderen Chinese functionarissen het conflict af als door Amerika veroorzaakt, met Europa als onwillig en passief slachtoffer van Washingtons hegemonisme.

    Gisteren nog, tijdens de dagelijkse persconferentie van het Chinese ministerie van buitenlandse zaken, stelde de agressieve woordvoerder Zhào Lìjiān (赵立坚) via de beproefde truc van het aanhalen van Westerse ‘onafhankelijken’ – in dit geval „freelance journalists” – dat de echte reden van de „escalerende situatie in Oekraïne” Amerikaanse calculaties zou zijn. Daar bovenop komt vaak de claim dat Europa hiervoor de prijs moet betalen.

    De sinds kort twitterende directeur-generaal voor Europese zaken van het Chinese ministerie van buitenlandse zaken, Wáng Lǔtóng (王鲁彤), verspreidt de toondove spreekpunten van zijn superieur Le.

    Dit kwam recentelijk nog het duidelijkst naar voren in een belangrijke toespraak van onderminister van buitenlandse zaken Lè Yùchéng (乐玉成) over Xi’s nieuwe ‘Global Security Initiative’. Le herhaalde nog eens de claim dat Amerika met ‘zijn’ NAVO-uitbreiding de „grote rotzooi” had veroorzaakt en dat die veiligheidsaanpak „failliet” zou zijn. Hij eindigde met Europa als slachtoffer. In commentaar, dat door de webredacteur behulpzaam vet is gedrukt, benadrukt Le de vermeende voedseltekorten, het energietekort, de vluchtelingengolf, zogenaamd groeiende werkeloosheid en voortdurende onzekerheid als de prijs die Europa betaalt voor ‘Amerikaanse’ spelletjes. Voor de volledigheid gooit hij er nog een kekke quote uit House of Cards bovenop om Washington een trap na te geven: „Politics requires sacrifice. The sacrifice of others, of course.”

    Dit is slechts de best uitgewerkte variant van een propagandalijn die je ook bij andere functionarissen, in de staatspers en in (des)informatiecampagne’s ziet. Het gaat compleet voorbij aan het feit dat het lot van Oekraïne in Europa erg leeft. Ik vraag me oprecht af of de Chinezen zich bewust zijn van de geel-blauwe vlaggen die over ons continent wapperen. Dat Europese buitenlandvertegenwoordiger Josep Borrell de EU-China top op 1 april, waarop Brussel aan Peking probeerde duidelijk te maken hoe belangrijk die oorlog voor Europa is, omschreef als „dialoog van doven” stemt niet hoopgevend. Helemaal wanneer woordvoerder Zhao vervolgens Borrell berispte vanwege „onverantwoorde opmerkingen” en hem corrigeerde, alsof China beter weet dan de EU wat de EU van de top vindt.

    Ondertussen is China druk bezig Midden- en Oost-Europa van zich te vervreemden. Dat is niet onlogisch, gezien het feit dat die landen niet gemanipuleerd hoefden te worden door de VS, om belang te hechten aan de NAVO. Biden-functionarissen zijn blij met de tekenen van Europees geopolitiek ontwaken, wat de VS meer ruimte zou geven om zich op China te richten. SPD-funtionarissen willen lessen trekken uit Rusland voor Duitslands Chinabeleid. Bondskanselier Scholz brak met de soms naïef sinocentrische politiek van voorganger Merkel en ging voor zijn eerste officiële bezoek in Azië naar Japan. Met Japan werkt Europa overigens steeds beter samen, terwijl Tokio zich uiterst nuttig toont voor de goede zaak – Japan besprak Oekraïne met Mongolië, Palau, Thailand en Vietnam.

    Hoe kan het dan, dat China zich zo contraproductief gedraagt? De verhoudingen met Europa lopen onherstelbare schade terwijl Peking niet doorheeft hoe zeer de Gezamenlijke Verklaring van Rusland en China van 4 februari en het Chinese gedrag sindsdien het land in Europese hoofden associeert met de Russische dreiging. Ik verwacht dat meespeelt dat Europa een relatief lage prioriteit heeft. Het Chinese ministerie van buitenlandse zaken, dat de sterkte vertegenwoordiging heeft in Europa, is ook niet zo belangrijk voor het Chinese buitenlandbeleid. Daarnaast schaadt de toenemende ideologisering van de Chinese partijstaat en de censuur van media en wetenschap ook de mogelijkheid voor Chinese ambtenaren en ministers om ons te begrijpen. Ik moet denken aan wat ik gisteren schreef over de vergaande politisering van het covidbeleid in China, waardoor de leiders steeds verder los raken van de empirische werkelijkheid.

    Maar een ander onderdeel van de toespraak van viceminister Le is veelzeggend. Net zoals Peking de VS ervan beschuldigt Europa als pion te behandelen, zo zijn wij voor China vooral een hulpmiddel in de strijd tegen de Grote Satan. Le herhaalde nogmaals wat hij en minister Wáng Yì (王毅) eerder ook al hadden gezegd (nadruk van mij):

    Rather than learning the painful lessons of conflict and suffering in Europe, they seek to create a “second theater” and bring the conflict to the Asia-Pacific. The US “Indo-Pacific strategy” indicates that the US seeks not so much to change China as to shape the strategic environment in which China operates. For quite some time, the US has kept flexing its muscle on China’s doorstep, creating exclusive groups against China and inflaming the Taiwan question to test China’s red line. If this is not an Asia-Pacific version of NATO’s eastward expansion, then what is? Such a strategy, if left unchecked, would bring horrible consequences and push the Asia-Pacific over the edge of an abyss.

    Acting on the Global Security Initiative: To Safeguard World Peace and Tranquility – Keynote Speech by Vice Foreign Minister Le Yucheng at “Seeking Peace and Promoting Development: An Online Dialogue of Global Think Tanks of 20 Countries”, 6 May 2022

    Het gaat dus vooral om China’s eigen buurt. Een verhaal van Europa als slachtoffer van het vermeende Amerikaanse hegemonisme is belangrijk voor Peking om te dienen als waarschuwing voor soortgelijke gevolgen in wat ze daar nog altijd de ‘Asia-Pacific’ noemen. Aangezien deze toespraak Xi Jinpings nieuwe paradepaardje – het ‘Global Security Initiative’ – betrof en aangezien Le wordt genoemd als mogelijke opvolger van minister Wang in maart 2023, is het belangrijk om in de gaten te houden hoe de Russische legitimatie van de invasie van Oekraïne wordt gekoppeld aan het door China geclaimde Taiwan.

  • China breidt stap-voor-stap Russische rechtvaardiging oorlog tegen Amerikaans blok uit naar Indo-Pacific

    Op het tropische Hainan introduceerde Xi Jinping vanochtend een nieuw veiligheidsinitiatief als antwoord op de mondiale chaos. Gezien de ‘crisis’ in Oekraïne en de rijzende spanning in Oost-Azië is het hoog tijd om de bron van de onrust aan te pakken: Amerikaans hegemonisme. Waar China eerder al de Russische rechtvaardiging van de ‘speciale militaire operatie’ echode, breidt Peking de afgelopen weken deze uitleg steeds vaker uit naar de eigen regio.

    Vandaag 21 april begon het jaarlijkse Bo’ao Forum for Asia (BFA) in de gelijknamige badplaats met een keynote van president Xí Jìnpíng (习近平). Ten onrechte besteden wij in Europa weinig aandacht aan wat een van de belangrijkste fora is voor China om de internationale gemeenschap bijeen te brengen zoals het land het graag ziet: zonder het achterhaalde Westen. Vorig jaar zette Xi een wereldorde uiteen waarin China het centrum was. Dit jaar ging het minder over Belt and Road en meer over veiligheid.

    Eerder al had Xi een Global Development Initiative (GDI, 全球发展倡议 quánqiú fāzhǎn chàngyì). Dit jaar gebruikte hij het BFA voor de introductie van een nieuw Global Security Initiative (全球安全倡议 quánqiú ānquán chàngyì). Staatspersbureau Xinhua introduceerde het in de volgende zes keer „vasthouden aan” (坚持 jiānchí):

    1. „We stay committed to the vision of common, comprehensive, cooperative and sustainable security, and work together to maintain world peace and security;”
    2. „We stay committed to respecting the sovereignty and territorial integrity of all countries, uphold non-interference in internal affairs, and respect the independent choices of development paths and social systems made by people in different countries;”
    3. „We stay committed to abiding by the purposes and principles of the UN Charter, reject the Cold War mentality, oppose unilateralism, and say no to group politics and bloc confrontation;”
    4. „We stay committed to taking the legitimate security concerns of all countries seriously, uphold the principle of indivisible security, build a balanced, effective and sustainable security architecture, and oppose the pursuit of one’s own security at the cost of others’ security;”
    5. „We stay committed to peacefully resolving differences and disputes between countries through dialogue and consultation, support all efforts conducive to the peaceful settlement of crises, reject double standards, and oppose the wanton use of unilateral sanctions and long-arm jurisdiction;”
    6. „We stay committed to maintaining security in both traditional and non-traditional domains, and work together on regional disputes and global challenges such as terrorism, climate change, cybersecurity and biosecurity.”

    De meeste punten zijn niet zo spannend. Ze echoën oudere Chinese wensen, zoals een wereldorde zonder Westerse dominantie, respect voor China’s irredentisme, erkenning van Pekings visie op één China, veroordeling van vermeende buitenlandse inmenging, het eigen ontwikkelingsmodel als mensenrecht, geen (Amerikaans) unilateralisme, conflicten ‘vreedzaam’ oplossing in dialogen waarin China zijn grootte maximaal uit kan buiten, en het bestrijden van terrorisme zoals het WhatsApp-gebruik van Oeigoeren.

    Wat mij opvalt is punt 4. Het woordgebruik daar echoot Russische zorgen en bevat taalgebruik op basis waarvan ik in de Clingendael Spectator schreef dat China in Europa hetzelfde einddoel nastreeft als Rusland qua regionale ordening.

    Chinese diplomaten bezigden eerder de frase „legitieme veiligheidsbelangen van elk land” (各国合理安全关切 gèguó hélǐ ānquán guānqiè) om er op te wijzen dat Rusland ‘zorgen’ serieus genomen moeten worden. Het ‘principe van ondeelbare veiligheid’ (安全不可分割原则 ānquán bùkě fēngē yuánzé) wijst op de Russische misinterpretatie van de Helsinki-akkoorden van 1975 op basis waarvan Moskou claimt dat NAVO-uitbreiding de Russische soevereiniteit schendt. (Amerikaans) ‘unilateralisme’ en ‘hegemonisme’ moet vervangen worden door „gebalanceerde, effectieve en duurbare veiligheidsarchitectuur” (均衡、有效、可持续的安全架构 jūnhéng, yǒuxiào, kě chíxù de ānquán jiàgòu) waarin de veiligheid van de één niet ten koste gaat van de andere.

    De uitgelichte Chinese frasen komen ook steeds voor in de communicatie uit Peking over de oorlog in Oekraïne. China stelt daarin expliciet, dat de Verenigde Staten en de uitbreiding van de door Amerika ‘gecontroleerde’ NAVO de oorzaak zijn van ‘de Oekraïne-crisis’. Amerika is de boosdoener (始作俑者 shǐzuòyǒngzhě). Europa moet Amerikaanse manipulatie van zich afschudden, onderhandelen met Rusland over een nieuwe regionale ordening, en met de rest van de wereld het multipolarisme steunen. Deze multipolaire toekomstdroom is geen wonderland voor Oekraïense zelfbeschikking, maar een wereld waarin Kyiv zich schikt in de rol van brug tussen Oost en West.

    Waar voorheen deze frasen zich beperkten tot commentaar op de situatie in Europa, breidt de visie zich langzaam uit naar de eigen buurt van China. Xi Jinping heeft het nu onderdeel gemaakt van een Global veiligheidsinitiatief, geïntroduceerd tijdens een top die zich op Azië richt. Het principe van ‘ondeelbare veiligheid’ gaat oostwaarts.

    In zijn toespraak (Chinees) introduceert Xi de paragraaf over het initiatief met de gebruikelijke uithalen naar (lees: Amerikaans) hegemonisme, ‘Koude Oorlog-denken’ en blokvorming (lees: NAVO, Quad, AUSUK). De kernzin is echter: „Veiligheid is de voorwaarde voor ontwikkeling, de mensheid is een gemeenschap van ondeelbare veiligheid.” (安全是发展的前提，人类是不可分割的安全共同体。 Ānquán shì fāzhǎn de qiántí, rénlèi shì bùkě fēngē de ānquán gòngtóngtǐ.)

    Deze zin vermengt Xi’s eerdere ‘gemeenschap met een gedeeld lot voor de mensheid’ (人类命运共同体 rénlèi mìngyùn gòngtóngtǐ) met het principe van ondeelbare veiligheid. Is het principe van ondeelbare veiligheid dan in gevaar door meer zaken dan enkel de verfoeide NAVO-uitbreiding in Europa? Ja. Xi Jinping is niet de enige Chinees die een mondiale toepassing ziet voor het concept.

    Peking heeft duidelijk gemaakt, dat Amerika met de uitbreiding van de NAVO de soevereiniteit en nationale veiligheid van Rusland heeft geschaad. Daarmee zou Amerika Rusland in een hoek hebben gedreven en geen andere keus hebben gelaten. De VS heeft de legitieme veiligheidsbelangen van Rusland en het principe van ondeelbare veiligheid geschonden en is daarmee de boosdoener van de Oekraïne-crisis.

    De laatste weken gebruiken Chinese diplomaten dit als waarschuwend verhaal voor de situatie in Azië. Tijdens een forum op 19 maart stelde de Chinese vice-minister van buitenlandse zaken Lè Yùchéng (乐玉成):

    Going against the trend to pursue the Indo-Pacific strategy, provoke trouble, put together closed and exclusive small circles or groups, and get the region off course toward fragmentation and bloc-based division is as dangerous as the NATO strategy of eastward expansion in Europe. If allowed to go on unchecked, it would bring unimaginable consequences, and ultimately push the Asia-Pacific over the edge of an abyss.

    Vice Foreign Minister Le Yucheng Attends and Addresses the Fourth International Forum on Security and Strategy

    Le is de mogelijke opvolger van huidig minister van buitenlandse zaken Wáng Yì (王毅). Die herhaalde de bovengenoemde logica in een telefoongesprek met zijn Vietnamese collega een week geleden:

    Wang Yi said, the Ukraine issue has once again made Asian countries realize that maintaining peace and stability is precious and indulging in bloc confrontation will lead to endless risks. The United States tries to create regional tension and incite antagonism and confrontation by pushing ahead with the “Indo-Pacific Strategy”. Such moves will seriously damage the hard-won peace and development in the region and seriously erode the ASEAN-centered regional cooperation architecture. We can’t let the Cold War mentality resurge in the region and the tragedy of Ukraine be repeated around us.

    Wang Yi Speaks with Vietnamese Foreign Minister Bui Thanh Son on the Phone

    Met andere woorden, Xi Jinping verheft het principe op basis waarvan Rusland een invloedssfeer claimt tot iets wat mondiaal moet worden ingevoerd. Tegelijkertijd maken zijn diplomaten duidelijk dat Amerikaanse activiteiten in de Chinese regio net zo schadelijk zijn als de vermeende Amerikaanse misdaden tegen het principe in Europa op basis waarvan het Ruslands oorlog goed praat.

    NAVO-uitbreiding om Oost-Europa tegen Moskous imperialisme te beschermen, zo stelt Peking, liet Rusland geen keus om een brutale invasieoorlog vol oorlogsmisdaden en potentiële genocidale intentie te beginnen. Daarnaast telt Peking dat de pogingen van Amerika (en Australië, India, Japan, Taiwan en het Verenigd Koninkrijk) om Chinese imperialistische neigingen in de Indo-Pacific in te dammen „net zo gevaarlijk” zijn als NAVO-uitbreiding. Maak je borst maar nat.

  • Afgezien van oorlog wil China in Europa veel wat Rusland ook eist

    De verschrikkelijke Russische invasie van Oekraïne versnelt de geopolitieke ontwikkelingen weer eens. Het belang dat men hecht aan het Chinese standpunt, laat zien dat we in een nieuw tijdperk zijn aangekomen. Voor China2025.nl heb ik een serie geschreven over het wereldbeeld in Peking. Dat komt nu naar boven. Ik zie een leiderschap dat voelt dat het de ‘loop van de geschiedenis’ mee heeft en zich warm aan het lopen is voor een niet-Westerse wereldorde waarin China zijn ‘rechtmatige’ dominante positie weer in kan nemen.

    Als promovendus opgesloten in mijn kamertje ver weg in Singapore heb ik er natuurlijk belang bij, om op de rol van woorden te wijzen. Maar voor een leninistisch systeem als het Chinese, dat zo drijft op besturen per slogan en massacampagne, moet je de officiële uitspraken uiterst serieus nemen. Eerder gooide ik daarom al een verzameling citaten van Chinese diplomaten over de Russische aanval in een blogpostje. Ik vraag me nu echter af of de omschrijving van ‘pro-Russische neutraliteit’ die de Financial Times koos nog houdbaar is.

    Vandaag wil ik uitleggen, waarom ik denk dat afgezien van oorlog – China is nooit gediend van zoveel onrust en gedoe – Peking eigenlijk hetzelfde wil in Europa als Moskou. Ik zal dit weer doen door veelvuldig te citeren uit Chinese uitspraken. Maar behalve Chinese woorden zijn er ook genoeg Chinese daden. Het belangrijkste is dat de Chinese censuur zorgt voor een pro-Russische beschrijving van de oorlog voor het eigen volk. Inmiddels herhaalt het Chinese ministerie van buitenlandse zaken zelfs Russische samenzweringstheorieën die de invasie van Oekraïne zouden moet rechtvaardigen. Europa ziet ook de gezamenlijke verklaring van 4 februari als wederzijdse steun voor elkanders revisionisme.

    (more…)

  • De Chinese ‘pro-Russische neutraliteit’ in Pekings eigen woorden

    De verschrikkelijke Russische invasie van Oekraïne wordt met de dag een grotere humanitaire ramp. De focus ligt natuurlijk op de voortgang van strijd en het menselijk leed. Mijn bijdrage aan onze pogingen om te begrijpen wat er gebeurt, beperkt zich tot wat ik kan uitleggen over de Chinese houding, die de Financial Times omschrijft als ‘pro-Russische neutraliteit’.

    In mijn eerder stuk verwees ik al naar de zorgen in Brussel over het Chinees-Russische revisionisme dat spreekt uit de gezamenlijke verklaring van 4 februari. De houding van Peking tijdens de huidige crisis versterk allee maar het gevoel in Europa dat China partij kiest.

    Hoewel het erop lijkt dat Peking wist dat er iets zou gaan gebeuren, is het niet duidelijk dat Xi Jinping op te hoogte was gesteld van het hele invasieplan. Of China werkelijk is gefopt door Poetin, kunnen we nu niet met zekerheid stellen. Op alle speculatie over hoe ongemakkelijk het leiderschap van de Chinese Communistische Partij (CCP) zich zou voelen bij de oorlog heb ik wel een antwoord: laten we gewoon lezen wat ze zelf zeggen.

    Amerika is de schuldige

    On the Ukraine issue, lately the US has been sending weapons to Ukraine, heightening tensions, creating panic and even hyping up the possibility of warfare. In stark contrast, China has all along called on all parties to respect and attach importance to each other’s legitimate security concerns, strive to resolve issues through negotiation and consultation, and jointly safeguard regional peace and stability.

    […]

    A key question here is what role the US, the culprit [始作俑者] of current tensions surrounding Ukraine, has played. If someone keeps pouring oil on the flame while accusing others of not doing their best to put out the fire, such kind of behavior is clearly irresponsible and immoral.

    Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying’s Regular Press Conference on February 23, 2022

    The US has been increasing tensions and hyping up war for some time. Do you know how many arms and ammunition the US has sent to Ukraine?

    […]

    Those who follow the US’ lead in fanning up flames and then shifting the blame onto others are truly irresponsible. As the culprit, the person who started the fire should think about how to put it out as soon as possible.

    Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying’s Regular Press Conference on February 24, 2022

    International media lately mentioned many times that George Kennan, former US ambassador to the Soviet Union, suggested to the US government in the 1990s that expanding NATO up to Russia’s borders would be the most fateful error of American policy. Regrettably, the US government turned a deaf ear to this. Thomas Friedman, […]. Tulsi Gabbard, […].

    Those who created the problem should be the ones to undo it. [解铃还须系铃人。] We hope the culprits of the crisis [危机的始作俑者] can reflect upon their roles in the Ukraine crisis. They should earnestly shoulder due responsibilities and take real actions to ease the situation and resolve the problem instead of shifting the blame to others.

    Foreign Ministry Spokesperson Wang Wenbin’s Regular Press Conference on March 3, 2022

    Rusland heeft gelijk over de NAVO

    The sides believe that certain States, military and political alliances and coalitions seek to obtain, directly or indirectly, unilateral military advantages to the detriment of the security of others, […]. The sides oppose further enlargement of NATO and call on the North Atlantic Alliance to abandon its ideologized cold war approaches, to respect the sovereignty, security and interests of other countries, […].

    Joint Statement of the Russian Federation and the People’s Republic of China on the International Relations Entering a New Era and the Global Sustainable Development

    The legitimate security concerns of any country should be respected, and the purposes and principles of the UN Charter should be jointly upheld.

    Foreign Ministry Spokesperson Wang Wenbin’s Regular Press Conference on February 22, 2022

    Certain countries should ask themselves: When the US drove five waves of NATO expansion eastward all the way to Russia’s doorstep and deployed advanced offensive strategic weapons in breach of its assurances to Russia, did it ever think about the consequences of pushing a big country to the wall?

    Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying’s Regular Press Conference on February 23, 2022

    Recent history saw China invaded by the Eight-Power Allied Forces and other colonialist powers, which left behind indelible poignant memories of national humiliation. Just a little more than 20 years ago, the Chinese embassy in the Federal Republic of Yugoslavia was hit by NATO bombing, which killed three Chinese journalists and injured many more. NATO still owes the Chinese people a debt of blood. Even today, China still faces a realistic threat from the US flanked by its several allies as they wantonly and grossly meddle in China’s domestic affairs and undermine China’s sovereignty and security on issues including Xinjiang, Hong Kong and Taiwan.

    […]

    At the same time, China believes that one country’s security cannot be at the expense of others’ security; still less should one country flagrantly undermine others’ sovereign security for his absolute security advantage. All countries’ legitimate security concerns should be respected.

    Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying’s Regular Press Conference on February 24, 2022

    China believes that the security of one country should not come at the expense of the security of other countries, still less should regional security be guaranteed by strengthening or even expanding military blocs. The Cold War mentality should be discarded completely. The legitimate security concerns of all countries should be respected. Given NATO’s five consecutive rounds of eastward expansion, Russia’s legitimate security demands ought to be taken seriously and properly addressed.

    […]

    Ukraine should function as a bridge between the East and the West, not a frontier in big power confrontation.

    Wang Yi Expounds China’s Five-Point Position on the Current Ukraine Issue

    The Cold War mentality should be discarded completely. The legitimate security concerns of all countries should be respected. Given NATO’s five consecutive rounds of eastward expansion, Russia’s legitimate security demands ought to be taken seriously and properly addressed. I hope I’ve made it clear enough.

    Foreign Ministry Spokesperson Wang Wenbin’s Regular Press Conference on March 1, 2022

    China always believes that one country’s security cannot be at the expense of others’ security, and security of one region cannot be achieved by expanding military blocs, Wang stressed.

    Xinhua: Chinese, Ukrainian FMs hold phone talks over Ukrainian situation

    [The UN General assembly resolution] does not highlight the importance of the principle of indivisible security, […].
    […]
    The final settlement of the Ukraine crisis requires abandoning the Cold War mentality, abandoning the logic of ensuring one’s own security at the expense of others’ security, and abandoning the approach of seeking regional security by expanding military blocs. It is important to give full attention and respect to the legitimate security concerns of all countries, and on that basis conduct negotiations to put in place a balanced, effective and sustainable European security mechanism.

    Explanation of Vote by Ambassador Zhang Jun at the UN General Assembly on the Resolution on Ukraine

    Sancties zijn illegaal

    As we have repeatedly said, we believe that sanctions are not an effective solution to solve problems. It is China’s consistent position that we oppose all illegal unilateral sanctions. China and Russia will continue to carry out normal trade cooperation following the spirit of mutual respect, equality and mutual benefit.

    Foreign Ministry Spokesperson Wang Wenbin’s Regular Press Conference on March 1, 2022

    I would like to reiterate that China firmly opposes all illegal unilateral sanctions, and believes that sanctions are never fundamentally effective means to solve problems. […] We ask the relevant parties not to hurt the legitimate rights and interests of China and other parties when handling the Ukraine issue and the relations with Russia. China and Russia will continue to conduct normal trade cooperation in the spirit of mutual respect, equality and mutual benefit. 

    ​Foreign Ministry Spokesperson Wang Wenbin’s Regular Press Conference on March 2, 2022

    Aanval is geen invasie

    I’m sure you have noticed that Russia stated that in its special military operation in Ukraine, its armed forces will not conduct any missile of artillery strikes on any Ukrainian city.

    […]

    Here is another question. Western media used the word “invasion” for Russia’s operation. When the US took illegal unilateral military operations in Iraq and Afghanistan without the mandate of the UN and caused massive civilian casualties, did you use the word “invasion” or some other word?

    Foreign Ministry Spokesperson Hua Chunying’s Regular Press Conference on February 24, 2022

  • Implicaties voor Taiwan van Russische invasie van Oekraïne geen reden voor acuut alarmisme

    De verschrikkelijke invasie van Oekraïne door Poetins Rusland is nog in volle gang en het is onmogelijk om te voorspellen hoe dat af gaat lopen. Zelfs de uiteindelijke positie van China is nog niet duidelijk, hoewel de weigering om van een ‘invasie’ (侵略 qīnlüè) te spreken de richting aangeeft. Het is de moeite waard om de opvallend lange, soms chagrijnige, anti-Amerikaanse persconferentie van de woordvoerder Huá Chūnyíng (华春莹) van het ministerie van buitenlandse zaken van donderdag 24 februari terug te lezen. Ondertussen speculeren mensen wel lustig over de implicaties voor Taiwan.

    Wat er nu gebeurt, is voor geen enkel democratisch land goed. Er zijn ook redenen voor Taiwan om zich zorgen te maken over de lange-termijnimplicaties. Taiwan heeft de invasie veroordeeld en sluit zich aan bij sancties. Er is echter geen reden tot alarmisme. Drie korte observaties volgen.

    Onmiddellijke gevolgen

    Er komt geen Chinese invasie van Taiwan die gebruik maakt van de Russische inval in Oekraïne. De bestaande argumenten tegen militaire acties zijn niet veranderd. Voordat de nachtmerrie begon, hoorden we al weken over de Russische militaire opbouw aan de Oekraïense grenzen. Bij een Chinese invasie van Taiwan zullen we ook zulke voorbereidingen moeten zien.

    Enkele media berichtten gisteren over de mededelingen van de Taiwanese defensie dat 9 vliegtuigen van de Chinese luchtmacht de Taiwanese luchtverdedigingszone binnen waren gedrongen. Dit is echter niet nieuw of ongebruikelijk. Ik heb eerder uitgelegd wat zo’n ADIZ-schending inhoudt. Tegenwoordig gebeurt dit bijna dagelijks. Het aantal is misschien ietsje hoger dan de gebruikelijke 2-5, dus daar zou je een signaaltje in kunnen zien, maar de records liggen nog véél hoger.

    Middellange termijn

    China is dit jaar met drie dingen bezig. De pandemie en de gevolgen daarvan zijn nog altijd niet voorbij. De economische uitdagingen groeien nu het Chinese groeimodel steeds meer onder druk komt te staan. Daarnaast is de binnenlandse politiek druk bezig met het komende Partijcongres van oktober en de daaropvolgende parlementszitting van maart 2023. Het succes van de regering van Xí Jìnpíng (习近平) en zijn politieke toekomst worden nu bepaald.

    Tijdens zulke periode’s ligt de nadruk altijd op stabiliteit. Daarnaast is China nog niet autarkisch genoeg om de destabiliserende gevolgen voor de regio en de te verwachten sancties te dragen zonder dat dit de Chinese Droom van de Grootse Herrijzenis van het Chinese Volk (中华民族伟大复兴的中国梦 zhōnghuá mínzú wěidà fùxīng de zhōngguó mèng) in gevaar brengt. Oorlog zou die Grootse Herrijzenis in kapotmaken en daarmee de legitimiteit van de verregaande centralisering van de macht in de persoon van Xi.

    Lange termijn biedt wel risico’s

    Pas op de langere termijn zal China de internationale situatie gunstig genoeg achten, dat het avonturen rond Taiwan aan meent te kunnen zonder al te grote kleerscheuren. De Russische invasie van Oekraïne en de Westerse reactie daarop fungeren daarom voor China niet als dekmantel voor een onmiddellijke invasie. Maar wat er nu gebeurt, fungeert wel als demonstratie van de grootte van die kleerscheuren die Peking mogelijk te wachten zouden staan bij een invasie.

    Ten eerste zou dit voor de Chinese Communistische Partij kunnen dienen als bewijs van het historische kantelpunt – de Epochale Omwenteling (百年未有之大变局 bǎinián wèi yǒu zhī dà biànjú) – waarin we ons zouden bevinden. Eerder deze week schreef ik al dat het front dat nu ontstaat in Europa ook de Chinese Europapolitiek kapot maakt. Evan Feigenbaum legt haarfijn uit voor welke onverenigbare keuze’s Peking nu staat: kiezen tussen het strategische partnerschap met Rusland, zijn fundamentele principe’s van soevereiniteit en non-interventie, en het beperken van de schade aan (handels)banden met de VS en Europa.

    Feigenbaums conclusie echoot die van Gideon Rachman in The Economist: Peking groeit onvermijdelijk toe naar Moskou. De richting die China op glijdt is wel duidelijk uit de anti-Amerikaanse persconferentie waarnaar ik verwees in de introductie van dit stuk en de nadruk die de Chinese minister van buitenlandse zaken Wáng Yì (王毅) gisteren in een telefoongesprek met zijn Russische collega Sergej Lavrov legde op „Russia’s legitimate concerns on security issues” en het tegengaan van ‘Koude Oorlog-mentaliteit’.

    Chaos in het Westen is een vast onderdeel van de Chinese claim dat het Oosten (lees: China) opkomt en het Westen neergaat (东升西降 dōng shēng, xī jiàng). Bij een Russische overwinning zal in Peking het geloof in de Westerse onmacht om iets te doen tegen zulke ingrepen alleen maar toenemen. Daarnaast zou een verdeling van de wereld in een Westers kamp en een Sino-Russisch kamp de beperkingen die Pekings zichzelf oplegde vanwege de droom van een multipolaire wereldorde ook doen verzwakken.

    Ten tweede illustreert de sterkte van de Westerse sancties tegen Rusland hoe ver niet alleen de Verenigde Staten maar ook de rest van de rijke landen bereid zijn te gaan. Een belangrijke prikkel die een Chinese invasie van Taiwan afschrikt, is de verwachting dat dit de wereldeconomie in tweeën zou scheuren. China is momenteel nog afhankelijk van de handelsrelatie met het Westen. Duidelijkheid over het gevaar dat die relatie zou lopen in het geval van een annexatiepoging hangt ook af van hoe ver Europa nu durft te gaan tegen Rusland.

  • Russische bedreiging van Oekraïne is funest voor Chinese Europa-strategie

    De leiders van de EU spraken ongewoon direct van een Russisch-Chinees front dat de wereldorde wil veranderen op de Veiligheidsconferentie van München (MSC). Hoewel niet iedereen zo expliciet is, lijken veel mensen er van overtuigd dat Peking vrolijk garen spint bij de onrust die het regime van Ruslands Vladimir Poetin aan het creëren is in Oost-Europa. Russische acties tegen ‘het Westen’ helpen zeker mee bij Chinas doel om de grip van de Verenigde Staten te verzwakken. Maar de huidige bedreiging van Oekraïne heeft ook grote nadelen voor de Chinese Europa-strategie. Los van de Chinese belangen in Oekraïne zelf en Pekings bredere wens naar mondiale stabiliteit is dat ook een reden waarom Chinese diplomaten inmiddels duidelijker het belang om de „soevereiniteit, onafhankelijkheid en territoriale integriteit van ieder land te respecteren en veilig te stellen” benadrukken.

    China’s Europa-strategie

    Voor de Clingendael Spectator schreef ik een tijd terug over het Chinese ‘eenheidsfront’ dat Peking tegen de VS wil bouwen, en waarvoor het Europa los wil weken van de Westerse alliantie. Hoewel de meningen verschillen over de mate van mondiale dominantie die de Chinese Communistische Partij (CCP) wil voor China, is er een consensus dat men een verzwakking van Amerikaanse ‘hegemonie’ en ‘unilateralisme’ essentieel acht voor de veiligheid van het Chinese systeem. Juist de wens voor de ‘democratisering’ van de wereldorde is waarom de Chinese regering continu haar steun uitspreek voor Europese ‘strategische autonomie’ (战略自主 zhànlüè zìzhǔ) – wat in de Chinese lezing vooral duidt op autonomie van Washington.

    De roemruchte gezamenlijke verklaring van Moskou en Peking van 4 februari, die Ursula von der Leyen en Josep Borrell in München aanhaalden als bewijs voor de gezamenlijke poging tot revisionisme, bestaat echter voor een groot deel uit de gebruikelijke Chinese taal over het historische moment in de geschiedenis. Hoewel ik eerder heb beargumenteert dat dit wel degelijk revisionistisch is, is de visie die daaruit spreekt vooral gericht tegen de Amerikaanse dominantie. Wanneer China de Russische oproep tegen NAVO-uitbreiding steunt, dan doet het dat omdat Peking zulke allianties ziet als ‘Koud Oorlog-relieken’ die de Amerikaanse ‘hegemonie’ stutten.

    Europese angst voor Russo-Chinese Entente

    China heeft veel te verliezen bij een Russische aanval op Oekraïne, niet in de laatste plaatst vanwege economische belangen die sommige analisten vorig jaar deed vragen of Kyiv een pivot naar Peking maakte. China hamert ook altijd op soevereiniteit. Daarnaast is de CCP druk met binnenlandse beslommeringen, wat de gebruikelijke drang naar stabiliteit alleen maar versterkt. Maar bovenal zorgt de huidige situatie er voor dat de strategische doelen van China in Europa beschadigt worden. Tactische winst uit Westen-plagen weegt daar niet tegen op.

    Hoewel de Chinese conceptie van de EU’s strategische autonomie altijd door wensdenken gekleurd is geweest, zal ook Peking inzien dat Rusland momenteel wonderen doet voor het versterken van de transatlantische solidariteit en het herleven van de NAVO. De Russische militaire dreiging maakt de Europese afhankelijkheid van de Verenigde Staten weer eens duidelijk en versterkt banden die China al jaren langzaam probeert te verzwakken.

    Daarna kleurt de recente nauwe samenwerking tussen Moskou en Peking ook de Europese conceptie van China. Niet alleen Amerikaanse functionarissen maken zich zorgen. Ik citeer uit twee toespraken, van respectievelijk de voorzitter van de Europese Commissie en de Europese hoge vertegenwoordiger voor buitenlandbeleid:

    We are facing a blatant attempt to rewrite the rules of our international system. One only has to read the recent communiqué issued by Russian and Chinese leaders. They seek a ‘new era’, as they say, to replace the existing international order. They prefer the rule of the strongest to the rule of law, intimidation instead of self-determination, coercion instead of cooperation. We still hope that peace will prevail and that diplomacy will take us there.

    Speech by President von der Leyen at the Munich Security Conference 2022

    The Russia-China joint statement of 4 February is the culmination of a long-standing campaign. It is an act of defiance. It is clear: revisionist manifesto. A manifesto to review the world order.

    Munich Security Conference 20 February 2022 Opening statement by HR/VP Josep Borrell

    Is het Chinese eenheidsfront nog houdbaar?

    De Chinese sancties tegen politici, academici en een denktank, de genocide in Xinjiang, de onderdrukking van Hong Kong, de bedreiging van Taiwan en – naar ik me heb laten vertellen – de maskerdiplomatie tijdens de pandemie hebben al veel gedaan om de stemming in Europa negatief bij te stellen. Maar zulke expliciete uitspraken als die van von der Leyen en Borrell heb ik nog niet eerder gezien. Ik vraag me af of Peking door heeft, wat het betekent om geassocieerd de worden met de horror die dreigt in Oekraïne.

    Na de illegale annexatie van de Krim hield Peking zich wat op de vlakte. De vraag is of het dat zou kunnen blijven doen in het geval van een langdurige, grootschalige conventionele oorlog tussen Rusland en Oekraïne die ook het NAVO-grondgebied bedreigt. De gemoederen in de VN-veiligheidsraad zouden in dat geval hoog oplopen. Chinese onthouding of ondermijning van maatregelen zou het land aan de Russische kant scharen in een twee-kampenstrijd die zich dan ontwikkelt.

    Ik verwacht niet dat Peking de pogingen om de verdeeldheid binnen de Europese Unie uit te buiten zal opgeven. Maar het zou kunnen dat het op een bepaald moment de beleidsmakers in China ook duidelijk wordt dat de EU met de NAVO in het andere van de twee kampen zit, de Amerikaanse. Alle arbeid die China heeft verricht om het ontstaan van een ‘multipolaire’ wereld te stimuleren ten spijt, zal het moeten erkennen dat eenheidsfronttactieken moeilijk zijn onder zulke omstandigheden.

    Deze ontwikkeling zou versterkt worden door de groeiende autoritaire solidariteit tussen Poetins Rusland en Xi’s China. Los van samenwerking tegen mensenrechtenorganisaties in de VN betreft dit ook de propaganda. Beide zijn autoritaire landen met een minderwaardigheidscomplex die vinden dat ‘het Westen’ ze in het verleden heeft vernederd. Beide zoeken het herstel van een historisch imperium. Los van de tegengestelde belangen – waarvan we het aantal niet moeten onderschatten – leidt deze gedeelde mentaliteit in ieder geval tot een sociale solidariteit.

    Wat dit betekent op de lange termijn valt lastig te voorspellen. Maar het is in ieder geval duidelijk dat de Chinese strategie in Europa nu al grote averij heeft opgelopen.

  • De Winterspelen van Peking als Chinese middelvinger naar het Westen

    De Zomerspelen van Peking in 2008 worden vaak aangeduid als het moment waarop China echt aantrad op het wereldtoneel. De Winterspelen van Peking in 2022 zullen de geschiedenis ingaan als het moment waarop China tegen de wereld – en vooral tegen het Westen – zei: wil je onze nieuwe wereldorde niet? Zak d’r dan maar in.

    Het Nederlandse publiek zal het live in de uitzending wegtrekken van NOS-correspondent Sjoerd den Daas het meest bijgebleven zijn. Maar zoals de NOS na afloop ook al zei, dit soort zaken zijn inmiddels routine voor journalisten in China. Deze keer gebeurde het slechts voor een draaiende camera. Wat mij vooral opvalt, is hoe Peking geen enkele moeite doet om heel diplomatiek te doen.

    Boze tweets van twee organen van de Afdeling voor Propagandawerk van de Partij, de regeringsvoorlichting en persbureau Xinhua.

    De algemeen vijandige houding van Chinese functionarissen, die het nu helemaal gehad lijken te hebben met ‘het Westen’, komt niet alleen meer naar voren door de zogenaamde ‘wolf warrior’-diplomaten die zich op Twitter richten tegen specifiek landen of academici, maar ook een algehele afkeer van ‘Westerse’ journalisten die de geweldige Winterspelen zouden aangrijpen om met leugens China zwart te maken. Sjoerd den Daas moet nu kapot volgens de nationalisten, en zoals verslaggevers als Amy Qin kunnen beamen is hij niet het enige doelwit.

    De agressieve stemming wordt versterkt door de manier waarop de Chinese Communistische Partij (CCP) de zogenaamde boodschap van universele menselijkheid en wereldvrede van de Olympische Spelen ombuigt tot Chinese propaganda. Het succesvol organiseren van de spelen zelf – ondanks covid-19 en ‘Westerse’ sabotagepogingen – wordt aangewend om de grootsheid van het socialisme met Chinese karakteristieken aan te prijzen. De slogan ‘samen voor een gedeelde toekomst’ (一起向未来 yīqǐ xiàng wèilái, ‘Together for a Shared Future) echoot Xi Jinpings politieke slogan ‘gemeenschap met een gedeeld lot voor de mensheid’ (人类命运共同体 rénlèi mìngyùn gòngtóngtǐ, ‘a global community of shared future’). De openingsceremonie was een viering van Chinese kracht.

    De fakkelloop begon al met een provocatie toen de organisatie Qi Fabao als een van de dragers aanwees. Qi is een officier in het Volksbevrijdingsleger (PLA) die gewond raakte bij het recente conflict met India in de Galwan-vallei waarbij twintig Indiase soldaten omkwamen. Indiase diplomaten boycotten vervolgens de openingsceremonie. Taiwan had helemaal niet mee willen lopen tijdens die ceremonie uit angst voor diplomatieke vernedering, maar werd uiteindelijk gedwongen door het IOC. De voorspelde Chinese manipulatie volgde zoals voorspeld.

    De ceremonie zat ook vol symbolen waarmee Peking haar politieke agenda uitdroeg. Taiwanezen vielen over een verloren duifje dat zich na aanmoediging weer bij de groep voegde. De rest van de wereld keek hoe China een Oeigoerse atleet gebruikte om de vlam aan te steken tijdens een spelen waarbij veel politici wegblijven uit afkeuring van de genocide die Peking aan het plegen is in Xinjiang terwijl men doet alsof er niks aan de hand is. Zuid-Koreaanse nationalisten waren boos over het verschijnen van een Koreaan in traditionele ‘hanbok’ (한복 韓服) als onderdeel van een segment waarin China alle vrolijke minderheden in harmonie toonde.

    De echte klappen vielen in het diplomatieke deel. Xi Jinping – al sinds het begin van de pandemie alleen in Peking – gebruikte de gelegenheid om een hele trits, vooral niet-democratische leiders, te treffen. De belangrijkste ontmoeting was die met Vladimir Poetin. Tegen een achtergrond van een dreigende Russische invasie van Oekraïne gaven beide staatshoofden een verklaring uit die vooral veel Chinese wensen voor een nieuwe wereldorde onderstreepte, maar ook Chinese steun uitsprak voor de Russische visie van de NAVO als antagonistisch reliek uit de Koude Oorlog. De nationalistische Chinese tabloid Global Times gebruikte de gelegenheid om een nieuwe periode in internationale betrekkingen in te luiden, voorbij de Amerikaanse ‘hegemonie’. Argentinië wisselde steun voor de Chinese claim op Taiwan uit voor Chinese steun voor de Argentijnse claim op de Britse Falkland-eilanden.

    Het Xi-geobsedeerde staatspersbureau Xinhua somde de diplomatieke inspanningen van de grote leider op in drie kopjes, door mij als volgt geïnterpreteerd:

    • ‘solidariteit’, samen met VN en niet-Westerse landen de mondiale uitdagingen aangaan (met Chinese oplossingen);
    • ‘ontwikkeling’, dankzij Chinese BRI-infrastructuurbouw en Xi’s nieuwe ‘Global Development Initiative’ (GDI, 全球发展倡议 quánqiú fāzhǎn chàngyì, onthou die term!);
    • en ‘wederzijds respect’, een ‘democratischer’ model van de internationale betrekkingen waarin ‘het Westen’ niet langer de toon kan zetten.

    Het Chinese zelfvertrouwen dat het geen rekening meer hoeft te houden met gevoeligheden en de achtergrondtoon van agressie richting het Westen maken duidelijk welke mijlpaal in de Chinese zelfontwikkeling de Winterspelen van Peking zijn. Landen en personen die niet op het bovenstaande zitten te wachten: zak d’r maar in.

  • Hoe Chinese subsidie de VU Amsterdam in het Verenigd Front sleept

    De NOS kwam vorige week met de onthulling dat het Cross-Cultural Human Rights Centre (CCHRC) van de Vrije Universiteit in Amsterdam gesubsidieerd wordt door de Southwest University of Political Science and Law (西南政法大学) in de Chinese stad Chongqing. Afgelopen december vroeg de China Media Project (CMP) al aandacht voor de absurd pro-Pekingese geluiden die vertegenwoordigers van het CCHRC te berde brachten tijdens het ‘Zuid-Zuid Mensenrechtenforum’ (南南人权论坛) in China.

    In 2019 schreef Sinopsis over de hulp die het werk van CCHRC China bood in de VN-mensenrechtenraad. Bij het forum viel de onvolprezen CMP ook al op, hoe het CCHRC verweven leek met de organiserende staatsmedia, het forum en de universiteit uit Chongqing. De link van die laatste is nu uitgelegd door de NOS. Voor die eerste connecties is het nodig om te spreken over het ‘Verenigd Front’ – tǒngzhàn 统战.

    Wat is het Verenigd Front?

    Dit onderwerp is verwarrend. Een reden daarvoor is dat het verenigd front ook een tactiek is – ik schreef voor de Clingendael Spectator een stuk waarin het vertaalde als ‘eenheidsfronttactiek’ en uitlegde hoe deze zichtbaar is in de Chinese behandeling van Europa. Hier wil ik echter schrijven over de andere betekenis van het woord: de kluwen aan departementen en organisaties die ooit zijn opgericht om deze aanpak te institutionaliseren.

    De Chinese Communistische Partij (CCP) is een onvervalste leninistische partij. Die controleert de partijstaat met een piramide van partijcomités in elke afdeling en instelling. Elk comité heeft een partijsecretaris die valt onder de partijsecretaris van het comité op het niveau boven hem. Bovenaan staat de Algemeen Secretaris van het Centraal Comité, ene dr. Xí Jìnpíng (习近平).

    Maar dat laat nog een hele boel mensen over buiten de Partij. Daarvoor heeft de CCP heeft een Afdeling voor Verenigd Front-werk (UFWD, United Front Work Department; tǒngyī zhànxiàn gōngzuòbù 统一战线工作部). De UFWD is verantwoordelijk voor buitenpartijse krachten zowel in binnen- als buitenland. De Afdeling houd zich in de woorden van professor Anne-Mary Brady’s boektitel bezig met Making the Foreign Serve China. Dit is niet hetzelfde als de traditionele spionageactiviteiten van de staatsveiligheid en de publieke ordediensten.

    Enkele afdelingen zijn specifiek verantwoordelijk voor mensen van Chinese komaf in het buitenland, een functie waarvoor Chinese ambassade’s personeel hebben. Deze overzien of monitoren een kluwen van pro-Peking organisaties in hun land, zoals de Association of Chinese Scholars and Students in the Netherlands (ACSSNL), beschreven door Follow the Money. De Chinese gemeenschapsorganisaties komen vaak bijeen onder de paraplu van de lokale Chinese Peaceful Unification Promotion Association – de naam een erfenis uit de tijd dat deze nog concurrentie had van KMT-groepen.

    De wolk

    Tot zo ver het ideaal. Een probleem van het Chinese systeem is dat zo’n leninistische piramide niet altijd de monolitische eenheid is die Peking graag voorspiegelt naar buiten toe. De almacht van de lokale partijsecretaris zorgt niet alleen dat hij in zijn eigen jurisdictie zijn taak zonder tegenstand uit kan voeren, het biedt ook mogelijkheden om voor het Centrum in Peking te verbergen dat bepaald beleid vooral eigenbelang dient.

    Het Chinese politieke systeem dupliceert de nationale afdelingen op alle lagere niveau‘s. Provincies en gemeentes hebben dus ook eigen United Front Work Departments. Partijsecretarissen worden geacht om deze middelen in te zetten om aan nationale doelen bij te dragen. Een provincie als Fujian en Fujianese gemeentes organiseren bijvoorbeeld eigen Verenigd Front-werk gericht op Taiwan en Singapore, op basis van de historische banden. Dit biedt ook hulpmiddelen om bijvoorbeeld met buitenlandse investeringen een concurrent voor promotie in de naastgelegen stad te verslaan in economische groei.

    Ook in Nederland zullen verschillende Chinese provincies en steden actief zijn, naast de ambassade zelf. Daarnaast hebben provincies, gemeentes, universiteiten, staatsbedrijven, en partijstaat-geleide NGOs ook eigen doelstellingen gekregen op het gebied van bijvoorbeeld internationalisering. Hiervoor ontplooien ze ook allerlei initiatieven. Bovendien kan het ook voor privébedrijven politiek nuttig zijn om met een stichting initiatieven te ontplooien die de politieke doelen van de Partij dienen.

    Dit creëert een wolk aan organisaties en activiteiten over de hele wereld. Naast de doelstelling van het UFWD om buitenpartijse figuren te gebruiken of te neutraliseren, zijn er natuurlijk ook de gewone motiveringen: winst, groei, oprechte interesse, etc. Maar hoe onsamenhangend deze wolk ook moge zijn, uiteindelijk zweeft hij wel in de richting die de Partij wil. Er zijn coördinerende organisaties zoals de UFWD, ministeries en de daarmee verweven organisatie achter stedenbanden. Maar de wolk rent ook mee met sociale en politieke signalen. Het kan nuttig zijn om mijn eerdere uitleg van ‘common prosperity’ als massacampagne in mijn stuk ‘regeren per slogan’ terug te lezen.

    Er zijn veel delen van de wolk die in ruil voor wat Chinese subsidie en aandacht jouw naam willen kopen. Het risico is dat je dan door die wolk ingekapseld wordt, wanneer je met verbonden organisaties in zee gaat. Een reden is de altijd aanwezige sociale dynamiek; in de wereld van de ‘westerse’ mensenrechtenorganisaties gelden ook sociale normen. Maar de leninistische aansturing van de wolk betekent dat wanneer je één groep boos maakt, de rest in paniek wegvlucht. Kijk maar hoe snel de Amerikaanse NBA verdween van het Chinese internet nadat een trainer zijn steun uitsprak voor de demonstraties in Hong Kong. Gezien het enthousiasme waarmee men zich op de Chinese markt had gestort, was dat een flinke financiële klap. Dit kan ook onder academici leiden tot zelfcensuur. Ook versterkt isolatie in de bubbel overtuigingen.

    Tankies

    Deze wolk biedt ook veel kansen op steun en baantjes voor de mensen die dat bewust opzoeken. Een deel hiervan bestaat uit mensen die er het beste van willen maken binnen de grenzen die er zijn. Een deel bestaat uit wat in het Engels ‘grifters’ heten, mensen die het spel meespelen om mee te mogen eten uit de ruif. Maar de wolk is ook uiterst aantrekkelijk voor figuren die men neerbuigend aanduidt als ‘tankies’.

    Het woord ‘tankie’ stamt uit de jaren vijftig. Het werd oorspronkelijk gebruikt in het Verenigd Koninkrijk voor de communisten die trouw bleven aan Stalin en de Sovjetunie nadat Moskou tanks naar Oost-Berlijn en Boedapest stuurde. De term is weer teruggekomen nu een hele industrie aan Assad-supporters, Vezenuelaliefhebbers en pro-Ruslandvloggers gezelschap krijgt van Amerikaanse organisaties die bijvoorbeeld onder het mom van ‘No Cold War’ Peking bij alles steunen, hoe zeer het ook in conflict is met hun vermeende linkse ideologie.

    De tankies zijn niet arm. De samenzweringswebsite The Grayzone heeft banden met het Kremlin en wordt gedeeld door Chinese diplomaten. Op sociale media krijgen influencers steun en geld van China om pro-Pekingcontent te publiceren. In Amerika heeft een techmiljonair US$65 miljoen gegeven aan organisaties die Pekings spreekpunten verspreiden en de genocide van de Oeigoeren in Xinjiang ontkennen. En nu heeft de NOS dus subsidie gevonden voor een instituut aan de VU dat consistent Chinese propaganda over mensenrechten verspreid.

    Want gebaseerd op wat ik heb gezien van de genoemde Tom Zwart en Peter Peverelli durf ik wel te zeggen dat beide tankies zijn. Dat betekent natuurlijk niet dat beide mannen ‘gekocht’ zijn door China. Ik noem de tankies specifiek om aan te stippen dat dit niet alleen een probleem van Chinese inmenging is, maar ook om politieke meningsverschillen gaat. Maar omdat die hele wolk aan organisaties bestaat, kunnen zulke mensen makkelijk financiële steun krijgen, op televisie verschijnen, geheel verzorgde conferenties in China bijwonen en aangevoerd worden als blijk van buitenlandse steun voor de verschikkingen waar de Partij verantwoordelijk voor is.

    Conclusie

    Juist omdat we het hier hebben over vaak diepgevoelde politieke opvattingen en buitenlandse inmenging die komt met de suggestie van nationaal verraad – dat is ook hoe Chinese nationalisten de Westerse steun voor Chinese mensenrechtenstrijders zien – is dit een heel gevoelig onderwerp. Daar komt nog bij dat mensen van Chinese komaf extra kwetsbaar zijn voor racisme in landen waar ze een minderheid vormen.

    Boeken als ‘Stille verovering’ (‘Hidden Hand’) van Clive Hamilton en Mareike Ohlberg of A Machiavellian Moment van een Franse militaire denktank lezen voor mij vooral als een waslijst aan namen van mensen en organisaties die banden hebben met Peking of de CCP steunen. Maar dat is op zichzelf natuurlijk gewoon toegestaan. Waar het boek zwak is en waar veel analyse tekort schiet is aan te tonen hoe het past in het Chinese systeem. Meer specifieke aandacht is nodig voor hoe China de wolk aanstuurt en voor de personen die over de juridische schreef gaan.

    In The Guardian schrijft de expert Martin Thorley over de recente aanwijzing door de MI5 van Christine Lee als agent voor Peking dat „the current relationship between liberal democracies and authoritarian states is more like a phoney peace.” Hij spreekt over deze ‘Schemervrede’ omdat China (en Rusland) al actief en systematisch bezig zijn om de politieke systemen van Westerse landen via beïnvloeding proberen aan te passen. Hier moeten wij met een antwoord op komen. De desinfecterende zonneschijn van de NOS helpt mee de wolk doorzichtiger te maken.

    Maar het is belangrijk dat we dit voorzichtig doen. Ik stel voor om de Chinese beïnvloeding op te delen in drie categorieën:

    1. De eerste categorie betreft ondermijnende activiteiten. De wet moet simpelweg worden nageleefd bij spionage, oneigenlijke beïnvloeding en intimidatie. Universiteiten moeten contracten die de academische vrijheid beperken ontbinden. Studenten die voor een buitenlandse ambassade medestudenten bespioneren of intimideren moeten voor een disciplinecommissie komen. 
    2. De tweede categorie betreft medeplichtigheid aan mensenrechtenschending. Wanneer de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit met het Chinese surveillance- en telecombedrijf Huawei samenwerken op het gebeid van kunstmatige intelligentie, dan helpen ze dat bedrijf bij het ondermijnen van mensenrechten in China. Wanneer een Nederlandse universiteit steun geeft aan een instituut dat in ‘de wolk’ zit, dan wordt Nederlandse belastinggeld aangewend voor propaganda die het Chinese systeem verdedigt of sterkt. Dit is niet erg consistent met de miljoenen die Nederland uitgeeft aan mensenrechten in het buitenland.
    3. De derde categorie betreft kwalijke politiek. Universiteiten die buigen voor druk van Chinese nationalisten uit financiële motieven verdienen publieke veroordeling. Een professor die naar bijeenkomsten gaat van een organisatie die nauwe banden heeft met de Chinese ambassade en daar zegt hoe geweldig hij Xi Jinping vindt, maakt gebruik van zijn grondwettelijke vrijheden van vergadering en van meningsuiting. ‘Kwalijke politiek’ van individuen dient op politieke wijze bestreden te worden, of in ieder geval buiten de overheid om – via debat, demonstraties, studentenverkiezingen en de vrijheid van instellingen om zelf te bepalen wier contract ze wel of niet verlengen en welk instituut ze wel of niet openhouden.

    De wolk die het Verenigd Front heeft gecreëerd, is simpelweg het resultaat van de manier waarop de Chinese partijstaat functioneert. In sommige gevallen vormen ze slechts de tegenhangers van wat in Nederland Nuffic, RVO, enz. zijn. Het grote verschil is dat organisaties in China altijd onder de uiteindelijke controle van de Partij staan en dat deze wolk de wereld in een richting uitstuurt die wij als slecht beoordelen.

    Het is daarom de zaak om voorzichtig te zijn. Verlies niet uit het oog welke organisaties onder het Verenigd Front vallen. Maar realiseer je daarbij ook dat er meer prikkels spelen bij de verdeelde Chinese overheid. Daarnaast is het ook onvermijdelijk dat er ware gelovigen – de tankies – zijn, die ook gewoon de vrijheid hebben om dat te geloven. Het voorkomen van ongewenste Chinese beïnvloeding vereist dus zowel wetshandhaving als een politieke strijd. Voor dat laatste is meer nodig dan enkel de overheid er op af sturen.

  • Xi Jinping en Vladimir Poetin verklaren zich solidair terwijl spanning tussen Rusland en Westen toeneemt

    Afgelopen woensdag troffen de Chinese president Xí Jìnpíng (习近平) en de Russische president Vladimir Poetin elkaar online. „Zwei Diktatoren geben sich solidarisch” kopte Die Zeit. De actuele zorg in Europa is momenteel over de Russische eisen t.o.v. de NAVO en Oekraïne, waarvoor het Kremlin Chinese steun zegt te hebben. Maar de betrekkingen gaan dieper. Het Chinese staatspersbureau Xinhua opende met de claim van beide dictatoren dat hun landen ‘international fairness’ zullen waarborgen. China en Rusland vinden elkaar steeds meer in hun gedeelde oppositie tegen de ‘Westerse’ wereldorde.

    Geruchten over een gelijktijdige Russische invasie van Oekraïne en een Chinese invasie van Taiwan om de Verenigde Staten met een twee-frontenoorlog te confronteren zijn te sensationalistisch. Eerder schreef ik al waarom een invasie van Taiwan momenteel niet in het Chinese belang is. Maar er is wel degelijk strategische convergentie.

    Het nationalisme van Poetin en Xi heeft enkele overeenkomsten. Zo zien beide de val van de Sovjetunie als een ramp. De leden van de Chinese Communistische Partij (CCP) hebben interne studies over de oorzaken hiervan verplicht moeten bestuderen. Daarna deelt het groeiende etnonationalisme in beide landen een verhaal van nationalistische vernedering aan de hand van Westerse mogendheden.

    Hoewel Rusland zich lang te goed voelde om zich te voegen naar de rol van junior partner die het zelfbewuste China van de voormalige communistische grote broer verlangt, lijkt Poetin sinds de vervreemding van Europa steeds meer bereid om dat de accepteren. De rol van de door China geleidde Shanghai Cooperation Organisation (SCO) en Belt and Road Initiative (BRI) in Centraal-Azië – traditioneel Ruslands ‘achtertuin’ – neemt ook toe en omvat steeds meer militaire componenten.

    Zorgen over de Chinese dominantie van Siberië in het dunbevolkte verre oosten van Rusland en de economische afhankelijkheid zijn natuurlijk relevant. Daarnaast komen er nog claims van extreme Chinese nationalisten bij over grondgebied dat het Qing-keizerrijk ooit aan het Russische Keizerrijk af heeft moeten staan – Vladivostok heette eens Haišenwai (ᡥᠠᡳᡧᡝᠨᠸᡝᡳ, Chinees: 海參崴 hǎishēnwǎi) in wat toen nog Buiten-Mantsjoerije was.

    Maar gezien de strategische belangen van de samenwerking in een wereld die Peking als steeds vijandiger beoordeelt, verwacht ik niet dat deze Russische angsten zo snel bewaarheid zullen worden. De berichtgeving van Xinhua over wat de leiders zeiden tijdens de top, laat ook zien dat ze veel gedeelde waarden en doelen hebben.

    Natuurlijk komt Poetin naar de Olympische Winterspelen van Peking – voor de pandemie ging er elk oneven jaar een Chinese president op staatsbezoek naar Rusland, dus zulke nauwe betrekkingen zijn niet nieuw. Beide landen zien ook een ‘Koude-Oorlogsmentaliteit’ en ‘hegemonistische handelingen’ in pogingen om de irredentistische ambities van Peking en Moskou in te dammen.

    Eerder legde ik al uit wat China bedoelt met ‘echt multilateralisme’: oproepen tot meer ‘democratie’ en ‘eerlijkheid’ in de internationale betrekkingen zijn verkapte aanvallen op wat Peking ziet als Amerikaanse hegemonie en unilateralisme. Poetin en Xi delen ook verzet tegen aanvallen op hun recht om ‘democratie’ te herdefiniëren en andere ‘buitenlandse inmenging’ in hun interne aangelegenheden.

    Deze ideologische samenwerking is iets waar Europa beducht op moet zijn. Autoritaire landen zijn al steeds invloedrijker in de internationale fora, en onderzoek maakt duidelijk hoe invloedrijk deze Like-Minded Group (LMG) al is in de Verenigde Naties.

    Maar van directer belang voor de Europese leiders die bijeenkomen om de Chinese diplomatieke en economische bedreiging van Litouwen en de Russische bedreiging van Oekraïne te bespreken, is dat Xi zegt dat „China and Russia need to launch more joint actions to uphold the security interests of the two sides more effectively”. Oorlogsfantasieën leiden alleen maar af van de praktische congruentie die al plaats vindt.

  • De kans op oorlog om Taiwan is klein maar de risico’s groeien

    De laatste tijd heeft men het ook in Nederland1Boekestijn en De Wijk, ‘De gevaarlijkste plek op aarde’, BNR Nieuwsradio, 29 oktober 2021. steeds vaker over de risico’s op een oorlog om Taiwan. Als Taiwanexpert wil ik ook graag mij duit in het zakje doen. De eerste duit is een verwijzing naar het opiniestuk van Natasha Kassam, waarin ze oproept om vooral te luisteren naar wat de Taiwanezen zélf willen.2Natasha Kassa, ‘What Taiwan Really Wants’, The New York Times, 29 oktober 2021.

    Het zou het niet om een oorlog gaan óm Taiwan, maar mét Taiwan. Het is belangrijk om te begrijpen wat Taiwanezen bedoelen met status quo en onafhankelijkheid. Het is niet (slechts) een geopolitieke strijd, maar vanuit dat perspectief een gevecht om het voortbestaan van de democratische en vrije staat op het eiland.

    Het is ook belangrijk om de Chinese binnenlandse politiek niet te vergeten. Mijn argument is dat China vooralsnog niet de intentie heeft om een oorlog te beginnen. De binnenlandse uitdagingen zijn nog te groot, zolang formele Taiwanese onafhankelijkheid nog kan worden afgeschrikt.

    Maar het risico op escalatie groeit wel. Hoe meer vliegtuigen Taiwan tarten en hoe sterker het nationalisme, hoe groter de kans dat het een eigen leven gaat leiden. Net als in 1914 in Europa zouden een ongeluk of overmoedigheid een vicieuze cirkel op gang kunnen brengen.

    China heeft vooralsnog niet de intentie

    Peilingen in Taiwan laten zien dat de mensen daar een oorlog nog niet zo waarschijnlijk achten.3CNA, ‘Most Taiwanese don’t think war in Taiwan Strait is probable: poll’, Focus Taiwan, 2 november 2021. Analyse van de uitspraken van Chinese leiders geeft hier reden toe. In gezaghebbende stukken – zoals de recente geschiedenisresolutie van het Centraal Comité4‘Full Text: Resolution of the CPC Central Committee on the Major Achievements and Historical Experience of the Party over the Past Century’, Xinhua Net, 16 november 2021. – zijn er nog altijd geen nieuwe concepten geïntroduceerd om het oude vertrouwde ‘vreedzame hereniging’ (和平统一 hépíng tǒngyī) te vervangen.

    De Amerikaanse expert Bonnie Glaser is de meest overtuigde uitdrager van deze lezing:5Fairbank Center for Chinese Studies, ‘Critical Issues Confronting China featuring Bonnie Glaser’, YouTube, 30 september 2021. het beleid van Peking – druk bezig met de Grootse Herrijzenis – is volgens haar nu nog niet gericht op het nastreven van ‘hereniging’ met Taiwan, maar op het ontmoedigen van het verderfelijke ‘Taiwanese onafhankelijkheid’ (台独 táidú).6Richard Bush, Bonnie Glaser, en Ryan Hass, ‘Opinion: Don’t Help China By Hyping Risk of War Over Taiwan’, NPR, 8 april 2021.

    In tegenstelling tot de Taiwanese president Tsai Ing-wen (蔡英文 Cài Yīngwén) 7CNA, ‘President vows to defend sovereignty’, Taipei Times, blz. 1, 11 oktober 2021. houdt Peking namelijk nog altijd vol dat ‘het eiland Taiwan’ juridisch gewoon onderdeel is van de Volksrepubliek China (PRC) vanaf de oprichting op 1 oktober 1949. De ontkenning van de claim van Tsai dat Taiwan al onafhankelijk is,8John Sudworth, ‘China needs to show Taiwan respect, says president’, BBC News, 14 januari 2020. is essentieel om niet een conflict ingesleurd te worden.

    China is namelijk wettelijk verplicht om militair in te grijpen, als het vaststelt dat Taiwan zich ‘onafhankelijk’ heeft verklaard.9Chunjuan Nancy Wei, ‘China’s Anti-Secession Law and Hu Jintao’s Taiwan Policy’. Yale Journal of International Affairs, jrg. 5. no. 1, blz. 121, winter 2010. Dat is de rode lijn waarvoor men dikwijls waarschuwt. Maar een oorlog komt de Chinese Communistische Partij (CCP) nu niet goed uit.

    Binnenlandse politieke beslommeringen

    Het grote doel van de CCP is de Grootse Herrijzenis van de Chinese Natie (中华民族伟大复兴 zhōnghuá mínzú wěidà fùxīng).10‘Full Text: Speech by Xi Jinping at a ceremony marking the centenary of the CPC’, Xinhua Net, 1 juli 2021. Tegen 2049 moet China rijk, sterk en dominant zijn.11Rush Doshi, The Long Game: Chinas Grand Strategy to Displace American Order, Oxford: Oxford University Press, 2021. Maar dat is nog niet makkelijk.12Scott Rozelle en Natalie Hell, Invisible China: How the Urban-Rural Divide Threatens China’s Rise, Chicago: The University of Chicago Press, 2020; George Magnus, ‘The downfall of Evergrande foreshadows a difficult decade for China – and for Xi Jinping’, The New Statesman, 15 december 2021. De gevolgen van een oorlog zouden alles in gevaar brengen. Een verlies zou het einde betekenen van het leiderschap, maar zelfs bij succes is het nog maar de vraag of de kosten opwegen tegen de baten.

    Het huidige moment is bovendien ook te kwetsbaar. Het economische model staat steeds meer onder druk.13Alexandra Stevenson, Michael Forsythe en Cao Li, ‘China and Evergrande Ascended Together. Now One Is About to Fall.’, The New York Times, 28 september 2021. Op de korte termijn speelt een andere factor: binnenlandse politiek maakt dat de CCP politieke stabiliteit nu boven alles stelt.

    De pandemie is nog niet afgelopen. In februari 2022 zijn de Olympische Winterspelen van Peking. Maar bovenal: oktober 2022 is het Partijcongres waarop grote leider Xí Jìnpíng (习近平) naar verwachting zijn ongebruikelijke derde termijn zal krijgen, gevolgd door de parlementszitting van maart 2023 die de nieuwe machtsverhoudingen bevestigt.

    Ik verwacht dat China tot dan geen avonturen wil beginnen. Misschien duurt dat moment nog wel tot duidelijk wordt wie de vertrekkende Tsai Ing-wen opvolgt bij de Taiwanese verkiezingen van januari 2024 en of Joe Biden later dat jaar in het Witte Huis mag blijven.

    Risico op escalatie groeit wel

    Dat wil niet zeggen dat de kans op oorlog nul is. Daarvoor nemen de spanningen te veel toe. Groeiende Chinese zelfoverschatting,14 ‘Why the US will abandon the island of Taiwan: Global Times editorial’, The Global Times, 18 augustus 2021. nationalistisch ongeduld15Zhang Zhouxiang, ‘High-speed train to Taiwan song goes viral’, China Daily, 12 november 2021; ‘「統一後，台灣省買房怎麼選？」　中國網紅豎大拇指點名這城市’, Apple Daily TW, 1 november 2021. en Westers falen kunnen ervoor zorgen dat Peking de risico’s anders gaat wegen. Hoewel de gezaghebbende publicaties het nog niet reflecteren, spreken Chinese functionarissen achter de schermen steeds overtuigder over de Chinese kansen in geval van oorlog.16Oriana Skylar Mastro, ‘The Taiwan Temptation: Why Beijing Might Resort to Force’, Foreign Affairs, jrg. 100, no. 4, juli/augustus 2021.

    Men kan concluderen dat het ontmoedigen van formele onafhankelijkheid nu minder waard is geworden.17A.A. Bastian, ‘Threatening Taiwan Gets China More Than Invading It Would’, Foreign Policy, 30 november 2021. Men kan concluderen – na nog een geopolitiek kantelpunt zoals die de recessie van 2008 of de pandemie van 202018Uitgelegd in ideaalvorm in: Rush Doshi, The Long Game: Chinas Grand Strategy to Displace American Order, Oxford: Oxford University Press, 2021. – dat het Westen nu echt te zwak is om tegenstand te bieden. Maar het grootste risico bestaat uit ongewilde escalatie.

    Nu de temperatuur oploopt19John Liu, Jing Li, en Samson Ellis, ‘China Moves to Quash Online Rumors That Taiwan War Looms’, Bloomberg, 4 november 2021. en de nationalistische propaganda van China en de consoliderende nationale identiteit op Taiwan20Sense Hofstede, ‘Taiwan’s Democratic Journey and Stabilising National Identity’, 9DASHLINE, 9 december 2020. steeds verder uiteen staan, zou een incident een kettingreactie op gang kunnen brengen die tot een uitkomst leidt, die niemand wil.

    De activiteiten van de Chinese luchtmacht ten zuiden van Taiwan21Silva Shih, Daniel Kao, Sylvia Lee, Yingyu Chen en Shuren Koo, ‘Why the Chinese Military Has Increased Activity Near Taiwan’, CommonWealth Magazine, 2 november 2021. zijn naast signaal en oefening ook contactmomenten met de Taiwanese luchtmacht. Hoe meer contactmomenten, hoe groter de kans op ongelukken. Hetzelfde geldt voor toenemende activiteiten van Chinese vissers,22CNA, ‘Chinese fishing boat, crew held after poaching near Penghu’, Focus Taiwan, 28 juni 2021. maritieme militie23Jason Pan, ‘Shots fired as Chinese boats ram coast guard ship’, Taipei Times, blz. 3, 22 maart 2020. en baggeraars.24Louise Watt, ‘Line in the sand: Chinese dredgers are stealing Taiwan, bit by bit’, Nikkei Asia, 16 juni 2021.

    Militaire oefeningen en bewegingen die Peking gebruikt om Taiwan een defaitisme aan te praten, voeden ook de lust van de Chinese haviken. De nationalistische rellen die uitbraken in China nadat de Japanse kustwacht een Chinese kapitein arresteerde in 2010, zijn een duidelijke illustratie van de binnenlandse druk waar Peking rekening mee moet houden.

    Daarnaast moeten we beducht zijn op een economische of politieke crisis in China zelf. Peking vertrouwt nu nog dat de ‘loop van de geschiedenis’25Zie een van de stukken uit een vierluik met achtergrond: Sense Hofstede, ‘100 jaar CCP: de loop van de geschiedenis’, China2025.nl, 11 oktober 2021. de Partij bevoordeelt en dat uiteindelijk de machtsverhoudingen zo zullen worden, dat Taiwan geen keus heeft of dat China sterk genoeg is om de gevolgen van sancties te weerstaan.

    Wanneer dat vertrouwen weg is, dan zou de Partij misschien wel gebruik willen maken van de voorsprong die het nu (al/nog) meent te hebben. Of het zou een invasie van Taiwan als een nuttige nationalistische afleiding kunnen zien.

    Ten slotte is het belangrijk om de dynamiek on the ground in de gaten te houden. De centrale regering in Peking kan misschien wel niet de intentie hebben om aan te vallen, maar de logica van escalerende reacties kan ervoor zorgen dat de betrokken partijen toch stapje voor stapje richting een kinetisch conflict bewegen. Hoe meer vliegtuigen rond Taiwan vliegen, hoe meer kansen op ongelukken. Hoe warmer de temperatuur in de lucht boven de Straat, hoe meer de boel een eigen leven kan gaan leiden.

    De Europese mogendheden hadden ook niet de intentie elkaar in het verderf te storten voor de zomer van 1914. Maar het Chinese nationalisme en de zelfoverschatting van het eigen kunnen nemen zienderogen toe, terwijl men steeds geringschattender doet over het ‘neergaande’ Westen.26Chris Buckley, ‘“The East Is Rising”: Xi Maps Out China’s Post-Covid Ascent’, The New York Times, 3 maart 2021.

    De grootste uitdaging voor Nederland

    Een opiniestuk in de NRC riep Nederland en Europa op om al vast na te denken over een eventuele oorlog.27Tim Sweijs en Joris Teer, ‘Stel, China valt Taiwan aan. Wat doen wij dan?’, NRC, 8 oktober 2021. Ik sluit mij grotendeels daarbij aan. Voor de Clingendael Spectator schreef ik eerder al over het belang om de factor Taiwan mee te nemen wanneer Nederland nadenkt over de Indo-Pacific,28Sense Hofstede, ‘Risico op escalatie Indo-Pacific met Chinese druk op Taiwan’, Clingendael Spectator, 9 december 2020. en ben daar niet de enige in.29Gerrit van der Wees, ‘Nederland hoort achter Taiwan te gaan staan’, De Telegraaf, 21 oktober 2021.

    Economische afschrikking kan daarbij een belangrijke rol spelen,30Fred Sengers, ‘Maak de prijs om Taiwan binnen te vallen zo hoog, dat China het wel uit zijn hoofd laat’, Trouw, 29 oktober 2021. hoewel wij niet moeten onderschatten hoe agressief Peking alleen al een aankondiging van potentiële tegensancties zou vinden. Echter, een Chinese invasie van Taiwan zou politiek niet het lastigste scenario zijn.

    De humanitaire ramp, de overduidelijke Chinese agressie, de geopolitieke consequenties en de Amerikaanse betrokkenheid zouden de politieke keuze voor Europa relatief makkelijk maken bij een conventionele oorlog, hoe moeilijk het militaire antwoord ook zou zijn.

    Moeilijker zou het zijn, als China na 2023 of 2024 creatiever om gaat met Taiwan. Er zijn verschillend manieren waarop het kan proberen om Taiwan uit te lokken het eerste schot te lossen. Hoe daarop te reageren is de echte politiek uitdagende vraag.

    Laat Den Haag de KLM doorvliegen naar Taipei als Peking het Taiwanese luchtruim sluit? Wat doen de rederijen als de Chinese douane hen vraagt om vracht van Rotterdam naar Taiwan vooraf aan China aan te melden? Laten wij de Taiwanese kustwacht vrachtschepen uit Nederland escorteren om door een Chinese blokkade te breken?

    Het zou nuttig zijn als Europa helpt bij het verkrijgen van asymmetrische defensieve capaciteiten, of in ieder geval niet in de weg staat wanneer privébedrijven dat doen. De mogelijke economische kosten duidelijk communiceren aan Peking helpt bij het versterken van de afschrikking. Een sterke EU helpt het Chinese verhaal van Westerse neergang te ontkrachten. Samenwerking met Taipei op allerlei vlakken helpt Chinese psychologische druk te ondermijnen.

    Maar uiteindelijk is de Chinese wens om Taiwan te annexeren niet gebaseerd op een kosten-batenanalyse, maar op etno-nationalisme. Afschrikking kan niet alle risico’s wegnemen. De kosten die China ons zou laten betalen bij steun aan Taiwan in dit gevoelige dossier zouden hoog zijn. Het is dus ook de zaak om al vast de moeilijke politieke besluiten door te spelen vóórdat Rutte ineens door de KLM uit zijn bed wordt gebeld.